هوش مصنوعی: چرا به دوستانت نگاه نمی‌کنی و از دوستی هیچ نشانه‌ای نشان نمی‌دهی؟

هوش مصنوعی: اگر فقط برای دلجویی یک دور هم به من سری بزنی، چه مشکلی دارد؟ این که مرا عزیز بخوانی، اگر حتی به خاطر عیادت و حال پرسی نیست، این هم کافیست.

هوش مصنوعی: نه دوستی دارم که پیامی برایم بیاورد و نه کسی که از آن طرف خبرهای مرا برساند.

هوش مصنوعی: ضروری است که با انسان‌ها صحبت کنیم، زیرا خداوند بدون پیامبری حقیقت را به ما نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم در مورد تو با نسیم صبح صحبت کنم، زیرا نمی‌توانم این احساس و گفتگو را با کسی دیگر در میان بگذارم؟

هوش مصنوعی: چشمان تو را دیدم و دلم را به بهای جانم به تو تقدیم کردم، شاید از این طریق نظر لطفی به من کنی.

هوش مصنوعی: اگر توجه و لطف تو شامل حال من شود، قضا و قدر هیچ تأثیری بر من نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: کسی که در حال ضعف و ناتوانی است، نمی‌تواند به خود فشار بیشتری بیاورد و خود را به زحمت بیندازد؛ اما مردم نمی‌توانند وجود فقیر و نیازمندی را نادیده بگیرند.

هوش مصنوعی: به خاطر مهربانی و لطف تو به این وضعیت امیدوارم وگرنه من هیچ وقت حتی به کمی از آن هم امید نداشتم.