هوش مصنوعی: روزی شاه بهرام از بالای تخت سلطنت خود به سوی شکار در دشت و صحرا رفت.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه شکارچی برود و دام بیندازد، به شکار نگاه کن که چگونه او را به دام انداخته است.

هوش مصنوعی: زمانی که آن سرهنگ به آن روستا رسید، مناظر زیبای بلند و دل‌انگیزی را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: به تماشای باغی سرسبز و باصفا رفتم، جایی که درختان بلند سایه‌های شیرین خود را بر روی سبزه‌ها انداخته بودند.

هوش مصنوعی: او دوباره پرسید که این سرزمین متعلق به که‌است؟ و در این سرزمین، خداوند کجاست؟

هوش مصنوعی: سرهنگ ویژه‌ای همراه است و چون این سخن را از شاه شنید، در فکر فرو رفت.

هوش مصنوعی: بر زمین سجده کرد و نماز خواند و گفت: ای پادشاه مهربان با بندگان!

هوش مصنوعی: من بنده‌ای دارم که آن چیزی که به من داده‌ای متعلق به توست و لطف او ناشی از باده‌ای است که تو به من هدیه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر شاه بخواهد، می‌تواند حتی یک فرد بی‌ارزش را به مقام و اعتبار بالایی برساند.

هوش مصنوعی: بی‌تکلف و بدون زحمت، همان‌طور که همیشه انجام می‌دهد، روش معقول و خوشبختی اوست.

هوش مصنوعی: با گشوده شدن این دریچهٔ محدود، فردی با عزت و مقام بلند به دنیا می‌آید.

هوش مصنوعی: من از لطف و محبت شاه که به من داده است، با تمام وجود سر بلندی می‌کنم و مانند ماه در آسمان می‌درخشم.

مولا یعنی بنده

هوش مصنوعی: اگر شاه از شراب بنوشد، زمین به خاطر او پر از ستاره خواهد شد و ستاره‌ها در برابر او تعظیم خواهند کرد.

یعنی اگر شاه مهمان من شود گرد و غبار قدمش خانه را خوش‌عطر می‌کند و از برکت قدم او‌، کندو‌های عسلم پُر‌عسل و گاو‌هایم پُر‌شیر می‌شوند. (مگس در اینجا یعنی مگس عسل)

هوش مصنوعی: سلطان وقتی متوجه شد که او با یکدلی و صمیمیت حرف می‌زند، موضوع را به مقام سرهنگی ارتقاء داد.

هوش مصنوعی: فرمان تو درست است، پس کار را درست انجام بده تا من از محل شکار به خانه برگردم.

هوش مصنوعی: سرهنگ بوسه‌ای بر خاک زد و باعث شد که آینه از زنگار پاک شود.

هوش مصنوعی: منظره را با زیبایی‌هایی که شایسته است، مانند بهشت تزئین کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که شاهین از شکارگاه برگشت، پرچم او به اوج آسمان رسید.

هوش مصنوعی: میزبان از بهترین‌های پوشش رومی و زیبایی‌های چینی بهره‌مند است.

هوش مصنوعی: چندین لباس زیبا بر روی فرش قرار دارد که نور آن باعث شادابی و روشن شدن دل و اندیشه می‌شود.

هوش مصنوعی: در زیر سایه چادر، شاه جواهراتی را بر سر آن فرد نثار کرد.

هوش مصنوعی: پادشاه بر روی سکو و جایگاه بلندی ایستاد و نمای زیبایی به صورت قوسی در بالای سرش دید.

هوش مصنوعی: خود را به زیبایی همچون فرشی به نمایش گذاشته و همراه با آن، آسمان آبی را به زیبایی تزیین کرده است.

هوش مصنوعی: میزبان به مهمان‌ها خوشامد گفت و آماده کرد همه چیزهایی را که برای پذیرایی لازم است، از گلاب و عطر و شربت و خوراکی.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه از خوراک‌های لذیذ آماده شد، روحش را شاداب کرده و جشنی پر از سرور و شادی برپا کرد.

