هوش مصنوعی: حال که تو را ندارم، چگونه می‌توانم به زندگی ادامه دهم؟ جانم فدای جان توست و برایم در کمال آرامش و آسایش است.

هوش مصنوعی: عارفان و بزرگان همیشه بر این نکته تأکید داشتند که در جمع معنوی، تو مرکز توجه و جانِ این جمع هستی.

هوش مصنوعی: ای سرو زیبا، چه فرقی می‌کند اگر گاهی فقط از گلستان عشق بادی به ما برسانی؟

هوش مصنوعی: من از دست تو که همواره به کمک نیاز دارم، فرار کرده‌ام؛ فقط یک نگاهی به من بینداز و رحم کن، چون تو این توانایی را داری.

هوش مصنوعی: احیای من تنها با وجود با ارزش تو ممکن است، چرا که تو نیروی دل و جان من هستی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم تو را ببینم و برایم اهمیتی ندارد که صدای تو را از پشت پرده‌ی راز بشنوم.

هوش مصنوعی: روحم به شدت در حال رنج کشیدن است و هر لحظه دچار شکنجه می‌شوم، اگر درونم خفه شود و نتوانم به راحتی نفس بکشم.

هوش مصنوعی: اشک‌های من به طور مداوم به زمین می‌ریزند و از آن‌ها آبی به اندازه‌ی یخ سرد احساس نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: از خاکی که به هم فشرده شده و به شکل مهر درآمده، زیبایی را به وجود آورده‌ام. از آن خاک، به دلیل محبت و مهرورزی‌ام، اشک‌هایی چون باران می‌ریزیم.

هوش مصنوعی: شاید به خاطر دوری و جدایی‌ات، دل‌تنگی و ناراحتی‌ام زیاد شده است و این ناراحتی هیچ چیز جدیدی ندارد، مانند باری که از درختی پربار برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: در عشق، جز خود عشق چیزی دیگر جا نمی‌گیرد. ای نزار، تا زمانی که به خود واقعی‌ات آگاه نباشی، نمی‌توانی به درستی ارزش خود را درک کنی.

هوش مصنوعی: تنها در پی عشق باش و به خاطر فخر و بزرگ‌نمایی قدم نگذار، زیرا همچون آفتاب که بر بانو می‌تابد، به هم‌راهایش می‌پیوندد.