هوش مصنوعی: تو آوازخوانی هستی که به خوبی زمان را می‌شناسی، بگو تا چه مدت از شب گذشته است.

هوش مصنوعی: وقتی صدای پرندگان دیر به گوش می‌رسد، از آن مرغ سغدی طلب فریاد و بانگ کن.

هوش مصنوعی: وقتی بادهای پاییزی به دشت می‌وزند، سرنوشت باغ تغییر می‌کند و حال و هوای آن دگرگون می‌شود.

هوش مصنوعی: از آن نسیم، لباس باغ از بین رفت و مرد، بر دست گل‌ها روشنایی را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: سبزهٔ کنار جویبار به رنگ زر درآمد و گل‌های خوشبو از روی شاخه‌ها به زمین افتادند.

هوش مصنوعی: درختان با شعله‌های آتش زبانه کشیدند و برگ‌های رنگی آن‌ها در آتش سوختند.

هوش مصنوعی: دهقان به بازار رفت و در باغ گلابی نگهبانی را شکست و درها را بست.

هوش مصنوعی: آب‌های روان که به سوی برکه‌های زیبا و دلنشین می‌رفتند، اکنون دچار کسادی و بی‌حالی شده‌اند.

هوش مصنوعی: باغی که بی‌برگ باشد و دیواری که خراب شده، هرگز شاداب و زیبا نخواهد بود.

هوش مصنوعی: بجای می و نوشیدن و زیبایی‌های زندگی، با سختی و مشکلات مواجه شده‌ام.

هوش مصنوعی: زبان پرنده‌ای را بر اثر وزش باد، بسته و خاموش کرده است.

هوش مصنوعی: مغان به تماشای باغ نشسته‌اند و درختان چمن، لباس خود را از دست داده‌اند.

هوش مصنوعی: آفتاب مانند سوهانی که به تار موی نرم کشیده شده، به زمین می‌تابد و سطح آب را پر از چین و چروک می‌کند.

هوش مصنوعی: باغ از زیبایی و جلوه‌های دل‌انگیز خالی است، نه صدای بلبل شنیده می‌شود و نه نشانی از گل وجود دارد.

هوش مصنوعی: بر روی هر گلی خارهایی وجود دارد که نشان‌دهنده‌ی زخم‌ها و مشکلات است و درختان دیگر رنگ و بویی از زندگی ندارند.

هوش مصنوعی: در زمان فصل پاییز، درختی که روزگاری شکوه و عظمت داشت، حالا به شدت پژمرده و ضعیف شده است و برگ‌هایش در حال ریزش هستند.

هوش مصنوعی: سکندر، آن پادشاه بزرگ و باارزش، به خاطر مشکلات و رنج‌هایی که کشید، به حالتی ناپایدار و بیمار دچار شد و از آسودگی و سلامت جسمی محروم گردید.

هوش مصنوعی: هوا سرد و خنک بود و مسافر در سفر خود با دنیا و زیبایی‌هایش آشنا می‌شد.

هوش مصنوعی: زمانی که اساس حکومت سست و ضعیف شود، قدرت و توانایی آن نیز به ناکامی و ضعف منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: پر و بال آن پرنده شکست که در دنیای زمان و مکان جولان داد.

هوش مصنوعی: در این مصرع، بیانگر این است که لاله‌ای که پژمرده شده، در دست یک سرو قرار می‌گیرد و در نتیجه، پرنده‌ای به نام تذرو هم به سرنوشت شومی دچار می‌شود. به نوعی، تصویر از ضعف و نابودی موجودات زیبا و بی‌پناه در برابر قدرت و آسیب‌پذیری آن‌هاست.

هوش مصنوعی: پزشکان و درمانگران بزرگ شهر دور هم جمع شده‌اند تا به مقام و رهبری زمانه کمک کنند.

هوش مصنوعی: برای درمان بیماری، از هر نوع دارو و شربتی استفاده کردند و آن‌ها را با هم ترکیب کردند.

هوش مصنوعی: از شیشه و نبض، راز کسی را جستجو کردند. شخصی که در اینجا حضور دارد، دائما در حال آمدن و رفتن است.

هوش مصنوعی: هرچند پزشک به درمان آگاه است، اما اگر زمان کافی برای درمان وجود نداشته باشد، درمان چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: محققان و دانشمندان تلاش کردند تا به راه‌حلی دست یابند، اما نتوانستند عمر گم‌شده را بازگردانند.

هوش مصنوعی: در این بیت به این مفهوم اشاره شده است که گاهی برای حل یک مشکل یا رسیدن به هدفی نیاز است که فرد لحظه‌ای توقف کند و تأمل کند. در واقع، تلاش مداوم بدون وقفه ممکن است به نتیجه نرسد، و لحظاتی از سکون و فکر کردن می‌تواند به پیدا کردن راه‌حل کمک کند.

