هوش مصنوعی: اگر کمی از دردها و ناراحتی‌های من را بخوانی، به خوبی می‌فهمی که در حال و روز من چه می‌گذرد.

هوش مصنوعی: تو به زیبایی و جذابیت چهره یوسف در خود می بالی و در عین حال از درد و سوز دل کسی که در عشق او رنج می‌برد، بی‌خبری.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از تو نمی‌پرسد که چرا با قلب سوخته‌ات خودت را آزار می‌دهی و رنج می‌کشی.

هوش مصنوعی: اگر خودت را به دوست نزدیک کنی، اجازه نده که دیگران به تو نزدیک شوند، زیرا آنها مانند گنجینه‌ای از درویشان هستند که ارزشمند و ویژه‌اند.

هوش مصنوعی: عشق از جایی به وجود آمده که مرا با تو پیوند می‌دهد و نه از این‌جا که فقط بخواهد. تمایل دل، چیز دیگری است که از نفس معنوی سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من قادر نبودم جان را ببینم و به دنبال آن می‌گشتم و می‌دانستم که در دل پنهان است، اما وقتی تو را دیدم، متوجه شدم که جاودانه‌ای.

هوش مصنوعی: اگر به ما توجهی نکنی، چه می‌توان کرد؟ چه می‌توان گفت، در حالی که تو هم جان من هستی و هم محبوب من؟

هوش مصنوعی: من به یک ذره از غم تو اهمیت نمی‌دهم، در حالی که تو برای من به اندازه صد جان ارزش داری و حاضر هستم فدای تو شوم.

هوش مصنوعی: زمانی که تو بر بام می‌آیی و چهره‌ات را نشان می‌دهی، حتی ماه هم شرمنده می‌شود و نمی‌تواند خود را به نمایش بگذارد. همچنین، در باغ وقتی تو هستی، هیچ سرو و درختی نمی‌تواند زیبایی تو را نشان دهد.

هوش مصنوعی: قد و قامت تو همچون سروهای زیبا در کشمیر است و لب‌های شیرین تو مانند شکر خوزستان طعمی دلنشین دارد.

هوش مصنوعی: دانش و فهم، با نگاه به تو، چشمان عقل را متوجه می‌سازد و در مسیر تو، سر به خاک می‌ساید.

هوش مصنوعی: اگر یک شب از نزدیکی تو انصاف و حق خود را بگیری، من جانم را می‌دهم تا دل تو راضی باشد.

هوش مصنوعی: آیا واقعاً می‌توانی در میان این آشوب و بلوا، با شخصی کم‌تجربه و ضعیف بنشینی و آرامش بگیری؟