هوش مصنوعی: بیا و آن آواز غریبی را که زیباتر از نالهٔ بلبل است برای ما بخوان.

هوش مصنوعی: صدا و نواهایی که در آنجا وجود دارد، از جذابیت و زیبایی خاصی برخوردار است و نه از روی تنگدستی و فقر.

خُنیده‌ شد ‌(یا خُوَنیده شد) یعنی خوانده شد‌، روایت شد.

هوش مصنوعی: به زودی او به قدری مهارت پیدا کرد که به یک بزرگ و صاحب‌نفوذ در کاروان‌های تجارت و سرمایه تبدیل شد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که این گنجایشی که از دریا برمی‌خیزد یا از کوه به او ارزانی شده، چه اندازه با ارزش است.

هوش مصنوعی: یکی از افراد شروع به افشاگری در مورد دیگری کرد و متهمش کرد که او دزد و راهزن است.

هوش مصنوعی: در نهایت، او را آزاد نکردند و داستانش را به شاه جهان منتقل کردند.

هوش مصنوعی: کسی از راه دور به اینجا آمده که نه چیزی برای عرضه کردن دارد و نه از نظر مادی در وضعیتی خوب است. او نه پولی در کیفش دارد و نه چیزی که نشانه‌ای از روشنایی و خوبی باشد.

هوش مصنوعی: در طی یک سال یا بیشتر، مقداری پول به دست آورده است.

هوش مصنوعی: اگر پادشاه بر آن دَه نویسنده قرار دهد، ذهن خود از توضیح و شرح ماجرا ناتوان خواهد بود.

هوش مصنوعی: مرد نانوا به شدت نیازمند و بیچاره بود، نه آبی برای نوشیدن داشت و نه نانی برای خوردن.

هوش مصنوعی: اکنون عقل و خرد باید گرانبها و ارزشمند باشد، پس چرا در این مسیر سکوت و بی‌تحرکی را برمی‌گزیند؟

هوش مصنوعی: نه شغلی هست و نه خرید و فروشی، نه زراعتی وجود دارد که این چنین منبعی را تولید کند. پس چگونه ممکن است اصل و فرع آن به وجود آید؟

هوش مصنوعی: درست و نیکو شدن حال او به‌گونه‌ای است که شاه جهان درباره‌ی او به‌طور مخفیانه پرس‌وجو می‌کند.

هوش مصنوعی: جهان‌دار دستور داد که این مرد زاده، از دامن خود خارج شود و به زیر بیفتد.

هوش مصنوعی: در فضای خصوصی، شاه را با احترام و افتخار استقبال می‌کنند و این مراسم به دور از انتقادها و زخم زبان‌ها برگزار می‌شود.

هوش مصنوعی: در زیر سایه و وعده‌ی مولا، فردی که در خدمت او بود، به سمت کاخ و محل سلطنت روانه شد.

هوش مصنوعی: درون رفت و شاه را بوسید، وقتی زمین را بوسید، گفت: آفرین!

هوش مصنوعی: زمانی که پادشاه جوانی را دید، بخت او را فراخواند تا نزد تخت پادشاهی بیاید.

هوش مصنوعی: بسیاری از خوبی‌ها و بدی‌های مردان به یاد سخن‌هایی است که ممکن است باعث گشایش روزی آن‌ها شود.

هوش مصنوعی: مردی بزرگ و محبوب با چهره‌ای آزاد و سربلند، در خوشبختی تو، از آسمان دیده شده است.

شنیده‌ام که وقتی که اینجا آمدی خرج و مخارج یک روز را نداشتی.

هوش مصنوعی: اکنون محل و وضعیت تو به جایی رسیده است که دیگر کاروان‌ها نمی‌توانند آنجا را ترک کنند.

هوش مصنوعی: انسان باید برای به دست آوردن گنج و ثروت، زحمت بکشد و تلاش کند، در غیر این صورت، من شایسته‌تر از او هستم که به آن گنج دست یابم.

هوش مصنوعی: اگر واقعی بگویی، حال من چطور می‌تواند برای تو امن باشد؟ هم از لحاظ روحی و هم از نظر مادی.

هوش مصنوعی: اگر به دروغ تهمت بزنی، همه چیزت، از مال و آبرو، را از تو می‌گیرم چون نمی‌دانم شکر نعمت را چگونه به جا بیاوری.