هوش مصنوعی: زمانی که موعد سفر فرا رسد، انسان از رنج‌ها و دشواری‌های زندگی بهانه‌هایی را برای خروج از آن‌ها ارائه می‌دهد.

هوش مصنوعی: زمانه چنان فشارش می‌آورد که حتی دیگر آرزوی مرگش را دارد.

هوش مصنوعی: سگال او در midst of سختی و رنج بسیار بود و با این حال، از هیچ‌یک از تصمیمات درست خود دور نشد.

هوش مصنوعی: چراغی که به خاطر مرگش به غم و درد دچار می‌شود، از خود نور و روغن‌اش هم لطمه می‌خورد.

هوش مصنوعی: هر میوه‌ای که باعث درد می‌شود، به دلیل بی‌احتیاطی‌اش به زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: پزشکی که برای نجات جان انسان‌ها تلاش می‌کند، وقتی خود را ناتوان ببیند، چگونه می‌تواند درمانی پیدا کند؟

هوش مصنوعی: کسی که می‌تواند حقیقت را درک کند، مثل حاکمی نیکوست که بر اساس محاسبات و آگاهی‌های درست، بر همه چیز مسلط است و به طور صحیح مسیر خود را می‌سازد.

هوش مصنوعی: چهره خوشبختی از نور و روشنی خالی است و نگاه‌های خوش را از خود دور کرده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره دارد که از هیچ ستاره‌ای در مدارا و صبوری، نشانی نمی‌بیند و به همین خاطر احساس تنهایی و بی‌پشتیبانی می‌کند. حسی از ناامیدی و یاری‌گری در برابر چالش‌ها به وضوح حس می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که ستاره‌ها را دید، دلش پر از ترس شد و آن مردی که ستاره‌شناس بود، نیز به وحشت افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی اسکندر آیینه را پیش روی خود داشت، به تنومندی و قدرت خود نگاه می‌کرد.

هوش مصنوعی: بدنی را دیدم که مانند مویی در حال ذوب شدن فرار می‌کند و جانش تا لب‌هایش در حال تلاش است.

هوش مصنوعی: این عبارت به معنای این است که نه تنها در ذات و طبیعت شخص نیرو و قدرتی وجود ندارد، بلکه از نظر جسمی نیز او توانایی کافی ندارد. او مانند یک سرو جوان است که به دلیل خمیدگی و ناتوانی، نتوانسته به بهترین شکل خود تبدیل شود.

هوش مصنوعی: زمانی که جان و تن از هم جدا می‌شوند، مانند شمعی که خاموش می‌شود، انسان با نهایت اندوه و حسرت به خود و زندگی‌اش می‌نگرد و از این جدایی غمگین می‌شود.

هوش مصنوعی: او از دوستان همدل و همفکر خود خواسته است که به دشت و صحرا بروند و در دل آنها رازی را که دارد، بیان کند.

هوش مصنوعی: کشتی به گرداب تنگی وارد شد و در آن لحظه نهنگ دهانش را باز کرد.

هوش مصنوعی: صدای دل‌نشین سفر از محل اردو به گوش می‌رسد، و مهد شاه به زودی به محل جدیدی خواهد رفت.

هوش مصنوعی: آسمان پیش از این از من راحت شد و به خاطر آرامش من، در کوه و دشت نگه داشته شد.

هوش مصنوعی: اکنون نگاه کسی که به من کینه دارد، همانند مهربانی و محبت است که از او انتظار می‌رود.

هوش مصنوعی: روزگار آن‌قدر بر من سخت و آشفته شده که نمی‌توانم راهی به سوی آرامش و سامان پیدا کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم تدبیری بیندیشم که زمانه و سرنوشت سختی‌های زندگی‌ام را به دوش بکشد و مرا از مشکلات دور کند؟

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم بگویم که آیا کمک مالی لشکر و ثروتم می‌تواند از درد و رنج من کم کند؟

هوش مصنوعی: کجا هستند سربازانم که این درد و تب را با شمشیر تیز از جانم دور کنند؟

هوش مصنوعی: من سکندر هستم، پادشاهی که دیوان را زیر سلطه دارم و صاحب شمشیر و تختی بلند و باشکوه هستم.

هوش مصنوعی: شخصی آماده نبرد شده و شمشیر به دست گرفته، و در این میان هیچ گوش به نواخته‌ای از گناه و خطا باقی نگذاشته است.

هوش مصنوعی: در دل طوفان، شمشیر زهرآگین به دریا می‌زند و از عمق آب‌های قلزم موجی بر می‌خیزد.

هوش مصنوعی: خردمندان زیادی هستند که فریب خورده‌اند و خود را بزرگ‌تر از آنچه که هستند تصور می‌کنند. همچنین، بسیاری از گوسفندها از خطر گرگ‌ها نجات یافته‌اند.

