حکیم نزاری » غزلیات

ای در بیابان غمت سرگشته هر جایی دلی

وامانده در ره صد هزار افتاده در هر منزلی

هر چوب ثعبان کی شود شیطان سلیمان کی شود

این ره به پایان کی شود الا به پای کاملی

انسان به رتبت از سَمَک چون رفت بر بام فلک

ترکیبِ شیطان و ملک ز اوّل چه بود آب و گلی

شیطان که اصل شر بُوَد کی با ملک همبر بُوَد

حاشا کجا همسر بُوَد هرگز مُحِق با مُبطِلی

هر کس به کف آرد صدف لیکن کم آید دُر به کف

تا خود که باید این شرف آری که باید مقبلی

بسیار مخلوق خلَق برد از زبردستان سبق

بی حاصل توفیق حق، کوشش ندارد حاصلی

خوددیده مرد دین نشد بی دیده روشن‌بین نشد

هر بیدَقی فرزین نشد کسرا نشد هر عادلی

ای یار اگر اهل دلی دست از دو عالم بگسِلی

فرمان بری گر عاقلی برسازی از خود عاقلی

در خود رو و با خود نشین خود را مدان خود را مبین

در عشق روشنتر ز این هرگز نباشد مشکلی

آیین ننگ و نام را بگذار و در ده جام را

کاین بحر بی‌انجام را پیدا نیامد ساحلی

ره نیست هر دلتنگ را در عشق جز یکرنگ را

گو ترک نام و ننگ را گر چون نزاری مقبلی