هوش مصنوعی: ای باد، اگر می‌توانی به قاین برو و زمین آنجا را ببوس، زیرا تو می‌دانی که چه جایی است.

هوش مصنوعی: به آرامی به جانم بگو که از شدت غم تو، جانم در حال نزدیک شدن به پایان است و من از ناتوانی به این وضعیت رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر باد صبحگاهی بویی از زلف معشوق به من برساند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

هوش مصنوعی: تو لیلی هستی و من مجنون عاشق تو، تو شیرین هستی و من فرهاد عاشق تو.

هوش مصنوعی: من مانند مجنونی هستم که به خاطر عشق لیلی از زندگی خود دل بریده‌ام. در چنین حالتی، صحبت از دوستان و آشنایان برایم بی‌معناست.

هوش مصنوعی: در حسرت دوری از کسی غمگین شدم، ای افسوس که جوانی‌ام را در غربت و بی‌کسی سپری کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی‌ام به تلخی می‌گذرد، جدایی از آن چهره شیرین برایم مثل فرهاد که به خاطر عشقش رنج می‌برد، شده است.

هوش مصنوعی: من به شدت در حیرت‌ام و نیازم به صبر زیاد شده است، در حالی که در درونم دردی عمیق و پنهان دارم که ناشی از غیرتم است.

هوش مصنوعی: نزار از جدایی‌ات نمی‌میرد، او به شوخی و طعنه با این درد کنار می‌آید، اما به راستی این وضعیت برایش سنگین و سخت است.

هوش مصنوعی: این شخص در اصفهان سبک‌بال و رها بود، اما تو در قاین با بی‌رحمی رفتار می‌کنی.