هوش مصنوعی: شاعر چنین پایه‌گذاری کرده است که وقتی فرهاد در عشق با شیرین جان می‌بازد، چه اتفاقی می‌افتد.

هوش مصنوعی: دل شیرین به خاطر داغ غمِ گم شدن یک مرغ نازنین در باغش به درد آمده است.

هوش مصنوعی: با دیدن آن سروی آزاد و سرسبز، چشمانش مانند ابرهای بهاری پر از اشک شد و گریست.

هوش مصنوعی: او به رسم بزرگان، جامه‌ای بر او پوشاند و او را به خاک سپرد، و باد در دستانش وزید.

هوش مصنوعی: از خاک آن مکان، دژی بلند ساخته شد و از آن دژ، زیارتگاهی بنا گردید.

هوش مصنوعی: به خسرو خبر دادند که در دو سمت، از مسیر زحمت، آن خار سر برآورده است.

هوش مصنوعی: سلطان از عمل خود پشیمان شد و از آن رنجی که به خود و دیگران زده بود، ناراحت گردید.

هوش مصنوعی: در تفکر و اندیشه، مکان آن را مشخص کن؛ چرا که نفس را مانند باد در حال حرکت است و به جایی آرام نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر کسی با دیگری بدرفتاری کند، روزی خودش هم همان بدی را از دیگران تجربه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: در این غم، شب و روز به فکر بود و از همین تفکر، روزی به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: وزیر ویژه‌ای را نزدیک خود فرا خواند و به او گفت که نوشته‌هایش را مانند جواهر در کاغذ بنویسد.

هوش مصنوعی: در این گل، زیبایی و لطافت به گونه‌ای است که می‌توان آن را در شکر تصور کرد و از آن با قلمی شیرین و دلنشین نوشت.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اولین شکل یا تصویر که انسان به آن دل بسته، به نام خداوند خلق شده است.

هوش مصنوعی: با نام منبعی که بینش را روشن می‌کند، آفرینش به وجود آمد و در نتیجه، چشم‌ها به نور و بینایی دست یافتند.

هوش مصنوعی: آفرینندهٔ انسان و روح، نشانه‌ها و تأثیرات دنیایی و آسمانی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: آسمان را به دور خود می‌چرخاند و زمین را به عنوان مکانی برای گردش ستاره‌ها و افلاک قرار داده است.

هوش مصنوعی: پس از ذکر نام خدا و نام افراد پاک و نیکو، داستان و سخنان افرادی که در درد و رنج هستند، بیان می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف یک پادشاه خوب و مهربان می‌پردازد که قلبی شیرین و دلنشین دارد. مردم او را با لقبی زیبا و محبت‌آمیز می‌خوانند، به‌طوری که نشان‌دهنده محبت و شکرگزاری آنها نسبت به اوست.

هوش مصنوعی: شنیدم که کسی به دنبال کمک و یاری欲، به دلایل غم و اندوه، بر سر خاک کسی دیگر داغی به پا کرده است.

هوش مصنوعی: از گل سنبل عطر خوشی بر روی گل مایه خوشبو و ز نرگس بر گل سمن، مایه‌ای چون سیم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به خاطر غم خود، دو طبع زیبا را به نیلوفر تبدیل کرد و ارغوان را به رنگی دلنشین درآورد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و لطافت گل سمن اشاره دارد و در مقابل آن، بنفشه را قرار می‌دهد. همچنین به زخم و رنجی که بر اثر ضربه‌ها و چالش‌ها به وجود می‌آید اشاره کرده و نشان می‌دهد که تمامی زیبایی‌ها گاهی تحت تأثیر سختی‌ها و زخم‌ها قرار می‌گیرند. به نوعی، این بیت از تضاد و تلاقی زیبایی و درد سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: با چاقو و دقت، گل را به شکل لاله درمی‌آورند و سپس گوشه‌های زیبا و درخشان محتوا را با دقت می‌سازند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای ماهی را که در پشت پرده‌ای پنهان شده بود، نمایان کرد و همچنین گیسوی او را از束束 باز کرد.

هوش مصنوعی: جهان از ناله و فریاد به درد و غم دوستان می‌سوزد.

هوش مصنوعی: این‌گونه است که دوستان از هم حمایت می‌کنند و این نشانه‌ای است از علاقه و محبت به یکدیگر.

هوش مصنوعی: شخصی که بار سنگینی را به دوش می‌کشد و در سختی و مشقت است، به راحتی و با احترام به او نگاه شده و بر روی زانو می‌افتد. او با این حال توانسته است از کوه‌ها بالا برود و سختی‌ها را پشت سر بگذارد.

مصرع دوم: جهانیان را بگو که یک جهان بر او و به حال او بگریند. در بعضی نسخ بجای جهانی‌، «زمانی‌» آمده‌است.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است کسی در عشق بمیرد و همچنان در غم خود باقی بماند؟ مانند بادی که از تغییرات عبرت نمی‌گیرد و بی‌هدف به این سو و آن سو حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: کارهای او قابل حساب و کتاب نیست و دل ما به خاطر تو در عذاب و رنج است.

