چو از لعل لب شیرین خبر یافت
به سنگ خاره در، گفتی گهر یافت
به دستش آهن از دل گرم‌تر گشت
به آهن سنگش از گل نرم‌تر گشت..

شده بر کوه؛ کوهی بر دلِ تنگ

سری بر سنگ، می‌زد بر سر سنگ

به کوه برگشت در حالی که کوهی از غم بر دلش بود.

تیشه بر سنگ کوه می‌زد در حالی که از شدت اندوه، سر بر سنگ گذاشته بود.