هوش مصنوعی: وقتی شاه چند جام شراب نوشید، از گل جبهه‌اش بویی خوش و دل‌انگیز برخاست.

هوش مصنوعی: گفت: ای میزبان با کاخ طلایی، جایت بسیار خوشگوار است و فضای فراخ و وسیعی داری.

هوش مصنوعی: اما این بنای شصت‌پایه‌ی بلند که آسمان به دورش چرخیده و به دام انداخته است.

هوش مصنوعی: پس از شصت سال که از تو دور بوده‌ام، چگونه می‌توانی به زیر پایم بنویسی؟

هوش مصنوعی: میزبان دعا می‌کند که شاه همیشه باقی بماند و مانند کوثر، نوشیدنی‌اش گوارا و حوری‌اش سرافراز باشد.

هوش مصنوعی: این ماجرای من نیست، من از چنین سطحی پایین‌تر هستم، چگونه می‌توانم به این مقام دست یابم؟

هوش مصنوعی: شگفت‌انگیز آن است که دختری چون ماه، نرم و لطیف مثل خز و زیبایی دارد که همانند قاقم شاه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: وقتی نره‌گاو بزرگی مانند کوه بار سنگینی را بر دوش می‌آورد، اینجا مکانی است که برای چرا و خوردن علف انتخاب می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر شصت پایه به صورت هم‌سطح و یکدست قرار گیرد، دیگر نمی‌توان به هیچ پایه‌ای تکیه کرد یا بر روی آن نشست.

هوش مصنوعی: گو که گاو چه گاوی! وقتی که فیل نمی‌تواند چربی خود را تحمل کند، چه امیدی به گاو است؟

هوش مصنوعی: به خدا اگر در این جمعیت کسی از زمین برخیزد و نفس بکشد، کمترین اعتباری ندارد!

هوش مصنوعی: زنی در زمانی که به سن شصت سالگی می‌رسد، همچنان به دنبال خواسته‌ها و آرزوهایش می‌رود. این نباید تعجب‌آور باشد که او همچنان فعال و پرانرژی است!

هوش مصنوعی: زمانی که سرهنگ این داستان را تعریف کرد، پادشاه به شدت در فکر فرو رفت و انگشت خود را به دندان فشار داد.

هوش مصنوعی: از این نوع کارها چه نتیجه‌ای خواهد داشت؟ اگر هم نتیجه‌ای داشته باشد، فقط جادو و فریب است.

هوش مصنوعی: من به این حرف باور ندارم تا زمانی که خودم آن را با چشمانم نبینم.

هوش مصنوعی: سپس از مرد میزبان خواسته شد که سعی کند صحبت‌ها را به درستی و به حق بیان کند.

هوش مصنوعی: میزبان که این ماجرا را شنید، به زیر رفت و با گاوکش داستان شیر را بیان کرد.

هوش مصنوعی: سیمتن به خوبی با زمان آشنا بود و قبل از انجام کارهایش، آن‌ها را به خوبی برنامه‌ریزی کرده بود.

هوش مصنوعی: زیور و زیب چینی‌ها به گل بخورد، و نرگس در حالی که مست است، به گل حس و حال خاصی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: ماه به زیبایی و ناز بر روی تقویم می‌درخشد و غمزه (نگاه معنادار و دلربا) را به گونه‌ای جادویی می‌آموزد.

هوش مصنوعی: چشم به زیبایی‌های فریبنده زینت داده شده و ناز و دلربایی بر سر محبوب نشسته است.

هوش مصنوعی: درخت سرو را رنگی مانند گل ارغوانی بخشید و لاله را قد و قامت بلند و زیبا مانند نی خیزران عطا کرد.

هوش مصنوعی: در آغوش خود، سرو نقره‌ای را گرفت و بر گردن ماه، نگینی از ستاره‌ها آویخت.

