هوش مصنوعی: خواننده، دوباره ساز را بنواز و با صدای موسیقی خود، یاد آن خفتگان را زنده کن.

هوش مصنوعی: ببین چقدر دلم سوخته، ساز خود را بر اساس احساس من بزن تا شاید با صدای تو بتوانم آرامش پیدا کنم.

هوش مصنوعی: وقتی سرما به گلی حمله می‌کند، آن گل به مانند یک کودک ناتوان می‌شود و شاخ و برگ‌هایش پژمرده می‌شود.

هوش مصنوعی: مرگ را نمی‌توان با چاره‌جویی حل کرد؛ زیرا هیچ‌کس نتوانسته است درهای حل مشکلات را بر روی او باز کند.

هوش مصنوعی: وقتی بیماری مرگ به سراغ مردم می‌آید، درمان آن به جستجوی کسی می‌افتد که بتواند آن را بشناسد و پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی که شب به پایان رسید و صبح آغاز شد، خورشید با شادی لبخند زد و شبنم به خاطر جدایی شب گریه کرد.

هوش مصنوعی: جهان‌دار، که شاید به عنوان رئیس یا حاکم شناخته می‌شود، با صدای جرس‌ها و سر و صدای آن‌ها، بیشتر ناله و احساس ناراحتی می‌کند. این صداها به اندازه‌ای بلند و خروشان هستند که او را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: آریستوی دانا و برجسته که به حل مشکلاتی مشهور بود، خود در برابر یک مشکل بزرگ عاجز و ناتوان ماند.

هوش مصنوعی: امید به خوبی و برتری را در پادشاه نداشتم و نتوانستم به اندازهٔ کار او راهی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: به پادشاه گفتند که ای شمعی که روشنی می‌بخشی، به توست که همهٔ بزرگان و سلاطین دنیا به تو نگاه می‌کنند و از نور تو بهره‌ می‌برند.

هوش مصنوعی: وقتی که پرورش‌یافتگان به کار خود دقت می‌کنند، باید به رحمت و نعمت‌های پروردگار نیز توجه داشته باشند.

هوش مصنوعی: این سیل تند قبل از این که بیاید، از چه چیزی در ما نشأت نگرفت؟

هوش مصنوعی: وقتی که این شراب از پیش می‌ریزد به جام، چرا جان ما از این لذت و شادی بهره‌مند نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم که موهایت بی‌ثبات و در معرض آسیب باشند، چون هر آسیبی به تو برای من مثل یک درد جانگداز است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از نوشیدن چنین شربتی در امان نیست، چه جوان باشد و چه پیر.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم بگویم این نوشیدنی را بنوش، زیرا مستی آن باعث می‌شود که عقل و هوش می‌خوارگان را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان گفت که این جام را بریزید، زیرا در میهمانی پادشاه نمی‌توان با کسی به ستیز پرداخت.

هوش مصنوعی: افسوس! چگونه ممکن است نوری با این شدت و روشنی از بین برود و خاموش شود؟

هوش مصنوعی: در این بیت، به حالتی اشاره شده است که دل انسان خالی از عشق و احساسات است و به خاطر داغی که از عشق و اشتیاق دارد، روشنایی و نورانی‌اش در اثر ناگهانی شعله‌ای از عواطف و احساسات شعله‌ور می‌شود. به عبارت دیگر، در شرایطی که احساسات درون کم رنگ و خالی به نظر می‌رسند، یک باره احساسی عمیق و شدید به وجود می‌آید که دل را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: سلطنت می‌گوید از این مسأله عبور کن، زیرا زندگی من به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: گردش آسمان به دست من نیست و نه من سبب حرکت ماه و خورشید شده‌ام.

هوش مصنوعی: من تنها یک مشت خاک و یک قطره آب ضعیف هستم که از آن، اولین موجودات زنده به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: با تلاش و زحمت در مسیر زندگی، سرانجام به مقام و موقعیتی رسیدم که ارزویش را داشتم.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که ممکن است، برای من جلو و عقب رفتن وجود دارد و این موضوع بر تمام کارهایم تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در آن زمان که به رهبری و فرمانروایی دست یافتم، هم روح قوی داشتم و هم بدن نیرومند.

هوش مصنوعی: وقتی که ناتوانی و ضعف در زندگی نمایان می‌شود، بهتر است که به جای اینجا به جای دیگری بروی و تغییراتی در شرایط خود ایجاد کنی.