هوش مصنوعی: وقتی می‌دانم که از مرگش بسیار غمگینی و او هم به تو بی‌اعتنا شده است، دردت را می‌فهمم.

هوش مصنوعی: چرا باید ابتدا کسی را به خاطر دردش بکشی، وقتی که می‌دانی با این کار چندان اندوهی هم نخواهی گرفت؟

هوش مصنوعی: به او اهمیت بده و برایش ناراحت باش، چون تو هم از درد و رنج او بهره‌برداری کرده‌ای. به او احترام بگذار و او را عزیز بشمار، زیرا تو خود باعث خوار شدنش شده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر صد سال هم بر خاک او بنشینی، باز هم از او پست‌تر و بی‌ارزش‌تر خواهی بود و هیچ‌کس را از او برتر نخواهی دید.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است که به اندازه صد جگر محبت و احساس داشته باشی، اما در دسترس گرفتن فردی مانند او که چنین شیرینی و جذابیتی دارد، برایت ممکن نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اما چون گریه فایده‌ای ندارد، چه نیاز است که به یاد او آتش به پا کنیم و دودی به راه بیندازیم؟

هوش مصنوعی: غصه خوردن تو بی‌دلی نبود، چون سرنوشت چاره‌ای جز این برایت نداشت.

هوش مصنوعی: زندگی بر اساس مرگ است و هیچ کس نمی‌تواند به طور ابدی زندگی کند.

هوش مصنوعی: تو مانند روزی و او همچون ستاره‌ای درخشان است. وقتی روز فرامی‌رسد، ستاره‌ها کم‌نور می‌شوند.

هوش مصنوعی: تو مثل صبح هستی، و او مثل چراغی است که اگر دل تو را بپذیرد، بهتر از این است که قبل از طلوع صبح خاموش شود.

هوش مصنوعی: تو به مانند شمعی هستی و او در حالتی عاشقانه همچون پروانه، وقتی شمع روشن باشد، پروانه به سوی آن جذب می‌شود و از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: تو مانند باغی هستی و او همانند گیاهی است که از وجود تو رشد می‌کند. این بهتر است که گیاه از تو ببالد تا اینکه در خود باغ ریزش کند.

هوش مصنوعی: تو مانند آتش هستی و طبع تو مانند چوبی است که به بلا و مشکل می‌سوزد. وقتی که این چوب به آتش بیفتد، خود نیز می‌سوزد.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای از باغ تو به پرواز درآید، به پرنده‌ای دیگر از آسمان تو احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای آب از کاسه‌ات بریزد، ممکن است دجله‌ای باشد که سر و نوک آن به پیکر تو برسد.

هوش مصنوعی: اگر ماه کامل باشد، هلال نمی‌تواند به معنای خود ادامه دهد. وقتی که زیبایی و خوبی وجود دارد، نباید از آن کم‌تر یا خالی بهره ببری.

هوش مصنوعی: اگر فرهاد به خاطر عشق شیرین باقی بماند، دیگر چه اهمیتی دارد که گل زردی وجود داشته باشد؟ گل نسرین هم باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: نویسنده پس از اینکه نامه را نوشت، زمین را بوسید و آن را مقابل پادشاه گذاشت.

هوش مصنوعی: خسرو نامه را به قاصد داد و از او خواست که سریعاً آن را به مقصد برساند، تا او این پیام را به مکانی که دستور داده بود، ببرد.

هوش مصنوعی: وقتی شیرین نامهٔ شاه رخ را دید، از شادی مانند ماه روشن و درخشان شد.

هوش مصنوعی: او سه بار بوسه زد و نامه را برداشت و هیچ حرفی از آن را نخوانده باقی نگذاشت.

هوش مصنوعی: جگرها به رنگ مشک درآمده‌اند و طبرزدهایی که زهرآلود شده‌اند را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: در اینجا به برزخی اشاره شده است که در آن، درختان و گیاهان مختلف با هم ترکیب شده‌اند. درختان سرسبز و جذاب در کنار خطرناک‌ترین موجودات طبیعت، یعنی مارها، قرار دارند. به عبارتی دیگر، درختان میوه‌دار و زیبا می‌توانند به ظاهری دلنشین و در عین حال مشکلات و موانع پنهانی مانند خاردارها وجود داشته باشد. این تصویر از پیچیدگی‌های زندگی و ناهم‌خوانی زیبایی و خطر در طبیعت حکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: تمامی قیچی‌ها و ابزارهای زیبا و جذاب، همه به اندازه زهرهایی هستند که شیرینی آن‌ها از نوشیدنی‌ها بیشتر است.

هوش مصنوعی: نه صبر و تاب آن را دارد که این نوشیدنی تلخ را بخورد، و نه مکانی مناسب برای آن وجود دارد که بخواهد از شدت تلخی به جوش بیاید.

هوش مصنوعی: او با زحمت و رنج بسیار، این سختی‌ها را تحمل می‌کند به خاطر بخت خوبش.