هوش مصنوعی: بسیاری را که درهم شکسته‌ام، دوباره جمع کرده‌ام و همچنین بسیاری را که جمع کرده‌ام، باز هم شکسته‌ام.

هوش مصنوعی: گاه انسان می‌تواند با محبت و رافت، ظلم و ستم را به نیکی تبدیل کند و همچنین بسیاری از مشکلاتی را که به نظر لاینحل می‌رسند، با همین رویکرد حل کند.

هوش مصنوعی: از قنوج تا قلزم و قیروان، شمشیرم به مانند ابر در حرکت و جاری است.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ فرا می‌رسد، آن تیغ مانند زنجیر می‌شود و دیگر زنجیری برای گرفتار کردن شخص نیست، بلکه به مانند دامی است که گلو را می‌فشارد.

هوش مصنوعی: بسیاری از کوه‌ها، دریاها و دشت‌ها را توصیف کرده‌ام، اما هیچ‌کس از آنچه که من نوشته‌ام اطلاعی ندارد.

هوش مصنوعی: من به لطف و نعمت‌های بزرگ خداوند، خود را با عزت و سربلندی آراسته‌ام و از دارایی‌های مادی بهره‌مند شده‌ام.

هوش مصنوعی: من گردن دشمن را زدم و در چین، جایگاه سوگند را گرفتم.

هوش مصنوعی: من از داستان قابیل و هابیل خواسته‌ایم، و برای برقراری این کینه البته پایبند به اصول و آداب خاصی هستم.

هوش مصنوعی: در این بیت، گویا گوینده از حاکمیت مجوس و رسم و رسوم آن کاسته و به جای آن، آتش و روشنایی را از زمانه و سرزمین دیگر به ارمغان می‌آورد. به عبارتی، او در تلاش است که تصورات و آداب گذشته را کنار بگذارد و چیزی نو و درخشان به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: من بر تخت جمشید نشستم و مانند فریدون، از ثروت و گنج‌های او، محاصره‌ای را ایجاد کردم.

هوش مصنوعی: من بناهای عظیم و باستانی قوم عاد را ویران کردم و درب قصر باشکوه شداد را گشودم.

هوش مصنوعی: من با کارهای خود در سراندیب آشوبی به پا کردم و بر روی جای پای آدم قدم گذاشتم.

هوش مصنوعی: من از رستم و وضع او خبر دادم و همچنین از جام و تخت کیخسرو نیز صحبت کردم.

هوش مصنوعی: از سمت مشرق تا مغرب را پیمودم و همانند سدی که یاجوج را در برابر آن قرار دادم، ارتفاع آن را بالا بردم.

هوش مصنوعی: وقتی که به قدس رسیدم، مثل آدم در بهشت نشستم و دستم را به دور کعبه حلقه کردم.

هوش مصنوعی: از تاریکی‌ها و دشواری‌ها عبور کرده و با تلاش و کوشش، نور و روشنایی ایجاد کرده‌ام؛ در برابر تباهی‌های دنیا ایستاده‌ام و آن را کنار زده‌ام.

هوش مصنوعی: من هیچ وقت به بازی مشغول نشدم و هرگز به غفلت قدمی برنداشتم.

هوش مصنوعی: هر جا که رفته‌ام، به نحوی از عدالت و علم سر فرود نیاورده‌ام و به دور از آن‌ها نبوده‌ام.

هوش مصنوعی: فضایی که سنگ سخت را ذوب می‌کند، مانند نیرویی است که با ما تعامل دارد و ارتباط برقرار می‌کند.

هوش مصنوعی: اکنون در جایی تاریک و سرد، همچون پرندة مجروح، دیگر نیرویی ندارم و به درد و رنج گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: زمانی که بدن ضعیف می‌شود و به تخت خواب می‌رود، دیگر نمی‌توان به سر سالم و تندرست اکتفا کرد.

هوش مصنوعی: در این کارگاه، رنگ‌های تیره و سیاه را مشاهده کردم که به جوی آب سیاه می‌رسید.

هوش مصنوعی: اگر از من بپرسی که چگونه بوده‌ام، به تو نشان می‌دهم که حتی یک لحظه هم از راه راست منحرف نشده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند کودکی هستم که یک روز بیشتر ندارد و هنوز دنیای بزرگسالان را تجربه نکرده و جان خود را فدای عشق می‌کند.

هوش مصنوعی: من این دنیا را از بالا و پایین دیدم، اما هنوز از دیدن و مشاهده سیر نشده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر این سی و شش، سی هزار هم باشد، من همین نکته را به عنوان نتیجه‌گیری نهایی می‌گویم.

