هوش مصنوعی: اولین شخص به بهرام گفت: "چرا چنین شده که دشمن تو، دشمن هر کس دیگری هم هست؟"

هوش مصنوعی: راست و بی‌پرده، زخم‌های عمیق در اثر شکنجه برادرش را نابود کرد.

هوش مصنوعی: تمام آنچه از زندگی، وسایل حمل و نقل و دیگر امور ضروری بود، همه را گرفت و در عوض، زندگی و نعمت‌ها را نیز از بین برد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از ویژگی‌های خوب و جوانی او ناراحت باشد، به خاطر این که زندگی‌اش دچار نقصان و خسارت است، به او حسرت می‌خورد.

هوش مصنوعی: وقتی من صدای هولناک و فریاد ناشی از آن جنایت را برپا کردم، وزیر به خاطر آن، مرا تحت تأثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: او به‌دنبال دوستان و حامیان دشمنان بوده است و تو هم به همین شکل رفتار می‌کنی.

هوش مصنوعی: شخصی تند و تیز رفتار را به سمت خود اشاره کرد و از او خواست تا خانه‌ام را نیز مورد حمله و غارت قرار دهد.

هوش مصنوعی: با زور پای من را بند کرده و خانه‌ام را مانند قبر برایم تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: یکی از برادران با زحمت و سختی زندگی را ادامه می‌دهد، در حالی که برادر دیگر در تلاش و سختی گرفتار شده و در حال ناتوانی است.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که من در بند و زندانی هستم، اما اکنون وضعیت من بهتر شده و روزگارم خوش‌تر از قبل است.

هوش مصنوعی: وقتی شاه از سخنان آن مظلوم آگاه شد، تصمیمی که باید می‌گرفت مشخص شد.

هوش مصنوعی: هر چه دستور او برای غارت و چپاول صادر شد، همه چیز با جان و بها به او پرداخت شد.

هوش مصنوعی: او را آزاد کرد و به او خوشحالی بخشید و سپس او را برای انجام کارش به مکان مورد نظر فرستاد.

هوش مصنوعی: شخصی در زمین با دعاهای طولانی به درگاه شاه مهربان و بخشنده، تعظیم و احترام می‌کند.

هوش مصنوعی: ما باغی هستیم که در دنیا وجود دارد و دوستی و آشنایی ما مانند نوری است که همه چیز را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: بهشت جایی پر از خرمی و وسعت است، که میوه‌ها بر درختان به فراوانی و زیبایی آویزان هستند.

هوش مصنوعی: در فصل پاییز، به من بهار را هدیه داده‌اند و از پدرم یادگاری به جا مانده است.

هوش مصنوعی: روزی گرم و سوزان، کسی به سمت باغ من آمد که خود باغی پرثمر و زیبا بود.

هوش مصنوعی: من به خاطر خدمت به او، او را به میوه و نوشیدنی مهمان کردم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در باغ و خانه داشتم، به نشانه‌ی قدردانی و شکرگزاری به پای او ریختم.

هوش مصنوعی: او نوشید، خندید و سپس استراحت کرد و از شراب هرچه که می‌خواست، نوشید.

یعنی چنان عاشق باغ شد که از شدت وجد و شعف می خواست دشت گیر شود. دشت گرفتن و کوه گرفتن مثل سایر است، گویند فلانی کوه گرفت یعنی از شدت وجد دیوانه شده و راه کوه گرفت. 

هوش مصنوعی: گفت اگر باغت را بفروشی، روشنی چراغت را تامین می‌کنم.

هوش مصنوعی: گفتم این باغ که روح و جان من است، چگونه می‌توانم آن را بفروشم؟ زیرا خوشی و لذت‌های من در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: هر کسی در زندگی خودش با مشکلات و سختی‌هایی مواجه است، اما من در میان همه اینها فقط به همین باغی که دارم دلخوش هستم.

هوش مصنوعی: باغی که تصور می‌کنی همیشه متعلق به توست. من تو را فقط به عنوان باغبان نمی‌شناسم، بلکه به عنوان خدمتکار تو هستم.

هوش مصنوعی: هر بار که به باغ بروی، سریعاً میوه بخور و از شراب بنوش، در کنار آب.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از آشپزخانه بیرون بیاید، من آن را به دست تو می‌چیدم.

هوش مصنوعی: از این در نگذار و به دلیلی بهانه نیاور. باغ را بفروش و لباس‌هایت را جمع کن.

