هوش مصنوعی: بیا دوست، زمان کمک کردن به من فرا رسیده است. تا کی می‌خواهی بدون همراهی و کمک من باقی بمانی؟

هوش مصنوعی: آیا درست است که کسی مانند من، که در ناامیدی به سر می‌برد، فرصتی را از دست بدهد؟

هوش مصنوعی: آزار دیدن از دشمن در حالی که امیدی به او داری، بسیار آسان‌تر از ناامید شدن از کسی است.

هوش مصنوعی: من از دوری تو گرانی‌های زیادی را تحمل کرده‌ام، ای دوست، اما از دشمنی تا کی می‌خواهم صبر کنم؟

هوش مصنوعی: با بی‌محبتی به دیگران ادامه نده که هرگز یاد دوستان را فراموش نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: از من توقع صبر و شکیبایی نداشته باش، چون من در این بی‌نظمی و آشفتگی عذر و بهانه دارم.

هوش مصنوعی: اگر دوباره بتوانم چهره‌ات را ببینم، همین برایم کافی است و با دل‌نگرانی از پروردگار خواستار آن هستم.

هوش مصنوعی: با کمال میل جانم را به معشوق می‌سپارم، و این بهترین راهی است که می‌توان در پیش گرفت.

هوش مصنوعی: دوستانم را به مراحل بالای عشق می‌رسانم تا آنها از من بیاموزند چه‌گونه باید جان خود را برای عشق فدا کنند.

هوش مصنوعی: من در حالتی از بی‌خودی و فراموشی شناخته شده‌ام، اما از من انتظار نداشته باشید که بی‌قراری و ناآرامی داشته باشم.

هوش مصنوعی: ای یار دل‌خسته، دیگر مرا آزار نده، زیرا نمی‌دانم تا چه زمان باید در اندوه و زاری بمانم.