هوش مصنوعی: ای باد، از اطراف قهستان عبور کن و اگر ممکن است، خبر تازه‌ای از شروان و شماخی بیاور.

هوش مصنوعی: کسی که با نیکویی به حال دیگران توجه می‌کند، دلش به خاطر این است که مانند او در دنیا کسی دیگر با خوبی‌هایش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر به آن سرو زیبا برسی، بگو که من به خاطر تو به آزار و سختی افتاده‌ام، و تو بدون اینکه کار اشتباهی کرده باشی، به من بی‌اعتنا هستی.

هوش مصنوعی: من با دل‌داری و لذت، در حالی که هیچ زردی و ناخوشی وجود ندارد، به حالتی غمگین و عاشقانه مثل فرهاد که بر کوهی می‌کوشد سر به کمر یار بزنم.

هوش مصنوعی: راز عشق لیلی را کسی نمی‌داند؛ من نیز مانند مجنون در تمام دنیا همچون گیاهی خشکیده‌ام.

هوش مصنوعی: کیست که از دفتر ما یاد ندارد؟ کیست که داستان ما را فراموش کرده باشد؟

هوش مصنوعی: من اگرچه جانم را هم بر سر وعده و پیمان تو می‌گذارم، اما از تو انتظار دارم که نشانه‌ای از وفای به عهدت را ببینم.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به پایان نزدیک است و از نظر تو یاری می‌طلبم. دیگر نمی‌توانم بیشتر از این صبر کنم و به کمک تو نیاز دارم.

هوش مصنوعی: به مانند سوزنی هستم که از صبر ساخته شده‌ام. نهایتاً، مانند این است که این رشته به تدریج به جایی کشیده می‌شود و سرانجام نتیجه‌ای خواهد داشت.

هوش مصنوعی: من بارها تصمیم گرفته‌ام که از غم دوری و غربت دست بکشم و توبه کنم، اما با وجود این، همیشه سفر به دور و برم به سمت من باز می‌گردد و زمین مرا به سفر می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از نزار به قهستان برود و از شروان بازگردد، چه سفر خوش و چه زمان شادی خواهد بود.

هوش مصنوعی: دیدن دوستان و عزیزان را از دست دادن و با حسرت به این موضوع فکر کردن، کار دشواری است، اما هیچ خطری در آن وجود ندارد.