هوش مصنوعی: ای سالخورده، چرا به غم خود نمی‌افتید؟ نگران نعبید که بر وجود خود، رنج و درد را جاری می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو تصویر زیبایی از عشق و زیبایی را در کنار خود داری، اما هنوز به زنجیرهایی وابسته‌ای که مانع از رهایی و دست‌یابی به حقیقت وجودت می‌شود. باید از این زنجیرها آزاد شوی تا بتوانی به یک حقیقت حقیقی و ناب نزدیک‌تر شوی.

هوش مصنوعی: در آغاز، نه به خاطر مقایسه من و تو، بلکه به خاطر ترتیب و سازماندهی بت‌پرستی و شکل‌دهی به پرستش بت‌ها به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: وجود و عدم، نظر و قضاوت تو چه معنایی دارد؟ اگر از این مسائل فراتر بروی، می‌توانی از خودت رها شوی.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌پرسی که من چه کسی هستم، ای دوست، در حالی که همه چیز متعلق به اوست. پس این چه حالتی است که من به آن اعتراف دارم و تو آن را نفی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: سهم هر کس از سرنوشت و فطرت خود را دریافته است. من موفق شدم آنچه برای من مقدر شده بود را به‌دست آورم و تو نیز باید آنچه برایت تعیین شده را به دست آوری.

هوش مصنوعی: اگر یکی از گوشه‌های پوشش خود را کنار بزند، من تضمین می‌کنم که او دیگر به خود توجه نخواهد کرد و تنها به زیبایی‌اش می‌اندیشد.

هوش مصنوعی: عقل در مسیر عشق نمی‌تواند راه را به درستی ببیند، همان‌طور که خفاش نمی‌تواند ادعای بینایی کند.

هوش مصنوعی: تو را به حالت تنهایی و یگانگی نمی‌سپارند، چون دل تو باید از دوگانگی پاک باشد و تنها خدایی را برگزینی.

هوش مصنوعی: به مانند خاکی در مسیر معشوق باش، تا در آغوش آسمان‌ها قرار بگیری.