هوش مصنوعی: من با تلاش زیادی و به خاطر شور و شوقی که داشتم، باغم را نه به زور و نه به پول نفروختم.

هوش مصنوعی: در نهایت، وقتی که از کینه و نفرت سرشار شد، تهمتی از دروغ به من زد.

هوش مصنوعی: او به خاطر جرم و جنایت خود، باغ را از من درویش گرفت.

هوش مصنوعی: به دنبال آن هستم که در دادخواست خود، هیچگونه ناله و فریادی بر شاه نداشته باشم.

هوش مصنوعی: من به خاطر مشکلات و زحمات زیادی که در زندان کشیده‌ام، در این مدت دو سال، این سخن را با طمانینه و آرامش می‌گویم.

هوش مصنوعی: پادشاه به او باغی بخشید و خانه‌اش سرسبز و آباد شد، مانند باغ‌های بغداد.

هوش مصنوعی: یک زندانی به شاه گفت: تو هر جا که بخواهی، راهی به سوی آنجا داری!

هوش مصنوعی: من روزی به‌عنوان یک تاجر دریا نشسته‌ام و آماده یک سفر هستم.

هوش مصنوعی: گاهی به دریا می‌رفتم و در آن جا چیزهای زیادی را مشاهده می‌کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که به درک و آگاهی رسیدم، توانستم در عمق مسائل و دوعالتی که وجود دارد تفاوت قائل شوم.

هوش مصنوعی: چندین مروارید در دست چراغ شمع سحرگاه به زیبایی و رنگ و جلوه افتاد.

هوش مصنوعی: به شهر پر از صبر و آرامش آمدم و با چشمان روشن و امیدوارم به عشق و وابستگی به گوهری ارزشمند.

هوش مصنوعی: خواستم که این علاقه را کنار بگذارم و در عوض، از قیمت آن گاهی بهره‌مند شوم و گاهی خود را از آن دور کنم.

هوش مصنوعی: وقتی وزیر کشور خبر را شنید که آن مروارید متعلق به من است.

هوش مصنوعی: او با صدای آرام و شرمگین خواند و از من خواست که چیزی را بفروشم، در حالی که من بسیار خجل و شرمنده بودم.

هوش مصنوعی: زمانی که فرصت مناسب فرا رسید، به گونه‌های مختلف بهانه‌ها را شروع کرد.

هوش مصنوعی: من برای خودم قیمتی خواستم، اما غم و درد او فقط بهانه‌ای بی‌محتوا برایم آورد.

هوش مصنوعی: مدت‌هاست که روزها با زیبایی‌های مختلف خودم را مشغول کرده‌ام و به امید وقوع چیزی خوشایند و دلپذیر هستم.

هوش مصنوعی: در نهایت، در حالی که به صورت مخفیانه به من کتابی می‌خواندند، به خاطر خون‌ریزی و مشکلاتی که داشتم، به زندان افتادم.

هوش مصنوعی: به خاطر گناهم، بهانه‌ای پیدا کرد و به همین بهانه، آن ارزش را از من گرفت.

هوش مصنوعی: بجای آن که من به خاطر مشکلات و محدودیت‌هایم، احساس تنهایی و اسارت کنم، باید بدانم که این مشکلات عوض جان‌سوزی که دارم، به من قدرت و نیروی بیشتری می‌دهد.

هوش مصنوعی: او جواهرات بی‌نظیری را از من گرفته و به چنگ خود آورده، اما من در عذاب و رنج مانده‌ام مانند سنگی سخت.

هوش مصنوعی: او مانند یک مروارید است که در کج‌و‌معوجی از کلاه من قرار دارد، در حالی که چیزی شبیه به صدف در اعماق چاه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: سه سال است که در بندِ زیبایی‌های چهره‌ی محبوبم هستم و از دیدن او شادمانم.

هوش مصنوعی: پادشاه از گنجینه‌ی وزیر بدخلق، گوهرش را بازپس گرفت و به او طلا و زر هدیه داد.

هوش مصنوعی: چهارمین نفر با ترس و نگرانی فراوان گفت که تو شایسته‌ی هزاران سپاس و ستایش هستی.

هوش مصنوعی: من عاشق شاعری هستم که جوان و غریب است و با نواختن بربطش، مانند آب روان، به زیبایی می‌خواند.

هوش مصنوعی: در این بیت، سخن از یک عشق و احساس عمیق است که با وجود محبت و زیبایی، درد و رنج نیز در آن نهفته است. به نوعی، این احساسات متضاد در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و نشان می‌دهند که سرشار از زیبایی و عشق بودن، همیشه به معنای دوری از درد و سختی نیست.