هوش مصنوعی: من در رازهای آسمان گشوده‌ام و از نور ماه نشانه‌ای به دست آورده‌ام و همچنین از مهر و محبت نیز اشاره‌ای دارم.

هوش مصنوعی: من به شکرگذاری و قدردانی از آفریننده جهان پرداختم و به درک و شناخت نعمت‌های او نایل شدم.

هوش مصنوعی: من هرگز به سرنوشت عمرم به خاطر غفلت نخواهم رفت، مگر اینکه به خاطر مهارت و زکاوت خودم باشد.

هوش مصنوعی: در پی آموختن دانش زیادی هستم، اما وقتی مرگ سر برسد، همه این علم و دانش کنار می‌رود و من باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: من در برابر هر ستمکاری درهای خود را باز کرده‌ام، اما نمی‌دانم در برابر مرگ چه چاره‌ای دارم.

هوش مصنوعی: به جز مرگ، هر مشکلی که وجود دارد، با تدبیر و راه‌حل می‌توان آن را برطرف کرد.

هوش مصنوعی: کجا رفته‌اند آن‌اندیشمندان شریف که من برای آن‌ها مانند خاک، طلا پخش می‌کردم؟

هوش مصنوعی: بیا تا خاک را به طلا تبدیل کنیم و جان سکندر را درمان کنیم.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم مانند ارسطو از فرهنگ و اندیشه‌های عمیق بهره‌مند شوم تا از این وضعیت دشوار و تنگنا خارج شوم؟

هوش مصنوعی: بلی، چه کسی را می‌توان یافت که با جادوگری بتواند به اسکندر کمک کند؟

هوش مصنوعی: کجاست آن فیلسوف بزرگ و پرهیزگار که شاید نکته‌ای برای من به همراه داشته باشد؟

هوش مصنوعی: والیس که دانا و عالم است، باید بداند که سرچشمه این آسیب و درد از کجا نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: مطلبی درباره سقراط فرزانه با صدای بلند بخوانید تا شاید قفل این مکان باز شود.

هوش مصنوعی: دو نفر اسب به هرمس فرستادند تا شاید بتوانند دل شاه را یک لحظه شاد کنند.

هوش مصنوعی: این داستان را به فرفوریوس بسپارید، شاید دوباره عقل و فهم مرا از این مشکل روشن کند.

هوش مصنوعی: این بار دوباره گفت که این حرف، مانند بادی است که در این درد به یاد خداوند می‌آید.

هوش مصنوعی: اگرچه در درد و رنج هستم، اما آیا ممکن است که این وضعیت به من آرامش بدهد یا بر این زمین بخششی را به همراه داشته باشد؟

هوش مصنوعی: کسی دست مرا نگیرد و در این دنیای بی‌کسی، هیچ کس نباشد که به یاد من بیفتد.

هوش مصنوعی: وقتی که اوضاع و احوال به این شکل درآمده، دیگر نباید سر و صدایی بلند کرد و به حرف‌های بیهوده گوش داد.

هوش مصنوعی: از خاکی که از آن برخاستم، در ابتدا باید دوباره به همان خاک بازگردم.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به خطر بیفتم، باید خودم را در برابر مشکلات آماده کنم.

هوش مصنوعی: من از مادر بدون هیچ پوششی به دنیا آمدم و در نهایت نیز با تمام عریانی و بی‌پناهی به خاک سپرده می‌شوم.

هوش مصنوعی: من با سبکباری به دنیا آمده‌ام و وقتی که سنگین شوم، بهتر است که از دنیا بروم.

هوش مصنوعی: یک پرنده بر دامن کوه نشسته و سپس از آنجا پرواز کرده است. این کار چه بر ارتفاع کوه افزوده و چه از آن کاسته است؟

هوش مصنوعی: من مانند پرنده‌ای هستم که از دیار خود دور شده‌ام و وقتی به کوه‌هایم فکر می‌کنم، از آنچه در دنیا وجود دارد غمگین می‌شوم.

هوش مصنوعی: بسیاری مانند من به دنیا آمده‌اند و به سرعت از بین رفته‌اند، پس لعنت بر آن پرستار کج‌کوله.

هوش مصنوعی: هرچند که من مهربانی زیادی از خود نشان داده‌ام، ممکن است کسی نیز شاهد ظلم و ستمی از جانب من بوده باشد.

هوش مصنوعی: اگر بر شما ظلم کرده‌ام، مرا ببخشید؛ زیرا من نیز به ظالمی ظلم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که سرم به زمین می‌رسد، به دنیای نیکوکاران می‌رود و روح پاک را به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: به جای اینکه غباری بر سر خود بپاشید، زبان خود را به آمرزش من تر کنید.

هوش مصنوعی: او این صحبت را گفت و چون کسی به آن پاسخ نداد، به خواب رفت و خود را فراموش کرد.