هوش مصنوعی: وقتی سوار بر فکر می‌شوم، نمی‌توانم کنترل آن را به راحتی به دست بگیرم.

هوش مصنوعی: هر کسی از سمت خود به من توجهی می‌کند و به طور ناگهانی مرا مجذوب می‌سازد.

هوش مصنوعی: زمانی که نمی‌توانم با تیر و کمند از شکارم محافظت کنم، آن شکار به سادگی از بند من می‌گریزد و فرار می‌کند.

هوش مصنوعی: من را به دنیای دیگری می‌برد که خود آن دنیا نیز انسان را از خود دور می‌کند.

هوش مصنوعی: نگران نباش که چه بلایی بر سر دنیا آمده، زیرا این حادثه به همه جا سرایت کرده است و هر دو شرایط را تحت تاثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر از آتش درون من آگاه بودی، دیگر برای عیب و هنر خود نگران نمی‌شدی.

هوش مصنوعی: این سخن به دو معناست؛ یک معنا که در ظاهرش پیدا است و معنای دیگری که در باطنش نهفته است. در واقع، همواره در هر سخن یا نوشته‌ای، باید به عمق آن توجه کرد تا تمامی ابعاد آن را درک کنیم.

هوش مصنوعی: شناسایی کن که تو از چه نوع آدمی هستی و چه سهمی از نعمت‌ها و خوبی‌ها نصیبت شده است. با این فهم، آرامش یاب.

هوش مصنوعی: از گلستان، جُعَل بهره‌ای نمی‌برد؛ نه از برکت زنبور که عطر گل را می‌آورد، و نه از عطاری که خوشبو است و مواد خوب می‌فروشد.

هوش مصنوعی: اگر در ظلمت و سختی‌ها، منبع زندگی وجود داشته باشد، نگاه کن به چشمه‌ی خضر من که در جوهر قلم قرار دارد.

هوش مصنوعی: با زور و ثروت به دست آوردی، ولی در عمق وجودت، تیرگی و ناپاکی وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر از این جام اندکی نوشیدی، از هر کلمه‌اش صدها چشمه دانش و حکمت به دست خواهی آورد.

هوش مصنوعی: به خضر از این چشمه آب دادند، تو هم از این تاریکی چیزی طلب کن و بخواه.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال چشمه‌ای هستی که خضر در آن حضور دارد، نباید از تاریکی و سیاهی بترسی و در آن غلت بخوری.

هوش مصنوعی: خضر را بخواه تا آب حیات را از او به دست آوری، نه از حرف‌های بی‌اساس و پوچ.