هوش مصنوعی: عشق او همچون نوری است که در روز از ماه نیز روشن‌تر است، به طوری که در مقایسه با او، روز هم مانند شب تاریک و خاموش به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هیچ چیز نام ندارد و این دهان، گویای رازهای عمیق زندگی است. در حالی که در خنده، لذتی مسحورکننده وجود دارد که شبیه شیرینی شکر است.

هوش مصنوعی: خوبی او از زیبایی بهار در خانه و باغ الهام گرفته و جلوه دارد.

گُلِه گیلی به معنی زلف و کاکل گیلی و دیلمی است. 

هوش مصنوعی: در سرزمین من، ثروت و نعمت‌هایی وجود دارد که چشم من به آن‌ها روشن است.

هوش مصنوعی: شخصی به خاطر زیبایی و جذابیت خاص زلف‌هایش، مانند تزیینات بازار، توجه‌ها را به خود جلب می‌کند و در واقع غنی و جذاب است.

هوش مصنوعی: من از او آموخته‌ام که چگونه ساز بزنم، صدایش دل‌انگیز و آرامش‌بخش است.

هوش مصنوعی: این دو با هم در یک مکان گرم و صمیمی در حال گفت‌و‌گو هستند، مانند شمع و پروانه که همیشه در کنار هم و در نور گرم شمع می‌چرخند.

هوش مصنوعی: من به خاطر وجود او به زندگی امیدوارم، مثل شب که به نور چراغ او روشن می‌شود و من هم همچون سبزه‌ای در باغ شاد و خوشحال هستم.

هوش مصنوعی: به مانند شمع روشن و صاف است، که نورش به طور مستقیم تابیده و او را از بندگی دور کرده است.

هوش مصنوعی: در خانه‌ی خود شمعی روشن کرد و دل پروانه را با آن آتش سوزاند.

هوش مصنوعی: زمانی که از جدایی او ناراحت شدم، به دنبال نور و روشنی وجود او رفتم.

هوش مصنوعی: آن که مرا در بند خنده‌هایش قرار داده، یعنی کسی که آشفته و ناراحت است، باید بر خود کنترل و محدودیت بگذارد.

هوش مصنوعی: او به زیبایی و با ناز، عروس من را به تصرف خود درآورده و من به خاطر نیازهای بسیار، در حبس احساسات و خواسته‌هایم قرار دارم.

هوش مصنوعی: چهار سال است که به خاطر ظلم و ستم کسی، بدون اینکه گناهی کرده باشم، در این حالت ذلت و خواری به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: شاه به او حالتی را واگذار کرد که کنیز نمی‌آورد، بلکه با خود چیزهای بسیار زیادی به همراه داشت.

هوش مصنوعی: در این بیت، به مناسبت عروسی و شادی اشاره شده است. عروس به گونه‌ای آزاد و رها شده که نشان‌دهنده‌ی خوشحالی و آرامش در این مراسم است. همچنین، به مهری که برای او تعیین شده، توجه می‌شود و به ارزش والای این عروس اشاره شده است.

هوش مصنوعی: شخص پنجم به آسمان گفت: ای فلک، تو با چهار گوشه‌ات یکی هستی.

هوش مصنوعی: من رئیس یک رصدخانه‌ام و از کسانی هستم که به دولت شاه خدمت می‌کنم.

هوش مصنوعی: شغل من به زینت و زیبایی کشور مربوط شده و حالا حلقه‌ای در گوش من، نشانی از بندگی و خدمت است.

هوش مصنوعی: خداوند به من نعمتی بزرگ و قدرتی شگرف بخشیده که شامل ثروت و مقام با ارزش است.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن زندگی طولانی و با نشاط، به جستجوی حقیقت و زیبایی‌های جهان پرداختم و مکان‌ها را پر از شادی کردم.

هوش مصنوعی: من از دعا و نیایش راهی برای خود می‌ساختم و نیکوکاری برای پادشاه به انجام می‌رساندم.

هوش مصنوعی: مرا در شهر و محله‌ای شاداب و سرزنده قرار داده‌اند، که در آن به من اهل علم و دانش ظاهری زیبا بخشیده‌اند.

هوش مصنوعی: من از سرزمین و کشورم به هرکس که خواسته، اجازه و سهمی برای روزیش دادم.

