هوش مصنوعی: زمانی که باید جان خود را فدای کسی کنیم، به این فکر می‌افتیم که جان ناقص و ناچیز ما در برابر آن وجود بزرگ و باارزش چه ارزشی دارد.

هوش مصنوعی: شاهزادهٔ جوان به قدری مختصر و واضح صحبت می‌کند که به حق نمی‌توانم بهانه‌ای بیاورم؛ احساس می‌کنم در اینجا نیاز به توجیه یا عذرخواهی نیست.

هوش مصنوعی: فقط همین که بگویم از ما و خدمات ما هیچ بهره‌ای نمی‌رسد، در نهایت به حکومت و نگهبانی می‌انجامد.

هوش مصنوعی: اگر چیزی به طور مطلق وجود نداشته باشد، چگونه می‌تواند زیبایی و جاذبه‌ای مانند تابش آفتاب در ترکیب آسمان را داشته باشد؟

هوش مصنوعی: بی‌نشانِ اول به معنای نشانه‌های اولیه و ذاتی فطرت است. در اینجا بیان شده که با وجود این ویژگی‌های فطری، نمی‌توان به بدخواهی و کینه‌توزی روی آورد و جایگاه پهلوانی و شجاعت را در این وضعیت نمی‌توان یافت. به عبارتی دیگر، ویژگی‌های ذاتی انسان به او اجازه نمی‌دهد که به سمت بدی و تکیه بر خصومت برود.

هوش مصنوعی: کی می‌تواند کسی در آرامش بماند، اگر مخلوقی که در دست قدرت اوست، آرامش دنیوی یا تحرک زمانی را نخواهد؟

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به زیبایی و عشق گل سرخ می‌پردازد، نمی‌تواند در عشقش موفق شود، مگر اینکه هر لحظه از دل خود داستانی برای گفتن داشته باشد.

هوش مصنوعی: از خودت بیرون بیا تا بتوانی به حضور او راه پیدا کنی، چرا که اگر او را نیابی، شایسته میهمانی نخواهی بود.

هوش مصنوعی: خزانه‌ای از ارزش‌ها و زیبایی‌ها در قلب و روح هر انسان وجود دارد. در هر قایق و سفر، به مانند دریای عمیق، این گنجینه را می‌توان یافت، و در هر نوشته و نشریه نیز نشان‌هایی از آن موجود است.

هوش مصنوعی: دیگر به خودت توجه نمی‌کنی و به خودت چیزی نمی‌گویی. اگر هم نشانه‌ای از راز او پیدا کنی، باز نمی‌توانی به خودت برگردی.