هوش مصنوعی: شنونده وقتی دید که جز صداقت و راستگویی، دیگر هیچ راه نجاتی از خشم پادشاه وجود ندارد، به این موضوع پی برد.

هوش مصنوعی: زمین به زیر پای پادشاه افتاده و دوباره این سخن را بیان می‌کند که ای شاه، به نیازمندان و ناتوانان نوازشگری کن.

هوش مصنوعی: دنیا نشانه‌ای از ظلم تو را ندیده، ولی مردم به طور نیکو خاطره‌ای از تو در دل دارند.

هوش مصنوعی: رعیت از داد و محبت تو آنقدر خوشحال و راضی‌اند که اگر جانت را بخواهی، بدون hesitation و با جان و دل ارائه‌اش می‌کنند.

هوش مصنوعی: دارایی و ثروت من از زمین و حاصل دسترنج توست، هم از آنچه به من داده‌ای و هم از انصاف و عدل تو است.

هوش مصنوعی: اگر از من هرچه را که داری می‌پذیری، پس بگو تا آنچه را که دارم برایت بیان کنم.

هوش مصنوعی: من به کمتر از مقام یک غلام هم حاضر نیستم که در برابر شاه، این خاک درگاه را ببوسم.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه گفت که حال خود را بازگو کن، من هم خواهم گفت که این آب چگونه به جوی درآمده است.

هوش مصنوعی: وقتی به این مکان رسیدم، در ابتدا به شدت فقیر و بی‌چیز بودم و چیزی از زندگی نداشتم.

هوش مصنوعی: دل من از غم بی‌پولی و تنگدستی پر شده است و برای پیدا کردن کار و کسب درآمد، به سمت نانوایی حرکت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از آن کار و پیشه‌ای که در دست داشتم، صدایی نبود که نشان‌دهندهٔ وفاداری و استواری در کار و زندگی‌ام باشد.

هوش مصنوعی: در شهری که قاضی و حاکمی عادل وجود داشته باشد، زندگی مردم بهتر و آسایش آنها بیشتر خواهد بود و البته این موضوع به کسب و کارها و تلاش‌های روزمره نیز کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شخصی احساس بی‌تابی و نگرانی می‌کند و به اطراف می‌نگرد. او در شرایطی که چیزی برای نگه داشتن یا تکیه دادن به آن ندارد، تلاش می‌کند تا چیزی جدید بسازد یا امیدی پیدا کند. به نوعی، هر جا که می‌رود، در جستجوی معنا و سرزندگی است و می‌کوشد از بی‌برگی و کمبود، چیزی مثبت به وجود آورد.

هوش مصنوعی: من زنی داشتم که راضی و سازگار بود، او به لطف تقدیر از من باردار شد.

هوش مصنوعی: به سختی بر ما آسمان می‌چرخید، ناگهان چرخش ستاره مهر (خورشید) تغییر کرد.

هوش مصنوعی: زنی که عفت و پاکدامنی‌اش بیشتر از بوی دلپذیر مشک است، با من به خوبی و صبر در کنار یک نان خشک زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که وقت تولدش فرا رسید، او به کالسکه‌ای که گرما و آسایشش را فراهم کرده بود، نیازمند شد.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که من به هیچ چیز جز خون در آن خانه تمایل نداشتم و از چیزی که به خوردن تعلق داشت، بی‌نصیب بودم.

هوش مصنوعی: من و همسرم در آن خانه تنها بودیم و او به من گفت: "ای شوهر، یاری‌رسان من باش."

هوش مصنوعی: اگر به دستت غذایی خوشمزه به دست آوری، می‌توانی دوباره روحی تازه به یک فرد مرده ببخشی.

هوش مصنوعی: اگر به کمک نرسانی و به حال خود رها شوی، بدان که از دست ستمگر رها شدم و با این حال، کشتی‌ام در طوفان نابود شد.

هوش مصنوعی: وقتی آن دلبر زیبا را دیدم، چنان از خانه بیرون آمدم که در حال گریه و زاری بودم.

هوش مصنوعی: من از یک جا به جا دیگر رفت و آمد کردم، در همه محله‌ها و شهرها گشتم تا شاید چیزی از تو پیدا کنم.