هوش مصنوعی: افراد نیازمند از من بهتر زندگی می‌کنند و بیوه‌ها و کسانی که فرزندان یتیم دارند نیز به خوبی زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنبال طلا بود، من به او کمک کردم و آن کسی که به مشکل خورد، من دست او را گرفتم و یاری‌اش کردم.

هوش مصنوعی: هیچ فرد درمانده‌ای به سختی نماند تا زمانی که او را از درد و آسیب نجات نداده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچه درآمد کشاورزان به هزینه مهمانان خرج می‌شد.

هوش مصنوعی: نحوه درآمد و هزینه‌ام به گونه‌ای است که مردم از من راضی هستند و خدا نیز از من خشنود است.

هوش مصنوعی: وقتی وزیر این حرف را شنید، خشم و نارضایتی او به شدت افزایش یافت.

هوش مصنوعی: من مقام کدخدایی‌ام را از دست داده‌ام و کسی با دست‌های گشاده‌اش به اموال و دارایی‌های من تسلط پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که این ثروت، حاصل تلاش و زحمت تو نیست و بخشش تو به اندازه‌ی دارایی‌ات نیست.

هوش مصنوعی: تو یا مانند اکسیر گرانبهایی هستی که در کوره‌ای ساخته شده‌ است، یا به دستاوردی بزرگ و ارزشمند مانند یک گنجینه رسیده‌ای.

هوش مصنوعی: سرنوشت من را چنان که شایسته است به من بده، وگرنه خودم را به خطر می‌اندازم.

هوش مصنوعی: هر نوع زندگی که بنده داشت، تمام آن را به بهانه‌ای بی‌محتوا گرفتند.

هوش مصنوعی: در نهایت، درد من را به بند کشید و من به مخلوق خود تبدیل شدم و در این قید و بند به تنگنا افتادم.

هوش مصنوعی: مدت پنج سال است که در این زندان به دور از خانه و خانواده و فرزندانم هستم.

هوش مصنوعی: پادشاه دستور داد که با نعمت و خوشی، دوباره بر سر مملکت خود برگشت.

هوش مصنوعی: زمانی که به نفر ششم رسید، در سرنوشت خود شراب خمار را شکست.

هوش مصنوعی: دعای پیروزی برای شاه کرد، زیرا روزی مردم از وجود اوست.

هوش مصنوعی: من یک کُردزاده‌ایم که از ancestors خودم افتخار و ارزش دارم.

هوش مصنوعی: من یکی از افراد تحت فرمان سپاه پدرم هستم و همچنین خدمتگزار پادشاه نیز هستم.

هوش مصنوعی: من به درستی به خدمت شاه می‌رسم، همان‌طور که پدرم نیز در آغاز همین کار را انجام داده بود.

هوش مصنوعی: در پی دشمنان، شاه به راه افتاده و من هم با جان و شمشیر در دست به دنبال او می‌دووم.

هوش مصنوعی: پادشاه تکه‌ای نان به من، که بنده‌اش هستم، بخشیده بود از لطف و نعمت خود.

هوش مصنوعی: کسی که در آرامش و خوشی زندگی می‌کند، در کنار درگاه پادشاهی، به خدمت و بندگی مشغول است.

هوش مصنوعی: وزیر خاص، با نقشه‌ای دیوانه‌وار، هیچ‌کس را در این زمین نیست که همانند او قدم بزند.

هوش مصنوعی: من هیچ چیز جز آن مزرعه‌ای که داشتم نداشتم و نه خانواده‌ای و نه ثروتی.

هوش مصنوعی: مدتی پیش مقابل او قرار گرفتم و با ناله‌ای از او خواستم که برای خدا دستم را بگیرد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فردی با انصاف و عدالت بر خانواده‌ام سخت نگیرد، من می‌بخشم.

هوش مصنوعی: مثل کسانی که بی‌غذا و بدون نان هستند، روز به روز زندگی‌ام را از دیوانگی و سختی شروع می‌کند.

هوش مصنوعی: صدایی به من گفت که ساکت باش و خودت را به رنگ تیرت درآور.

هوش مصنوعی: سلطان هیچ گونه بدی یا ناراحتی با کسی ندارد تا موجب ترس و درگیری شود.

هوش مصنوعی: هیچ دشمنی به دروازه شهر نیامد تا زمانی که لشکر و جنگ نیاز باشد.

