جیفه به معنی مردار است ولاشه بدبو

عیب کسان منکر و احسان خویش
دیده فرو بر به گریبان خویش صحیح است

نظامی در ادبیات پارسی استاد اعظم است و فرهیخته تر و زیبنده تر از کلام وی کس را نشاید و نباید.
بقول ایرج میرزا شاعر شیرین سخن دوره قاجار
بدرود.

بیت ایرج میرزا
چه خوش گفت این سخن فرزانه جامی مهین استاد کل بعد از نظامی.

جامه ی عیب تو تُنُک رشته اند
به نظر صحیح تر و موزون تر میاد.

جامه عیب تو تُنُک رشته اند

با درود. منکر در اینجا مناسب نیست. اگرچه در برخی نسخ چنین آمده و بی شک یکی از دلایلش کتابت ناسخان است. درستش این است: عیب کسان "منگر" و احسان خویش/ دیده فرو بر به گریبان خویش. دکتر ثروتیان نیز در تصحیح خود، "منگر" آورده است. بنگرید به: مخزن الاسرار مصحح ایشان، ص: 148.

گنجوریان ارجمند!
لطفاً تصحیح کنید : "جامه ی عیب تو تُنُک رشته اند". تنگ درست نیست.

عیب کسان منگر صحیح است

خندهٔ بیم و امید یعنی آنچه که امروزه بعضا خنده عصبی می‌گویند، خنده‌ای که از روی شادی و خرسندی نیست.

خاطرم هست که در دوران راهنمایی، در کتاب فارسی شعری داشتیم از نظامی که از قضا حفظ کردنش اجبار بود. هنوز هم آن را از برم!

اندکی قبل که در گوگل دنبالش می گشتم متوجه شدم آن هفت بیت شعر در حقیقت ترکیبی پراکنده از دو شعر نظامی است که البته هر دو از کتاب وزین مخزن‌الاسرار می باشند. یکی همین داستان عیسی، و دیگری حکایت نوشیروان با وزیر خود.

البته این اختلاط کاملا هوشمندانه انجام شده است. بیوت کاملا به هم مرتبط هستند و یک هدف و پیام را دنبال می کنند.

متن شعر موجود در کتاب فارسی راهنمایی دهه هشتاد بدین شرح است:

عیب کسان منگر و احسان خویش / دیده فرو بر به گریبان خویش (بر به جای کن)

آینه روزی که بگیری به دست / خود شکن آن روز مشو خودپرست

خویشتن آرای مشو چون بهار / تا نکند در تو طمع روزگار

عمر به خشنودی دلها گذار / تا ز تو خشنود شود کردگار

درد رسانی کن و درماندهی / تات رسانند به فرماندهی

گرم شو از مهر و ز کین سرد باش / چون مَه و خورشید جوانمرد باش

هر که به نیکی عمل آغاز کرد / نیکی او روی بدو باز کرد