هوش مصنوعی: یاقوت را به یتیم می‌دهند، درست مانند اینکه سیب عاشقان را از وسط دو نیم می‌کنند.

هوش مصنوعی: تاجی که از عنبر ساخته شده بر روی سر قرار داده و گردنی بزرگ و زیبا را به نمایش گذاشته تا زیبایی‌اش به گوش‌ها برسد.

هوش مصنوعی: زلف مشکی و خال هندویی هر دو در یک طرف، در حال رقابت و تضاد هستند.

هوش مصنوعی: پادشاهی که تختش از عاج ساخته شده، به ناچار باید بر تخت و زیر تاج بنشیند.

هوش مصنوعی: لبان او همانند عقیق با خالی شبیه نقش و نگار، بر روی رطب‌ها مهر زنگاری گذاشته است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و درخشش شخصی می‌پردازد که همانند دانه‌های مروارید درخشان و زیباست. او با جواهراتش مانند ستاره‌هایی که در پس ابرها پنهان شده‌اند، درخشان و خاص جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: عاشقان با شوق و ذوق به بازار آمده‌اند و در جستجوی جواهرات عشق هستند. در این میان، گوش‌هایشان را به مرواریدهایی آویزان کرده‌اند که نشان‌دهنده ارزش و زیبایی عشق است؛ به همین دلیل بازار عشق پرجنب‌و‌جوش و گرم شده است.

هوش مصنوعی: ماه را به گونه‌ای پوشانده‌اند که مانند گل زیبای سمن است و عطر و بویی خاص دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که ماه به مدت دو هفته با ناز و عشوه خود نمایان شد، هر هفته از آن چیزی که باید، بهره‌برداری کرد.

هوش مصنوعی: به نزد آن گاو برو، مانند ماهی که در برج گاو قرار می‌گیرد، ارزش و مقام خود را پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: سرش را پایین آورد و گاو را برداشت، تا ببیند گاو چه ویژگی‌ای دارد!

هوش مصنوعی: کسی بر روی پایه‌ها دوید و به بالای ساختمان رفت تا به تختی که به بهرام تعلق دارد، برسد.

هوش مصنوعی: گاو به پا ایستاده و در مقابل شیر قرار گرفت، وقتی گاو دید شیر از جای خود جست می‌زند.

هوش مصنوعی: شخصی در تعجب است که چه چیزی ممکن است پیش بیاید! او منفعت خود را درک نکرد و نتوانست بفهمد که چه برنده‌ای خواهد شد.

هوش مصنوعی: ماه به زیبایی و ناز به زیر گردن گاو افتاده، چنان تماشایی دارد که مانند شیر درخشان و جذاب است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که من به خاطر تو به تنهایی ارائه داده‌ام، از قدرت و توانایی من سرچشمه گرفته است.

هوش مصنوعی: در این دنیا کیست که بتواند به زور و با تدبیر خود، دیگران را به زیر تسلط بکشاند و خانه‌ی آنان را زیر پا گذارد؟

هوش مصنوعی: پادشاه گفت: این قدرت و توانمندی تو نیست، بلکه نتیجه‌ی یادگیری و آموزش تو از ابتداست.

هوش مصنوعی: به آرامی و به مرور زمان، سال‌های طولانی را در راه پیوسته و مستمر طی کرده است.

هوش مصنوعی: بهتر است تا کنون که بدون زحمت و دردسر زندگی کرده‌ای، خودت را با معیارهای خودت بسنجی و ارزش‌هایت را در نظر بگیری.

هوش مصنوعی: زیبای سیم‌اندام با سجده‌ای که برایش کردم، دعایی را به جای آورد که به شرط خود او تمام شد.

هوش مصنوعی: گفتند که برای حاکم خسارت بزرگی وجود دارد: یکی گاوی که آموزش دیده و دیگری گوری که بدون آموزش است.