هوش مصنوعی: از کار کاشانه‌داری و سرگرم شدن با کارهای بی‌هدف خودداری کن و به جای آن، به کارهای عملی و مفید بپرداز که این به سلامت و سعادتمندی تو کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: توشه و توشه‌برداری اهمیت زیادی ندارد، پس برای جمع‌آوری بیشتر وسایل و تجهیزات خود را به زحمت نینداز. بهتر است اسب و زین و سلاح را بفروشی.

هوش مصنوعی: گفتم از طبیعت شیطانی دوری کن و از ناتوانی من آگاه باش و از خدا بترس.

هوش مصنوعی: به خاطر کمبود وسایل و امکاناتت، من را تحت فشار قرار نده. من به اندازه کافی در سختی و چالش هستم.

هوش مصنوعی: تو تمام شب به خاطر زیبایی‌ام بی‌تابی کرده‌ای و با خشم به من نزدیک شده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر تو با قلم خود در حکم‌رانی‌ها نفوذ کنی، من با شمشیر خود در میدان عمل قدم می‌زنم.

هوش مصنوعی: تو با قلمت بر سپاه من ضربه می‌زنی و من با شمشیرم به دشمن شاه حمله می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر فرمانی از سوی پادشاه به من برسد، آن را می‌پذیرم و اجرا می‌کنم، وگرنه به زودی اقداماتی انجام می‌دهم که ممکن است پادشاه را به چالش بکشد.

هوش مصنوعی: وقتی شنید که این پیام از من به او رسید، برای من که قلمی ندارم، دوات برداشت.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که به خاطر نادانی و سادگی‌اش به مانند گل‌ولای خیس شده‌ای است که نمی‌تواند از آب دوری کند.

هوش مصنوعی: گاهی تو با ترفندها و کارهایی که به نمایش می‌گذاری، فریب می‌دهی و گاهی هم تهدید می‌کنی که بر من مسلطی یا قدرتی.

هوش مصنوعی: من ملازم شاه هستم و او را بر تخت نشانده‌ام، اما بدون خط من، هیچ چیز روشن و مشخص نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر می‌کشد که موقعیت و مقام من چنان است که حتی سران و فرمانروایان نیز در زیر پای من هستند و تمام زندگی آنها به خاطر من معنا پیدا می‌کند. به بیان دیگر، من در مرتبه‌ای بالاتر از آنها قرار دارم و وجودشان به من وابسته است.

هوش مصنوعی: اگر محبت و دوستی به من نمی‌کردند، کرکس‌ها مغزشان را می‌خوردند.

هوش مصنوعی: او این را گفت و سپس دوات را بر من زد و اسب و ابزار جنگی‌ام را گرفت.

هوش مصنوعی: بنابراین، به جلاد خونیان سپردم و او را به زندان خود فرستادم.

هوش مصنوعی: حدود شش سال است که به یکی نزدیک هستم، ولی این نزدیکی بیشتر از آن که خوشحالم کند، دلم را پر از غم و جانم را پر از درد کرده است.

هوش مصنوعی: شاه با محبت و توجه خود به او، لباس و نعمت‌های ماندگاری بخشید. امیدوارم که همیشه بنده‌ای مهربان و نوازشگر برای او باشد.

هوش مصنوعی: وقتی لبخند شیرین و مهربانش را به لب آورد، زیبایی و جذابیتش چندین برابر شد.

هوش مصنوعی: شخص هفتم وقتی به بالای قله رسید، از خوشحالی لب به شکرگزاری گشود و داستانش را به دیگران بیان کرد.

هوش مصنوعی: شخصی می‌گوید که من از دنیا دست کشیده‌ام و مانند یک زاهد، در راهی هستم که فقط خدا را می‌پرستم.

هوش مصنوعی: فقر باعث می‌شود که انسان مانند شمعی که می‌سوزد، خود را فدای دیگران کند و در کنار جمع، به دیگران خدمت کند.

هوش مصنوعی: در نهایت، سرنوشت بر روی ورق زندگی نوشته شده و دست انسان بر کارهای جهان گسترش یافته است.

هوش مصنوعی: من از تمام لذت‌های خوردن و خواب بهره‌ای ندارم، زیرا همیشه بیدار و روزه‌دار هستم.

هوش مصنوعی: در روزی که هنوز نخورده‌ام، نه چیز با ارزشی دارم و نه نانی برای خوردن. و در شب‌هایی که نمی‌خوابم، دیگر آرامش و مکانی برای استراحت ندارم.