هوش مصنوعی: بیش از این شراب غرور به من نده، زیرا آب زندگی از این چاه دور است.

هوش مصنوعی: تشنگی دوزخ را با جستجوی کلمات برطرف نکن، چرا که راه حل در بهشت و گفتگوهای آنجا نهفته است.

هوش مصنوعی: دعای خود را با هدف آمرزش از خداوند انجام بده، شاید بر اثر آن، رحمتی از طرف او شامل حالت شود.

هوش مصنوعی: وقتی که نور خورشید بر کوه‌ها تابید، آرامش و خواب بر چهره‌ی پادشاه پدیدار شد.

هوش مصنوعی: شب فرارسید و تاریکی مانند یک اژدهای سیاه، همه جا را پر کرد و باعث شد که راه‌ها هم از جلو و هم از پشت در ظلمت فرو بروند.

هوش مصنوعی: شبی بسیار سرد و بدون محبت و نور بود. در این تاریکی عمیق، کسی چهره‌ی مهربانی را دیده است؟

هوش مصنوعی: ستاره به کارها نگاهی دقیق و عمیق دارد و با دقت همه چیز را به دقت بررسی می‌کند و در نتیجه، به چالش‌ها و مشکل‌ها توجه زیادی دارد.

هوش مصنوعی: در آسمان، ستاره‌ها دزد هستند و ماه هم مانند دزدگیر، در کنار هم در چاله‌ای از قیر گرفتار شده‌اند.

هوش مصنوعی: جهان مانند دودی سیاه است که با یک تار مویی از دوزخ به هم متصل شده است.

هوش مصنوعی: در آن شب، شاه به قدری تحت تأثیر قرار گرفت که مانند ماه در شب بیست و هفتم، درخشان و روشن شد.

هوش مصنوعی: وقتی یاد محبت مادر به او دست می‌دهد، در دلش احساس نگرانی و آشفتگی ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: به دستور او باید دبیر خردمند، هوشیار و با تجربه‌ای از میان رومی‌ها انتخاب شود.

هوش مصنوعی: سیاهی دود قلم را به حرکت درآورده و نامه‌ای به سوی مادرش می‌نویسد.

هوش مصنوعی: در آن نامه، سوگندهای قوی و فریبنده‌ای وجود داشت که همچون ناله‌های مادران به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: اگر برای من دل نمی‌کنی و تلاش نمی‌کنی به فریاد من برسید، در واقع به من کمکی نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: دبیر با لحن عربی و فصاحت سخن گفت، بر نامه‌خوانانی که لباس‌های سیاه بر تن داشتند.

سر یک‌شاخ قلم را شکاف زد و دوشاخه کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که عطر خوش بر روی تکهٔ کاغذ بوجود آمد، ظاهر کاغذ مانند حریر تیره و زیبا شد.

هوش مصنوعی: وقتی که دایره معانی محدود می‌شود، نویسنده هم نمی‌تواند دیدگاه وسیع و روشنی داشته باشد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه خداوند را سپاسگزاریم، که به ما بینایی بخشیده است تا دنیای اطرافمان را ببینیم و درک کنیم.

هوش مصنوعی: هر کس به تنهایی نیازهایی دارد و همه مردم برای رفع این نیازها به همدیگر وابسته‌اند.

هوش مصنوعی: آن نگار درخشان به خاطر تربیت و پرورش‌های خاصی که داشت، به چنین شکلی درآمده است.

هوش مصنوعی: این نامه از جانب من، اسکندر، به سوی چهار مادر است، نه فقط یکی از آنها.

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای آب تبدیل به چشمه شود، خداحافظی با شکستن سبو بر لب رود است.

هوش مصنوعی: اگر سیب سرخ به میان بیاید، زیبایی و جذابیت نارنج زرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و از رونق و جذابیتش کاسته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر باد بر این گل زرد ظلم کند، امیدوارم درخت گل سرخ همیشه سبز باشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که محبت و عشق باید فقط با کلام بیان شود، بلکه احساس واقعی آن باید از عمق دل سرچشمه بگیرد و بیشتر از آنچه که با زبان بیان می‌شود، باشد.

هوش مصنوعی: اگر بشنوی که آن گل زیبا چگونه به باد رفته و نابود شده، دل تو به شدت می‌سوزد.

