نمیدانم چرا در بعضی از اعار بزرگان نمیتوان حق را از ناحق به سادگی تشخیص داد. بعد از چند بار مرور داستان هنوز نمیتوانم حق را به خسرو و یا فرهاد دهم. همین طور در داستان رستم و صحراب. باشد که در این مورد خاص و نیز کلیت این مورد مرا یار باشید.

سهر یعنی سرخ به لری هنوز می گوییم سهر , و سهراب سرخروی بوده است

سنگ سوفتن به معنی سوراخ کردن سنگ است و تراشیدن کوه

نفاط کسی بوده که گلوله های اتش نفطی(نفتی)را پرتاب میکرده و همین طور کسی که نفط استخراج میکرده ولی در اینجا به معنی اول به کار رفته است

نا حفاظی یعنی به ناموس دیگران نظر یا چشم داشتن ولی گاهی به معنی بی احتیاطی هم به کار میرود

مخسب یعنی غنوده و خسبیده و بسیار زیباست

کیمخت با پوزش کفل یا سرین اسب و الاغ است و به معنی کلفت و زمخت و ساغری هم گفته میشو گاهی

سعید جان کافیست یکبار داستان را با معنی و همه جوانب بخوانی آنگاه تمیز و تشخیص حق از ناحق اصطلاحا از آب خوردن آسان تر میشود و اصلا بر تو مینشین و پدیدار میشود

مینشیند

برای ضخیم لغت هنگفت هم هست پیشتر بجز معنی بسیار هنگفت معنی ضخیم هم داشته است مثل نسک هنگفت یعنی کتاب ضخیم

بله کاملا درست میفرمایید و برای پارچه بسیار پرکاربرد بوده مثلا لباس هنگفت به معنی لباسی بوده که از پارچه ضخیم درست شده با سپاس و تایید فرمایشات استادانه تان

اتفاقاً برداشت درست تر از این داستان ، همان است که آقای سعید گفته است : نمی دانیم حق در کدام سمت است . گوبیا این داستان بما می گوید حق ، آن چیزی نیست که در طرفی باشد و در طرفی دیگر نه

قسمتی ار این مثنوی زیبا توسط استاد غلامحسین بنان همراه با پیانو استاد مرتضی محجوبی به زیبایی بسیار در گوشه شهابی اجرا شده است.

سلام خسته نباشید یکی از ابیات به صورت زیر صحیح است:
بچربد روبه ار چربیش باشد
و گر با گرگ هم حربیش باشد
هم حربی: هم نبرد

خسرو و فرهاد هر دو عاشق شیرین بودند با این تفاوت بزرگ که خسرو خودش و شیرین را میدید اما فرهاد سر تا پا شیرین شده بود و دیگه خودی نمیدید:
چو تو هستی نگویم کیستم من
ده آن تست در ده چیستم من
نشاید گفت من هستم تو هستی
که آنگه لازم آید خود پرستی

دوستان یکی میتونه منظور حکیم رو برای من مشخص کنه؟! در قسمت مناظره ی خسرو و فرهاد در بیت های انتهایی میفرماید:

وزآن دنبه که آمد پیه‌پرورد

چه کرد آن پیرزن با آن جوانمرد

در اینجا اشاره داره که کسی که خبر فوت شیرین رو به فرهاد داده یک پیرزن بوده، و اما در ابتدای همین بخش میفرماید:

سوی فرهاد رفت آن سنگدل مرد

زبان بگشاد و خود را تنگدل کرد

اینجا میفرماید که یک مرد این اخبار رو به فرهاد داده. اگه کسی میدونه علت رو ممنون  میشم؟؟

جو گویا در قدیم هم واحدی از وزن بوده است و هم واحدی از شمارش پول.