هوش مصنوعی: هیچ دری را ندیدم که بسته باشد و من از سختی‌هایی که به من تعلق داشت، رنج ببرم.

هوش مصنوعی: به مکانی دورافتاده و خراب رسیدم که در آن، زمین به شدت فرسوده و پایین آمده است.

هوش مصنوعی: بسیار به دور ویرانه‌ها چرخیدم و با شتاب مانند دیو در هر شکاف و گوشه‌ای سرک کشیدم.

هوش مصنوعی: به یک خانه قدیمی برخورد کردم که در آن یک پیر مرد نشسته است و بر رویش غبار و دوده نشسته است.

هوش مصنوعی: در وجود او شعله‌ای روشن است و بر او انبوهی از هیزم‌ها سوزانده شده است.

هوش مصنوعی: در یک مکان، فردی با پوست تیره و چهره‌ای خاص را مشاهده کردم که یک کوزه سفالی را که پر از شراب بود، در دست داشت و به آتش‌پرستی مشغول بود.

هوش مصنوعی: در این تصویر، یک گوشت بزرگ چرب و خوشمزه بر روی آتش قرار گرفته است و نمک از آن می‌چکد. بر روی این گوشت، شاخه‌هایی نیز وجود دارد که به زیبایی آن افزوده است.

هوش مصنوعی: زمانی که زنگی مرا دید، سریعاً مانند دود به خود پیچید و مخفی شد.

به من بانگ زد‌: ای دیو‌زاده! چطور شبیخون زدن به چون منی را یاد و جرأت کردی‌؟

هوش مصنوعی: تو دزد هستی و من هم دزد هستم، آیا این کار درست است؟ در جمع دزدان، دزد شدن نادرست است.

هوش مصنوعی: من از ترس و نگرانی‌هایی که دارم، گیج و سردرگم شده‌ام و نمی‌دانم باید چه کار کنم.

هوش مصنوعی: زبانم را باز کردم و به شیوه زنگ دعا به او گفتم که او را به دام آورده‌ام.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که از نشانه‌های فقر و نادانی که در اطرافم مشاهده می‌کنم، تأثیر گرفته‌ام و این تأثیر در روابط همسایگی‌ام مشهود است.

هوش مصنوعی: من از هر کسی شنیده‌ام که جوانمردی و دلیری چون تو شگفت‌انگیز و فراتر از افسانه‌هاست.

هوش مصنوعی: من بی‌آنکه دعوت شوی، با دل و جان به دیدن تو آمدم و خود را در مقابل تو به خاک انداختم.

هوش مصنوعی: من منتظرم که شاید از تو کاری برایم پیش بیاید و در این وضعیت دشوار، نوایی به گوشم برسد.

هوش مصنوعی: وقتی که زنگی با لحن شیوا و شیرین صحبت کرد، زبان من به طرز دلپذیری تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر فریب دشمن، از آن لذت‌های شیرین و چرب رهایی یافت.

هوش مصنوعی: به من گفت آیا باده می‌نوشی و آیا شعر را می‌دانی؟ من پاسخ دادم بله و او باده را نزد من آورد.

هوش مصنوعی: من از او یک رود عاشقانه گرفتم و از بی‌توجهی‌اش پرده بر روی سازم کشیدم.

هوش مصنوعی: با چنگال بر روی آب ضربه زدم و ملودی جذابی را به وجود آوردم.

هوش مصنوعی: من او را با فریاد و سر و صدا به بیرون آوردم، مانند دیگی که به خاطر حرارت درونش به جوش آمده است.

ریحانی‌: شراب صاف شده و معطر

هوش مصنوعی: چند ضربه به صدای زیبا زدم و از دل شکیبایی به آرامش رسیدم.

هوش مصنوعی: رقیب به من پیشنهاد همکاری داد و وقتی که خوشحال شد، راز خود را فاش کرد.

هوش مصنوعی: امشب در این کاخ ویران، به امید یافتن ثروتی، لحظه‌ای توقف کردم.

هوش مصنوعی: کسی دیگر هست که به نوعی با من مرتبط است و بدون یاد من نمی‌تواند شراب بنوشد.