هوش مصنوعی: به خاطر کسی که خودت تربیتش کرده‌ای، خودت را دچار درد و سوز نکن. به جای آن، به دردهای درون خودت توجه کن و آنها را مداوا کن.

هوش مصنوعی: در دوری تو، قلبم به شدت می‌سوزد؛ امیدوارم خداوند در این ناراحتی، صبر و تحمل را به من عطا کند.

هوش مصنوعی: به شیر مادرت که از پستان تو نوشیدم، در خواب شیرینم در خانه تو.

هوش مصنوعی: مادر با دل سوخته و ناراحت به سمت قبر فرزندش می‌رود و می‌بیند که او جوانی در اوج زندگی‌اش بوده، اما او خودش سن و سالی دارد و دچار پیری شده است.

هوش مصنوعی: فرمان‌برداران دنیا و دین در زیر فرمان و هدایت خالق آسمان‌ها و زمین هستند.

هوش مصنوعی: این بیت به مقایسه افرادی که می‌نویسند و در واقع وظیفه ثبت و بیان حقایق را دارند با کسانی که در عالم معنوی و جاودانه زندگی می‌کنند اشاره دارد. به نوعی می‌گوید کسانی که معانی را می‌نویسند و حقیقت را به تصویر می‌کشند، می‌توانند همچون ابدی‌ها و پاکان، ارزشمند و ستودنی باشند.

هوش مصنوعی: به افرادی که تحت فشار و سختی در این دنیا هستند و همچنین به کسانی که در آرامش و خوشی در دنیای دیگر زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: به انسانی که به خاطر یک موجود زنده، جانش را فدای او کرده است، باید توجه کرد. همچنان که در زندگی، بعضی از دردها و مشکلات به نجات او از غم کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: در این بیت به احساس و فعالیتی اشاره دارد که از دل و روح نوع‌دوستی و بخشش برمی‌خیزد، مانند موجی که از دریا بلند می‌شود. این بخشش و نوع‌دوستی به وجود و زندگی شخصی و اجتماعی شکل می‌دهد و تأثیر عمیقی بر انسان‌ها می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به نیکی از آن نام یاد می‌شود که از همه نام‌ها بالاتر است و به خاطر آن، تصویر و شکل وجودش به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف هفت آسمان و هفت ستاره معتبر می‌پردازد و شاید به این نکته اشاره دارد که عظمت آسمان و زیبایی ستارگان چگونه می‌تواند هم‌زمان با هم در نظر گرفته شود. در این بیان، پرگار به عنوان ابزاری برای اندازه‌گیری و تنظیم فضاهای وسیع، به نوعی تأکید بر بزرگی و نظم این هستی است.

هوش مصنوعی: مرد دانا و آگاه، با عقل و درک خود می‌تواند به درستی و روشنی امور را تشخیص دهد.

هوش مصنوعی: هر شمعی که از علم و دانش روشن شده است و هر کیسه‌ای که از برکت و نعمت پر شده است، نمایانگر ارزش و اهمیت آن علم و دانش و فیض است.

هوش مصنوعی: به خوبی که سرنوشت برایش رقم خورده و به راحتی که راه رضایت را پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: به اهل تقوا و کسانی که فکر پاک و روشن دارند، به کسانی که به دقت و عمیق به مسائل نگاه می‌کنند و مشکلات را حل می‌کنند، توجه ویژه‌ای باید داشت.

هوش مصنوعی: خوشبویی خاک بر زمین‌افتادگان نشان‌دهنده‌ی پاکی و سادگی آنهاست، در حالی که رفتار نیک و مهربانی آزادگان نیز حکایت از طبع والای آنها دارد.

هوش مصنوعی: سلطان مهربان و باوقار که دوستدار درویشان است، به درویش راضی و قانع نگاه می‌کند، چرا که خود او هم در واقع همان سلطان واقعی است.

هوش مصنوعی: صبحی زیبا و سرسبز با برکات بارانی که به طور ناخواسته نازل شده، آراسته شده است.

هوش مصنوعی: به کسانی که شب بیداری می‌کنند و صبح زود بیدار نمی‌شوند، در سرزمین غریبه‌ها خون و اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ غم‌انگیز زندانیان شب، به روحانیان و مقام‌های مذهبی می‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا به نیاز شدید کودکی که تشنه شیر است و همچنین به یأس و ناامیدی افراد سال‌خورده و دردمند اشاره شده است. این تصویرها نشان‌دهنده‌ی کمبود و احساس فقدان در زندگی هستند.

