هوش مصنوعی: اگر امشب مانند دیشب، بی‌خبر از من عبور کنی، این کار لطف و محبت توست و نشانه‌ای از محبت و توجهی است که نسبت به من داری.

هوش مصنوعی: گروهی می‌گویند که در شیشه، منظره‌های زیبا را دیده‌اند، اما من خودم آن را در خواب شیرین مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر من به عظمت خورشید بر آسمان بروم، آیا تو مانند طاووس بر فراز ما سایه می‌گستری؟

هوش مصنوعی: حلقه‌های زلفت باعث شده که سرکشی و نافرمانی برای من عادت شود و بر گوشه‌های چشمت عشق و دل‌باختگی من به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: اگر زیر زمین باشم یا اینکه خاک زیر پای من باشد، خاک آن زمینی که بر روی آن قدم می‌زنی، برای من اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: من بر درگاه تو نشسته‌ام و دل به تو سپرده‌ام، امیدوارم که از روی لطفی به ما نگاهی بیندازی.

هوش مصنوعی: ما اهل راه و مسیر تو هستیم، از دشمنان هیچ نگرانی نداریم. با سرو، کسی به ما تهمت نمی‌زند، چون ما دارای بصیرت و آگاهی هستیم.

هوش مصنوعی: ما از آغاز خلقت، عاشق تو بوده‌ایم و نمی‌توان به سادگی از رازهای عمیق این محبت گفت.

هوش مصنوعی: ما فریاد می‌زنیم اما تو به ما نمی‌رسی و راهی برای نجات به ما نمی‌دهی. حالا ما باید کجا برویم از دست قضاوت و داوری تو؟

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، آنقدر اشک ریختم که دلم به حال خودم سوخت و اشک‌هایم به زمین ریخت.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که در آن فرد تلاش زیادی می‌کند تا اشک یا غم خود را پنهان کند. با اینکه او سعی می‌کند در درون خود را تسلیم احساسات نکند و بر آن غلبه کند، اما همچنان نتوانسته است آثار آن را از چشمانش پنهان کند. به عبارتی دیگر، تلاش او برای کنترل احساساتش به نتیجه‌ای نمی‌رسد و در نهایت، نشانه‌های غم و اندوه از چشمانش نمایان است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم بخوابم زیرا گاهی اوقات درد و بلایا به سراغ کسی می‌آید که به عشق دچار است، حتی در زیر لحاف هم راحت نیست و در بستر بیمار است.

هوش مصنوعی: ما فقط یک جرعه در دست داریم و از ظلم و بی‌وفایی همه دنیا رنج می‌بریم، ای یاری که غم‌ها را می‌زُدایی، چرا به یاد غم‌ها هستی؟ بیا و بنوش!

هوش مصنوعی: می‌گویند که فقط تو به ناحق بر گل‌های سرخ خون ریختی، آیا نزاریا، آیا این زخم را فراموش خواهی کرد؟