فش به معنی کاکل اسب است و یال اسب ولی معنی پریشان هم میدهد

شکوه جان بش هم همان است

با سلام.
ممنی اندیشه گیری مکن
در تنکی کوش و ستبری مکن
غلط میباشد
اصلاح:
مؤمنی، اندیشه گبری مکن
در تنکی کوش و ستبری مکن
در قبل هم راجع به یکی دیگر از اشتباهاتتان در همین مثنوی نظر دادم («پیش و پسی بست صفت کبریا» که کلمه «صفت» غلط و کلمه «صف» درست است) ولی انگار مورد توجه قرار نگرفت.
به گمانم متن هایتان کپی پیست از دیگر سایت هاست، چون در دیگر سایت ها نیز همین طور نوشته شده است.
کاش به کتاب های چاپ شده هم توجهی داشته باشید.

غلطی دیگر
گر دهدت سرکه چو شیره مجوش
خیز تو خواهد تو چه دانی خموش
کلمه خیز باید بشود خیر. یعنی خیر یا خوبی تو را می خواهد، تو چه میدانی، هیچ مگو.

مومنی اندیشه گبری مکن

بهتر است که مصرعِ «دل چو سپر غم سپر غم شود» به «دل چو سپرغم، سپرِ غم شود» تبدیل شود

جنبش این جان من و من‌گوی در تن تو تا وقتی است که به لب برسد از لب که درگذشت،آوازه‌ی من و من خاموش می‌شود. 

منظور از زاغ در اینجا پرنده‌ای است که در گذشته آن را زاغ کوهی یا زاغ دشتی هم می‌نامیده‌اند، که پاهایی سرخ دارد. نوع نوک‌سرخ آن پرهایی به غایت سیاه و پاهایی سرخ درخشان دارد.

از ترنج و نار بستد سوسن و سنبل وطن

وز کلاغ و زاغ بستد بلبل و قمری مقام

قطران تبریزی، قرن پنجم

خاک به نامعتمدی گشت فاش

خاک از این سبب به نامعتمدی معروف شده که هرچه در دل دارد آشکار می‌کند دانه‌های پنهان می‌رویند، گنج‌ها آشکار می‌شوند و ...