هوش مصنوعی: در دل غریبان، درد و رنجی وجود دارد که با اشک‌های یتیمان درهم آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: به افرادی که خیلی از دیگران دور شده‌اند و در تنهایی خود با مشکلات و دردها دست و پنجه نرم می‌کنند، اشاره دارد. همچنین به کسانی که با سختی‌ها و شرایط سخت زندگی، به گونه‌ای روحی و جسمی آسیب دیده‌اند، توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: به مشکلات و نگرانی‌هایی که برای دوستان و دلسوزان پیش می‌آید و همچنین به ناامیدی و دردسرهای افرادی که در شرایط سخت قرار دارند، توجه کن.

هوش مصنوعی: به سختی و زحمتی که بر زندگی راحتی می‌افزاید، و به عشقی که خالص و بدون معیوب است.

کوتاه‌دست‌ یعنی درستکار‌‌، پرهیزگار.  اگر خواهی دراززبان باشی‌، کوتاه‌دست باش (قابوسنامه )

هوش مصنوعی: به سخنی که در میان مردم وجود دارد و به تصاویری که نشان‌دهنده‌ی کار و تلاش انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: به دردهایی که علائمش نمایان نیست، به زخم‌هایی که درمانی برایشان وجود ندارد.

هوش مصنوعی: شکیبایی‌ای که در دل کسی که ناشکیباست وجود دارد و شرمی که در چهره‌ای زیبا نمایان است.

هوش مصنوعی: فریادی را بشنو که از دل یک نفر بلند شده و نشان‌دهنده ناامیدی اوست، او به دنبال کمک و نجات است.

هوش مصنوعی: به راستی که حقیقتی از افرادی که در دین پرورش یافته‌اند، به اندازه وحی‌ای که به پیامبران نازل می‌شود، ارزشمند و معتبر است.

هوش مصنوعی: بدان که هیچ‌کس از آن راه فرار نخواهد کرد، چرا که آن راهبر همواره در دسترس است و همگان را کمک می‌کند.

قسم به آن در که این درگذشتن‌، از آن است (دری که از آن می‌گذریم‌) و من و تو به‌آن باز‌خواهیم گشت.

هوش مصنوعی: به خاطر نداشتن چهره‌ی محبوبت، از شنیدن صدایت بی‌بهره‌ام.

هوش مصنوعی: به آن آرزوی بزرگی که از جانب دیگران به انسان نمی‌رسد، در این حالت که من این‌قدر ناتوانم، چنین انسانی نباشد.

هوش مصنوعی: به کسی که جان‌دهنده و زندگی‌بخش است، نزدیک شو و از او کمک بگیر. او مالک و خالق خوبی‌هاست و می‌تواند جان تازه‌ای به تو بدهد.

هوش مصنوعی: زمانی که این نامه به دست تو برسد، گره زیبای ابرویت باز نخواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی مصیبت و سختی نداشته باشی، نمی‌توانی به درستی درک کنی که چگونه باید در خانه‌ی خود به آرامش و راحتی زندگی کنی.

هوش مصنوعی: اگر به ناله و زاری نپردازی و از مسیر خود منحرف نشوی، در پایان عمر به حقیقت و واقعیت زندگی پی خواهی برد.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که کسی در این دنیا باقی بماند، بهتر است که در حالتی از غم و اندوه بماند.

هوش مصنوعی: اگر می‌بینی که در این دنیا هیچ‌کس باقی نمی‌ماند، پس سعی کن با همراهان و دوستانت آشنا و صمیمی باشی.

هوش مصنوعی: اگر تمایل داری که اندوهگین باشی و به سوگواری و عزاداری بپردازی، این کار را انجام بده.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه از آن بخوری، مواظب باش و مانند یک مهمانی باش که در برابر شاه قرار دارد.

هوش مصنوعی: خلق را به مهمانی خود دعوت کن و صدای منادی را برانگیز تا بر سفره‌ی خود بنشینند.

هوش مصنوعی: تنها کسی می‌تواند از نعمت‌های پاک و خوشمزه بهره‌مند شود که در زیر زمین و در زیر خاک پنهان نشده باشد.