هوش مصنوعی: ما یک گنجینه‌ای پیدا کردیم که به هیچ موجود خطرناکی اجازه نمی‌دهد در آن استراحت کند.

هوش مصنوعی: آیا ما، که همچون اژدهایی هستیم، از دل خود ترس و خجالت را کنار گذاشته‌ایم و هر شخصی را آزاد گذاشته‌ایم؟

هوش مصنوعی: در این سال، ما آنچنان از ثروت و نعمت برخوردار هستیم که نیازی به زحمت و تلاش اضافی نداریم.

هوش مصنوعی: من اینجا نشسته‌ام و بی‌هدف، در حالی که دیگران به دنبال ثروت و متاع دنیا هستند.

هوش مصنوعی: از همه ثروت‌ها و دارایی‌های آن گنجینه، فقط یک مقدار ناچیز باقی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر امشب به مهمانی ما بیایی، روح ما زنده و شاداب خواهد شد و ما به خاطر حضور تو به زندگی ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: اگر آن مسافر به‌درستی بیاید، باید گوهر سرخ و یاقوت زرد را با خود بیاورد.

هوش مصنوعی: تو در گوشه خانه پنهان می‌شوی، صبوری می‌کنی و مانند کسی که هیچ زندگی و جنب و جوشی ندارد، می‌گردی.

هوش مصنوعی: من در دل خود حسی دارم، ای کسی که هوشمند هستی، که می‌توانم به آن اژدها آسیب برسانم.

هوش مصنوعی: هر گنجی که به دست آورم، به دور از دیگران تنها زندگی می‌کنم و در گوشه‌ای نشسته به تنهایی از آن استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: من نیز از آن ساعت خوشبختی و شادی به تو می‌دهم تا دل تو نیز از این ثروت و خوشحالی پر شود.

هوش مصنوعی: من و زنگی در حال گفتگو و بحثی داغ بودیم که ناگهان صدای پای کسی به گوش‌مان رسید.

هوش مصنوعی: من از مکان خود حرکت کردم و در جایی پنهان شدم؛ گاهی در ذهنم درد و رنجی مانند خار حس می‌کنم و گاهی هم لحظاتی خوش مثل ترنج.

هوش مصنوعی: یک فرد با چهره تیره و سیاه به دلیل سختی‌ها و مشکلات زندگی، با بار سنگینی از ثروت بر دوش، وارد شد.

بر و گردن‌: سینه و گردن

هوش مصنوعی: قبل از این که آن پشته را کنار بزنند، یکی از آن نیمه‌ای که در شوربا بود، چشید.

هوش مصنوعی: او به همزاد خود نگاهی انداخت و دید که خوابیده است. همان کاری را با او انجام داد که او قبلاً اشاره کرده بود.

هوش مصنوعی: با شمشیر فولادی بر گردن او زد و سرش را در دامنش انداخت.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از اینکه دوباره زمین بخورم، خود را محکم در جای خود نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که نقش و تصویر یار خود را از دست می‌دهد، به طوری که بدنش را با خنجر از هم جدا می‌کند.

هوش مصنوعی: یک نفر در نیمه شب در حالی که بار سنگینی به دوش داشت، بیرون رفت و من در حیرت و بدون عقل و درک ماندم.

هوش مصنوعی: مدتی طولانی را که گذراندم، دوباره برخاستم و به سوی دیگری رفتم.

هوش مصنوعی: افراد دیگر نیز بر اساس همان حکمت کهن عمل کردند و به شیوه‌ای که در گذشته رایج بود، رفتار کردند و از آن پیروی کردند.

هوش مصنوعی: وقتی دیدم که رفتار او نابهنجار است، شب به طرز عجیبی تیره و تار به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: می‌دانم که برای دستیابی به ثروت و موفقیت باید مانند عقابی که به سوی ارتفاعات پرواز می‌کند، با سرعت و تلاش به جلو بروم.

هوش مصنوعی: من آن بار سنگین را به دوش خود بردم، مانند زنگی که به خاطر زندگی دیگری به دگرگونی دچار شده است.

هوش مصنوعی: از آن شربت گرم و دلپذیر، جامی برداشتم و به سوی خانه بی‌صدا رفتم.

یعنی چنان سریع به‌خانه آمدم که جز بخت و اقبالم کسی سریع‌تر از من نبود.

