راهروان عربی را تو ماه، در بعضی نسخ آمده: راهروان سحری را تو شاه

روحی فداک: دو تا احتمال دارین یا باید پرورده را به معنای پروراننده بگیریم که معنی آن می شود: روح تو انقدر والا بود که هر کس تو را می دید روحی فداک می گفت.
یا باید مرجع روحی فداک را خدا در نظر بگیریم که یعنی روح تو را خدایی پرورده است که روح ما فدای اوست.

یاوگیان عجمی یعنی ناشناسان راه، کافران
عجم را به معنی بیگانه و ناشناس می گیریم.

ره به تو یابند و تو ره ده نه ای و.... یعنی: پیامر تنها واسطه هدایت است. هر کس استعداد ایمان دارد، ایمان می آورد. ایمان آوردن افراد به اراده پیامبر نیست. همان طور که در سوره توبه آمده: ای پیامبر چه برای آنها استغفار بطلبی و چه طلب نکنی، من نمی پذیرم؛ زیرا اینان به خدا و رسول کفران ورزیده اند.

چون تو کریمان ...: («تنهای» اول می تواند «شبها» باشد.) کریمی چون تو که در شب معراج به مهمانی خداوند می رود، هرگز به تنهایی از نعمت ها بهره نمی برد.

عالم تر دامن خشک از تو یافت ...: عالم گناه کار (تر دامن ایهام تبادر دارد) از تو پاکی یافت و کعبه که ناف زمین است از وجود تو خوشبو شد.

خاک تو از باد سلیمان...: یعنی خاک موطن تو از باد لطیف و مطیع سلیمان بهتر است و از باغ و بهشت دلپذیر تر است.

کعبه که سجاده ...: یعنی کعبه که محل عبادت توست، خود تشنه گلاب شفابخش مرقد توست

چهار علم: چهار خلیفه
پنج دعا: پنج نوبت نماز که مثل نوبتی سلطنت توست.

با درود فراوان

در بیت : راهروان عربی را تو ماه   یاوگیان عجمی را تو راه

که عربان راه رو شب را برایشان با ماه روشن کن و بیهودگویان ایرانی ( عجمی ) را راه درست نشان بده

این چه تعبیری از ما ایرانیان است مایی که سر لوحه زندگیمان گفتار و پندار و کردار نیک بوده و نخستین یکتا پرست بوده ایم را یاوه گو وبیهوده گو گوید و تناقص آنجا است که در بیت چهارم بخش هشت - نعمت سوم گوید

روی عجم ران منشین در عرب     زرده روز اینک و شبدریز شب

یکدفعه چه شد که 180 درجه چرخیده و عجم ( گنگ  ما ایرانیان ) را ارجح بخشیده به عرب