هوش مصنوعی: اگر مهمان تو از خورش که تهیه کردی بخورد، تو هم باید در زمان اندوه و غم من را بخوری.

هوش مصنوعی: اگر کسی به سمت تو نگاه نکند، تو هم اندوه و غم غایبان را فراموش کن.

هوش مصنوعی: نگران غم من نباش، چون من از آن رفته‌ام. به کار غم خودت بپرداز و به گذشته برنگرد.

هوش مصنوعی: به این معناست که بدان که هر زمانی که من توقف می‌کنم، دو برابر زمان طول می‌کشد و این زمان از عمر من هم بیشتر نخواهد بود.

هوش مصنوعی: عمر ما بسیار کوتاه است، چه ده سال باشد و چه صد سال، در حقیقت هر دو در مقایسه با زمان باقی‌مانده یکسان و کم‌مقدارند.

هوش مصنوعی: چرا از رفتن به هشت باغ بترسم؟ وقتی که کلید در دست من و مسیر را با چراغ روشن دارم.

هوش مصنوعی: چرا به سمت آن تخت نروم؟ زیرا می‌خواهم برای همیشه بر روی آن بمانم.

هوش مصنوعی: چرا در این مکان خوشحال نباشم؟ که بدون دود و غبار، آسمان صاف و راهی پاک است.

هوش مصنوعی: وقتی این خانه‌ی فریب به من تعلق نداشت، باد و سردرگم‌هایی که باقی مانده‌اند، به من رحم کنند.

هوش مصنوعی: چون اسب تند و تیز من از این رود خروشان می‌جهد، به دوستانم سلامی می‌فرستم.

هوش مصنوعی: ما را از این محدودیت‌ها رها کن، چون ممکن است همه مانند ما به سعادت برسند.

هوش مصنوعی: پس از آنکه نامه را نوشت و عنوان را اشاره کرد، آن را ارسال کرد و خود به سوی بهشت رفت.

هوش مصنوعی: او شب را با سختی و زحمت به صبح رساند و در تمام طول روز از درد و رنج خود شکایت کرد.

هوش مصنوعی: در شب دیگری، هنگامی که تخت بر روی فیل قرار گرفت، زمین همچون آسمان لباسش را در آب نیل پوشید.

هوش مصنوعی: چون خورشید در حال چرخش به دور چهره‌اش، در آن شب با ناخن، موهایش را بیرون آورده است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای از آسمان به زمین افتاد و فضای اطراف را پر از درخشش و زیبایی کرد، مانند ناخن‌هایی که با رنگ نقره‌ای زینت یافته‌اند.

هوش مصنوعی: چشم را از دیدن روی زیبای او می‌بندم، مانند این که بر روی ماه خطی با ناخن کشیده شده باشد.

هوش مصنوعی: آنها از تاریکی شب مثل یک پوشش برای زمین استفاده کردند و آن را به گردن زمین بستند.

هوش مصنوعی: از دهان گناه زهرینی بیرون آمد که مه چرخ را به زحمت در گلو قرار دادند.

هوش مصنوعی: شاه از سنت و رسم خود تغییر کرده و به وضعیتی دیگر وارد شده است، زیرا که در بالای محل استراحتش، نشانه‌ای جدید و متفاوت را مشاهده کرده است.

هوش مصنوعی: خون رگ او به شدت زیر پوستش می‌جوشد و از شدت احساس، او برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که جایی روشن و زیبا با اشکالی تاریک و غمگین در تضاد است. خال سپیده دم که نماد زیبایی و امید است، زیر سایه‌ی غم و تاریکی پنهان شده و به زوال و تاریکی نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: به جانش رسیده و جانش در حال از کار افتادن است، لحظه‌ای در حال مرگش نمایان شده است.

هوش مصنوعی: بخندید و در حین خندیدن، مانند شمعی که می‌سوزد، به یاد کسی باشید که جان خود را فدای عشق کرده است.

هوش مصنوعی: از شمعی که شعله‌اش به‌دلیل وزش باد خاموش شد، نوری رفت که باعث شد بیننده از دور چشمش به سمت آن نرود.