نیستم یعنی ندارم

هوش مصنوعی: هر کسی را که ببینم، برایش خوشنودی طلب می‌کنم و هر کس را که به یاد بیاورم، برایش دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی را به سمت من فرستاد تا مرا بخواند و من نیز رفتم و از دور نشستم.

هوش مصنوعی: او گفت: بر من گمان بدی داری، اگر به تو عذاب برسانم، این کار به جای خودت خواهد بود.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای سرورم! نظر تو چیست؟ تا زمانی که من بر اساس دستورات تو زندگی کنم.

هوش مصنوعی: گفت: «می‌ترسم که دعاهای بد تو باعث مرگم شود، پس از خدا می‌خواهم که از تو دور شوم.»

هوش مصنوعی: به خاطر دشمنی و بدرفتاری‌ات، علیه من دعاهای ناپسند می‌کنی.

هوش مصنوعی: از دعای شبانه و شب‌زنده‌داری می‌ترسم که مبادا تیر نادانی به هدف اشتباه بزند.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه آتش کینه‌ات در وجودم شعله‌ور شود و نفرین تو را دچارم کند، باید به این موضوع فکر کنم.

هوش مصنوعی: من دستت را از دعا کردن می‌کشم، نه اینکه فقط با دستم بلکه به همراه قلب و وجودم.

هوش مصنوعی: او مرا به زیر بندش کشید و نگران نبود، چون این جان پر از درد، دیگر غمی نداشت.

خراس یعنی آسی که با چارپا بگردد و آس دو سنگ‌ مدوری است که غلات را در آن آرد کنند. اگر با آب بگردد آسیاب نامند. نوع کوچک دستی آن دستاس نامیده می‌شود.

هوش مصنوعی: دستِ من به چنگال کمند گرفتار شده و من نیز با دست خود به آسمان‌ها زنجیر زده‌ام.

هوش مصنوعی: او به خاطر دست رد زدن به دعاهایم، از من فاصله گرفته است و من نیز با این حال کنترل مملکت را در دست دارم.

هوش مصنوعی: او مرا به چالاکی و حرفه‌ام در دنیای خود محدود کرده، اما من همچنان توانایی شکستن این محدودیت‌ها را دارم.

هوش مصنوعی: وقتی که خداوند به من کمک کرد و به مقام شاهی رسیدم، دیگر دلیلی برای ناراحتی و غم باقی نماند.

هوش مصنوعی: سلطانی، زاهدی را در آغوش گرفت که شجاع و قهرمان است و در عین حال، به دلیری شهره است.

هوش مصنوعی: فقط یک نکته را باید گفت و آن هم ترس از خداست، چون او هیچ چیزی را به‌طور صریح بیان نکرد.

هوش مصنوعی: اما دعای خود را به گونه‌ای دفع نکنند که زاهدان مانند دزدان عمل کنند.

هوش مصنوعی: کسی که به دیگران آسیب می‌زد، در حقیقت برای خود نیز بدی می‌آورد.

هوش مصنوعی: تا اینکه نفرین او در نهایت باعث شد که هم جانش را از دست بدهد و هم کلاهی که بر سر داشت.

هوش مصنوعی: وزیر به زاهد گفت: هرچه در دارایی و نعمت بود، حالا متعلق به توست، ببر و بهره‌مند شو.

هوش مصنوعی: زاهد آن فرش است که به خوبی فراهم شده و به دور خودش می‌چرخد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که از این دارایی‌ها و ثروت‌های دنیوی که دارم، من از آزادی خودم خوشحال‌ترم و از تو می‌خواهم که در این راستا به من بیشتر کمک کنی تا بتوانم بهتر به تو خدمت کنم.

هوش مصنوعی: رقص با نغمه‌ای بدون وقفه به گونه‌ای انجام شد که هیچ‌کس نتوانست آن را دوباره مشاهده کند.

هوش مصنوعی: سفرکردگان به‌گونه‌ای بودند که از زمین به سوی آسمان بلند می‌شدند.

هوش مصنوعی: این گروه هرچند که به انسان‌ها وابسته‌اند، اما همگی دیوانه‌وار رفتار می‌کنند.

هوش مصنوعی: برای اینکه به شرابی دلپذیر دست یابیم، باید هزاران دانهٔ نارس و خام را تجربه کنیم.

هوش مصنوعی: کسی که با تجربه و بالغ است، از میان افرادی که ناآگاه و خام هستند، برمی‌خیزد و خود را جدا می‌کند.