هوش مصنوعی: ای دوست، تو مرا بی‌رحم رها می‌کنی، بنابراین اگر زمانی نیاز به یاری من پیش آمد، به من ترحم کن.

هوش مصنوعی: من که مظلوم و ناتوان هستم، هیچ کس نمی‌داند که تو به عنوان ظالم در چه اعمالی مشغول هستی.

هوش مصنوعی: اگر قصد داری برای همیشه ما را ترک کنی، پس دست کم به یاد ما با خیال راحت وداع کن.

هوش مصنوعی: درست است که تو از ما دل بریدی، اما این دلیل نمی‌شود که دیگر دوستت نداریم.

هوش مصنوعی: تو به قدری بی‌غم و شاداب هستی که حتی یک ذره هم از غم دوستانت را به دل نمی‌گیری و گویا چهره‌ات به روشنی خورشید است.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که چشم‌های فریبنده‌ات گاهی نگاهی پر از شادی به ما بیندازد.

هوش مصنوعی: من از تو می‌خواهم که به من کمک کنی و نیازهایم را برطرف کنی، مثل اینکه برایم یک شفتالو بیاوری تا در کنار سیب و سایر میوه‌ها، خواسته‌هایم را برآورده کنی.

هوش مصنوعی: به من دیگر می نده، ای ساقی؛ چشمانِ مست و خماری‌ات بیش از این مرا ویران کرد.

هوش مصنوعی: من هرگز یک لحظه هم فراموشی تو را ندارم، چرا که تو از آغاز وجودم در ذهنم باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: بدون تو حتی لحظه‌ای نمی‌توانم گرم و خوشحال باشم و اگر تو هم مرا به یاد نیاوری، بر حال من تاثیری نخواهد داشت.