هوش مصنوعی: پرنده به قدری سریع و با شتاب پرواز کرد که حتی توانست آشیانه‌ی خود را نیز نبیند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را ندیده‌ام که از اسرار و امور پنهان آگاه شده باشد و از شغل‌های افراد باخبر باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی راه حلی برای این مشکل پیدا کرده، پس چرا خودش برای مشکلش تدبیر نکرده است؟

هوش مصنوعی: وقتی سکندر از این خانه رفت، او را به بالای این خیمه نشاندند و تخت سلطنتش را برپا کردند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر کسی در دنیا کارهای نیکوتری انجام ندهد و به دیگران آسیب برساند، در نهایت دنیا به او لطمه خواهد زد و نتایج خوبی از اعمالش نخواهد دید. در واقع، او با کارهایش بر خودش آسیب می‌زند و از نیکویی بی‌بهره می‌ماند.

هوش مصنوعی: در نهایت، وقتی که از ناعدالتی‌های دنیا کنار رفت، احساس دل‌زدگی و ناراحتی کرد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه راهی که در پیش گرفته بود، پر از چالش و مشکل بود، اما او با شجاعت و اراده‌ای قوی به جلو رفت، زیرا می‌دانست که این مسیر هنوز کمتر پیموده شده است.

هوش مصنوعی: هر جا که راهی برای رسیدن به هدف باشد، از همان راه به دنیا خبر می‌دهد و آگاهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: چرا وقتی که به سوی نابودی و عدم حرکت کرد، هیچ کس خبر آن سفر را نشنید؟

هوش مصنوعی: تنها کسی که در این مسیر گام برمی‌دارد، می‌تواند فراموش کند که چگونه باید صحبت کند.

هوش مصنوعی: اگر حرفی برای گفتن بود، این داستان در پرده راز نمی‌ماند و آشکار می‌شد.

هوش مصنوعی: وقتی بهار سکندر به سختی در باد به زمین افتاد، درخت کیانی نیز به خاک افتاد.

هوش مصنوعی: از کمر زرکار او ضربه‌ای زدند و او را سزاوار مهدی زرین دانستند.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که درونش پر از کافور است، با زیبایی و زینت به طور ظاهری خود را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: بیت به این معناست که وقتی سخاوت و generosity در دل‌ها جاری می‌شود، مانند بوی خوش عطر و خوشی‌های زندگی می‌باشد که باعث ایجاد اثرات مثبت و هیجان‌انگیز در جامعه می‌شود، همان‌طور که یک طوفان می‌تواند امواجی بزرگ را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: رقیبی که بوی خوشش مانند کفن بر روی تابوت طلایی قرار گرفت، در جایی مناسب و دلنشین قرار گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی بدن انسان درگذشت و ظاهر او مانند نقره‌ی زیبا شد، چه فایده‌ای دارد که کفنی معطر و تابوتی نقره‌ای برای او تهیه کنیم؟

هوش مصنوعی: شهریار دستور داده است که یکی از دست‌های او را از تابوت بیرون بیاورند و نمایان کنند.

هوش مصنوعی: در آنجا که خاک بی‌حاصل است، صداهای ندا کننده از هر سو برخواسته‌اند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین شخصیت‌ها، که فرمانروایی بر هفت کشور را بر عهده دارد، در واقع همین یک فرد است که از میان شاهان به مطرح‌ترین و برجسته‌ترین شکل ممکن خود را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: از هر دنیای پُر از ثروت که به دست بیاوری، در نهایت جز خاک و عدم چیزی نصیبت نخواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که شما هم از این دنیای فانی بگذرید، از این زمین تاریک و بی‌روح جدا خواهید شد.

هوش مصنوعی: او را به سمت مصر بردند، جایی که در آنجا از افکار نادرست و بدی دور بودند.

هوش مصنوعی: به فرمانروایی اسکندر، او را از تخت سلطنت به زمین انداختند و سرزمینش را به تصرف خود درآوردند.

هوش مصنوعی: از درد و رنج دنیا هیچ‌کس جان سالم به‌در نبرد و هیچ‌کس نتوانسته این ورق را به پایان برساند.

هوش مصنوعی: در مقابل آن تخت، زیر زمین، جایی برای نشستن شاه قرار دادند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ‌کس را نمی‌توان یافت که با دیگران دوستی نداشته باشد و مهربانی را در ارتباطاتش نداشته باشد.

هوش مصنوعی: او را به خاک سپردند و در حالی که به سوی قبر برگشتند، بر روی او خاک ریختند.

