هوش مصنوعی: پر از راز و رمز بین من و تو هست که هیچ کس دیگری از آن خبر ندارد، جز تو که می‌دانی.

هوش مصنوعی: به خاطر بوی تو زنده‌ام و این احساس، ارزش زندگی من است.

هوش مصنوعی: روح من از همان ابتدای آفرینش، با تو گره خورده و این پیوندی ابدی و بی‌پایان است.

هوش مصنوعی: عجب این است که کسی که هیچ وقت همدیگر را ندیده‌اند، مانند کسی که دیده‌اند، حیرت‌آور است. عجیب‌تر از آن این است که با وجود فاصله، پیوندی عاطفی و روحی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من مطمئنم که در جایی دیگر هم، همان چیزی را که در اینجا می‌بینم، دیده‌ام. هر جا که نگاه می‌کنم، همان را می‌بینم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایی که بینش و نظری عمیق دارند، نمی‌توانند در یک زمان و مکان خاص بمانند و محدود شوند.

هوش مصنوعی: من از ملامت‌های کسانی که منافق هستند بی‌توجهی می‌کنم و نظرم به توست، اما این احساس را پنهان نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: من این پنهان‌کاری را نه به خاطر ترس از جانم انجام می‌دهم، بلکه به این دلیل است که در مکانی که هیچ نشانه‌ای وجود ندارد، این کار خود نوعی علامت و نشانه است.

هوش مصنوعی: در مکانی که به دلیل عشق و محبت، برخورد با درد و رنج اتفاق می‌افتد، وجود و هستی انسان به‌طور ناشناخته‌ای رایگان و بی‌قیمت خواهد بود.

هوش مصنوعی: اما نمی‌خواهم که هر کسی بداند که تو ثروت و امکاناتی را به من بخشیده‌ای.

هوش مصنوعی: عاشق من، مانند ملّاحی، به دریایی پرتاب شده است که در کنار آن، سبز و خرم مانند یک باغ خوشبو است.

هوش مصنوعی: در حالتی که عشق به شدت انسان را تحت تأثیر قرار داده، چگونه می‌توان از عمق این احساسات عمیق و دردناک نجات یافت، در حالی که خود را ناتوان احساس می‌کنیم؟

هوش مصنوعی: تنها وقتی می‌توانی طوفان را آرام کنی که او را از این محیط به ساحل برسانی.