هوش مصنوعی: ماه رویایی که زیبایی‌اش باعث حسادت خورشید و ماه آسمانی می‌شود، چرا باید همیشه با ما بد باشد و تا کی می‌خواهد به خاطر بی‌مهری به ما آزار برساند؟

هوش مصنوعی: تو می‌توانی به ناتوانان کمک کنی، اما در مقابل بار جدایی، ناتوانی من چقدر زیاد است که نمی‌توانم آن را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: زندگی بدون حضور تو معنایی ندارد و برای کسی که دلش زنده است، تنها در راه عشق به تو می‌توان زندگی را یافت.

هوش مصنوعی: اگر مرا بپذیری، من آماده‌ام تا برای زندگی‌ام بنده تو باشم و هر کاری که می‌خواهی با من انجام دهی. تو بر روح من فرمانروایی.

هوش مصنوعی: زیبایی تو باعث شده که اینقدر جلوه و رونق در حسن و زیبایی باشد. خداوند نوری خالص و روحی پاک را به وجود آورده است، که تجلی عشق و زندگی است.

هوش مصنوعی: من به زیبایی چهره و قامت تو عشق می‌ورزم، اما افسوس که در سنین پیری، جوانی را به هدر می‌دهم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و جذابیت‌های معشوقش اشاره می‌کند و می‌گوید که وجود او، مانند سرو و ماه، شگفت‌انگیز و دل‌ربا است. او به طور غیرقابل کنترلی از زیبایی معشوقش به وجد آمده و اعتراف می‌کند که این زیبایی، حتی غیرت و جذابیت ماه را تحت تأثیر قرار می‌دهد و سروهای باغ نیز به خاطر او به حسادت افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: قبل از این، ما به واسطه وصالت با هم ارتباطی داشتیم. من تو را دوباره شناختم و تو خود می‌دانی که چه چیزی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی نه ثروتی داری و نه قدرتی، بهتر است از ناله و زاری خودداری کنی. اشک‌های تلخ تو تاثیری در کارها ندارند و زبانی شیرین هم نمی‌تواند کمکی به وضعیت تو بکند.