هوش مصنوعی: جهان به این صورت تنظیم شده است که هر روز جدیدی آغاز می‌شود و دیگر کسی نمی‌تواند به گذشته برگردد.

هوش مصنوعی: چندین هزار نفر به پایان کارشان رسیدند، اما هنوز تعدادی باقی مانده‌اند که کارشان به پایان نرسیده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان از این ارتباط به نتیجه‌ای رسید و همچنین نمی‌توان به راحتی به اصل موضوع پی برد.

هوش مصنوعی: در این مکان، فضایی برای کنجکاوی و بررسی وجود ندارد و تنها سکوت و آرامش حاکم است.

هوش مصنوعی: نگاهی به جهان بینداز، اگر در آن جهان دیده‌ای، ببین چند نفر را که آسیب دیده و دچار زیان شده‌اند.

هوش مصنوعی: جهانی که اینقدر در فساد و رنج به سر می‌برد، شایسته نیست که تحت سلطه‌ی چندین ستمگر قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و جذابیت یک صحنه یا منظره اشاره می‌کند و می‌پرسد که چرا در این مکان زیبا، احساساتی عمیق و دردناکی به وجود می‌آید. در واقع، او اشاره دارد که اگرچه این جا زیباست، اما عشق و میل شدید او باعث می‌شود که احساسی از خونریزی و درد در دلش شکل بگیرد.

هوش مصنوعی: وقتی میل و اشتیاق او مانند خورشید درخشان و آتشین می‌شود، همانند سنگی که در آتش می‌افتد، به نور و روشنی او تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: به زیبایی ظاهری افراد توجه نکن که شاید آن زیبایی واقعی نیست، بلکه فقط ظاهری هست و از یک منبع غیرمعتبر نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: در آسمان، هماهنگی وجود ندارد و فضای زندگی ما با دشمنی و کینه پر شده است، در حالی که دوستی و عشق همواره در حال درخشش هستند.

هوش مصنوعی: به این جادو که زیبایی‌های ظاهری به نمایش می‌گذارد، گرو داده نشو، زیرا این زیبایی در واقع می‌تواند به خطر بیفتد و آسیب‌زننده باشد.

هوش مصنوعی: کسی که از کمک کردن دیگران صحبت می‌کند، در واقع خود در درونش آسیب‌های زیادی دارد که نیاز به درمان و ترمیم دارد.

هوش مصنوعی: ای دوست، از کار و بار این دنیا جدا شو، زیرا که ماهی در این زره نمی‌تواند از تیغ نجات یابد.

هوش مصنوعی: اگر در طوفانی از انصاف قرار بگیری، آن‌هایی که زیر آب می‌روند هراسی ندارند چون آن‌ها در اصل ماهی هستند و توانایی شنا کردن در آب را دارند.

هوش مصنوعی: دنیا مانند یک فروشگاه برای تولید ابریشم است؛ در این دکان نیمه‌ای از آن آب است و نیمه دیگر آتش.

هوش مصنوعی: حلقه‌ای از یک سو به شخصی داده می‌شود و از سوی دیگر، حلقه‌ای خالی و بی‌معنا باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: در این جهان چه به دست خواهیم آورد؟ چونکه بالا دودی است و پایین گردی وجود دارد.

هوش مصنوعی: احوال این دود و غبار به گونه‌ای است که نشان می‌دهد آسمان و زمین در حال مقابله و جنگ با یکدیگر هستند.

هوش مصنوعی: اگر آسمان و زمین با هم توافق کنند، هرگز از ما غافل نخواهی شد.

هوش مصنوعی: ای نظامی، نگران این بند نباش و دیگران را هم نترسان.

هوش مصنوعی: به مهمانی و جشن پادشاه رفتن، نباید باعث شود که در مسیر به خاطر اشتباهی پشیمان شویم.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه صدایش را بلند کند، به صدای او گوش بده و برای یاد او، نوشیدنی تلخی را بنوش.

هوش مصنوعی: سکندر از آن پیاله که مانند گل شکوفا شده بود، استفاده کرد و به یاد او نوشید و سپس به خواب رفت.

هوش مصنوعی: کسی که آن نوشیدنی را می‌نوشد، برایش آرزوی خوشی دارم و جز یاد پادشاه، همه چیز را فراموش کند.