هوش مصنوعی: وقتی به خانه رفتم، با امید و شانس، احساساتم را از دل بیرون آوردم و بار سنگین آن را از دوش خود کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: آواز نوزاد من به گوش رسید و باعث شد دل شاد من شادتر شود.

هوش مصنوعی: من به همسرم آن آش خوشمزه را دادم تا بخورد و او پس از مدت‌ها صبر، به خاطر طعم آن خیلی سپاسگزار بود.

هوش مصنوعی: من از فرزندم خبر خوشی دارم که پسر است و پسر همواره محبوب و عزیز ماست.

هوش مصنوعی: من گره لباس تو را باز کردم و به دل خسته‌ام مرهمی رساندم.

هوش مصنوعی: دیدم که گنجی درون او نهفته است، پر از سنگ‌های قیمتی و طلا، که ارزشش بالاتر از هر چیزی است.

هوش مصنوعی: من به گنجی دست یافتم که مانند گوهر می‌درخشد و از آن شب، همچون دریا غنی و سرشار شدم.

هوش مصنوعی: خبر خوشی به قلبم آمد که فرزند عزیزم با نیکی و ثروت همراه شد.

هوش مصنوعی: همه دارایی من از آن شبی پیدا شد که شب با جواهر و گنج همراه بود.

هوش مصنوعی: گویا سخن‌گوی داستانی دارد که ماجرایش این‌گونه است: حرف‌های او در نهایت به جایی رسید که در کاغذ ثبت شد.

هوش مصنوعی: شاه از زمان تولد فرزندش مطلع شد و از وضعیت رابطه‌اش با او آگاه گردید.

هوش مصنوعی: مردی به مقام و مرتبه‌ای بلند رسید و درخشش و شان خود را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: شاه آن نسخه را درست همان‌طور که بود، به دانای والیس به سرعت ارسال کرد.

هوش مصنوعی: این بیان می‌گوید که وضعیت و سرنوشت این انسان را به گونه‌ای رقم بزن که بتواند از ستاره‌ها و سرنوشت خود بهره‌برداری کند. یعنی برای بهبود و تعالی زندگی‌اش، باید شرایط را به سمت مطلوبی سوق دهد.

هوش مصنوعی: اگر عیب و خوبی کسی را در خفا پیدا کردی، هنگامی که آن را به روشنی کشف کردی، به بیان آن بپرداز.

هوش مصنوعی: زمانی که فرمان شاه به والیس رسید، او نیکو به ستاره‌ها نگریست.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به هر کس باعث می‌شود که رازهای پنهان او به درستی آشکار شود.

هوش مصنوعی: او چیزی را نوشت و فرستاد از جایی که خود مشاهده کرد، نه از جایی که چیزی را از دیگران شنیده بود.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه نامه فرمان و ولایت را خواند، در آن فرمان چیزهای شگفت‌انگیزی مشاهده کرد که او را شگفت‌زده کرد.

هوش مصنوعی: اوضاع و احوال زندگی به گونه‌ای رقم خورده بود که از پیش، نشانه‌هایی در پس پرده وجود داشت.

هوش مصنوعی: این بانوی هنرمند، فرزندی است که از نور و روشنایی مقام و بزرگی به دنیا آمده است.

هوش مصنوعی: کسی که در زندگی به تنهایی و بی‌کمک دیگران رها شده، مانند فرزندی که بدون برگ درخت به دنیا آمده، با سختی‌هایی مواجه است؛ اما سرنوشت و زمان، مایه‌های زندگی او را فراهم می‌کند.

هوش مصنوعی: پدر از خوشحالی به خاطر موفقیت او خشنود و ثروتمند شده است و از پیروزی‌اش به راز و رموز آن پی برده است.

هوش مصنوعی: هنگامی که کسی به دنیا می‌آید، در حقیقت جایگاهی برای او در دنیای پر از ثروت و امکانات ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت و شجاعت پادشاه، مانند دریا به خروش آمد. او با مهربانی و لطفش در کنار مردی که سنگ‌های گرانبها می‌فروشد، قرار گرفت.

هوش مصنوعی: سپس یکی از دوستانش او را بسیار مورد محبت قرار داد و او را به عنوان همراه خود انتخاب کرد.