هوش مصنوعی: نکیسا هنگامی که این داستان را بر روی چنگ نواخت، باربد نیز تصمیم به نواختن آهنگی گرفت.

هوش مصنوعی: فردی همچون عراقی، صدای چرخ را ترک گفت و به آهنگ عراقی این صدا را دوباره شنید.

هوش مصنوعی: نسیم دوستانه به من می‌رسد و بویی از عشق را به مشامم می‌آورد، گویی که در خیال من، گنجی پنهان وجود دارد که روشنایی‌اش به من نور می‌دهد.

هوش مصنوعی: کدامین آب این‌قدر خوش است که چنین جوی را می‌سازد؟ کدامین بادی می‌تواند بوی این‌چنینی داشته باشد؟

هوش مصنوعی: آیا زمانی فرشتۀ خورشید به شکوه و زیبایی خود بر باغ جمشید نوزده‌ای ریخت؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است درختی بلند و سرسبز از میان خاک برآید که ما را نیز به افتخار و سربلندی برساند؟

هوش مصنوعی: شاید ماه از پنجره‌ای به درون وارد شده که باعث شده شب، نورانی شود و روشنایی به چشم بیاید.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است در اینجا این همه شادابی و خوشحالی به وجود آمده باشد، مگر اینکه بادی از بهشت به اینجا آمده و بر ما تأثیر گذاشته است؟

هوش مصنوعی: آیا دوباره روز روشن آمد که گلزار شب از زاغ سیاه رهایی یافت؟

هوش مصنوعی: آیا زندگی ما به خاطر آب زندگی‌بخش نیست که دل‌های ما را پنهانی شاداب می‌کند؟

هوش مصنوعی: شاید شمعی جدید روشن شده است که پروانه به خاطر آن غم و اندوهش را فراموش کرده و همه انرژی‌اش را صرف آن کرده است.

هوش مصنوعی: شیرین چون با لب‌های زیبا و نرمش لبخند می‌زند، شادی و سرور از هر سو به وجود می‌آید و همه جا صدا و هیاهو برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: بگو ای خوشبختی، آنچه از زیبایی و خوشبختی است را به ما بازگردان.

هوش مصنوعی: من ویژگی‌های خوبی در تو می‌بینم، اما اگر بخواهم راست بگویم، اصلی‌ترین صفت تو صداقت و راستگویی‌ات است.

هوش مصنوعی: من یک جو و گندم کشته‌ام؛ تو هم به من جو داده‌ای و گندم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به هیچ‌وجه نشان نده که از تو ناراحت شدم، ببین که من با چه تواضعی رفتار می‌کنم؛ زیرا که من چون اسبی رام و مطیع تو هستم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در مواجهه با دزدی، فردی که به دنبال عدالت است، می‌تواند از نادرستی و غیرقانونی بودن رفتار دزد خود را جدا کند. حتی اگر دزد از ویژگی‌های اخلاقی برخوردار باشد، همچنان اعمال او ناپسند و قابل محکوم شدن است.

هوش مصنوعی: من در پادشاهی هیچ نقشی ندارم، اما آن‌چنان غم و دردی دارم که هر چقدر بخواهی، برای گفتن دارم.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که به من حمله‌ور شد، باعث شد که روح من تحت فشار قرار گیرد، چون شانس بد به نتایج خوب من ضربه زد.

هوش مصنوعی: دلم از غم به شدت می‌گیرد و اشک می‌ریزد، چرا که چطور ممکن است کسی از غم نگریسته نشود و بی‌احساس باقی بماند؟

هوش مصنوعی: تنم از دوری محبوب می‌لرزد، چون عقل کدام انسان خردمندی از دیوانه نمی‌ترسد؟

هوش مصنوعی: وقتی که بی‌زلف تو دلم آواره و بی‌قرار است، دستم را به زلف تو می‌زنم و دلم را در آغوش زلفت محکم می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من در خلوت با لب‌های تو حساب و کتاب دارم و هیچ کاری برای من جذاب‌تر از این نیست.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در خلوت با من حس خوبی داشته باشی، به جای اینکه گل بدهی، باید خار و درد را به من هدیه کنی.

هوش مصنوعی: از آن حقه که تنها داروی درد نیست، بنابراین از آنجا که بخشیدن کمکی نمی‌کند.

چه می‌شود اگر از آن آب حیات که به غارت برده‌ای، زکاتی بدهی و ببخشی؟ (منظور بوسه‌ای از لب است)