هوش مصنوعی: من هیچگاه به تنهایی نمی‌توانم کاری بزرگ انجام دهم، مگر اینکه یک معلم یا راهنمایی وجود داشته باشد که به من یاد بدهد.

هوش مصنوعی: چرا وقتی که تو خردمندی، هیچ کس نامت را به عنوان معلم نمی‌آورد؟

هوش مصنوعی: شاه به خوبی متوجه شد که ترک خود را سرزنش می‌کند، در حالی که هندی که در پیش او بود، با او درگیر شد.

هوش مصنوعی: او حجابش را کنار زد و وقتی دید که اشک‌ها بر چهره‌اش چکیده، مانند مرواریدی بر ماه درخشید.

هوش مصنوعی: او در کنار خود گرفت و از او عذری خواست و آن گل، از نرگس، آبِ گل به زمین می‌ریخت.

هوش مصنوعی: او با زیبایی و دلربایی خود، تمام خوبی‌ها و بدی‌ها را از خانه بیرون کرد و با زبان نرم و شیرین خود، صحبت می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر روزی به زندان بروی، عذرخواهی من را بپذیر، چون این اتفاق هزار بار ممکن است برای تو بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر من از روی خودسری و خودرایی‌ام آتش روشن کرده‌ام، از همان آتش تو هم در جایی سوخته‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که جایگاه آدم‌های فتنه‌گر خالی شد، خود فتنه به آنجا راه پیدا کرد و در آنجا جای گرفت.

هوش مصنوعی: آشوب آرام شد و زبان باز کرد و گفت: ای پادشاهی که نشانه‌های فتنه را در خود داری.

هوش مصنوعی: تو باعث شده‌ای که من از جدایی بمیرم، اما در عین حال به واسطه‌ی آشنایی‌ات دوباره زنده شوم.

هوش مصنوعی: غم تو دیگر در دلم جایی نگذاشته است، مثل کوهی که غم را از پای انسان می‌اندازد.

هوش مصنوعی: می‌خواستم از روی محبت و عشق خود، از زندگی و محبت واقعی‌ام جدا شوم.

هوش مصنوعی: پادشاه در هنگام شکار، تیر را به سم یک گورخر نشان می‌کند و آن را هدف قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: نه زمین آنقدر وسیع است که بتواند با گشوده شدن دستانش آسمان را بوسه بزند.

هوش مصنوعی: من که در آن زمان از صبر و زیبایی برخوردار بودم، چشم زخم را با کمک شاه از خود دور کردم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که چشم به آن علاقه‌مند باشد، ممکن است که آسیب یا آسیبی به آن وارد کند.

هوش مصنوعی: من احساس می‌کنم که دشمنی به مانند اژدهایی در آسمان، حس کینه‌ورزی را بر دوش می‌کشد و بر دوستی‌ها سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: شاه آن سخن را چنان پذیرفت که به عمق دلش نفوذ کرد و جانش را تحت تاثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید حقیقتاً تو راستگو هستی و برای وفای تو چندین چیز درستی را تأیید می‌کند.

هوش مصنوعی: دوستی و محبت‌هایی که در ابتدا شکل می‌گیرند، با بهانه‌ها و عذرهایی در نهایت همراه می‌شوند.

هوش مصنوعی: ای هزار آفرین بر آن گوهر با ارزش که از طبیعت چنین هنری به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: این جواهر در اثر برخورد با سنگ شکسته بود، اگر آن نگهبان دلسوز در کنار آن نبود.

هوش مصنوعی: سرهنگ را صدا زد و او را خوشحال کرد و دستش را به نشانه محبت بر گردن او انداخت.

هوش مصنوعی: شخصی افراد با بزرگواری و محبت خود به یکی امتیازاتی داد که در مقابل هزاران نفر دیگر، ارزشمند و خاص بود.

هوش مصنوعی: بعد از چندین چیز نرم و زیبا، او را با چیزهای دیگر با احترام بیشتری تقدیم کرد.

هوش مصنوعی: به سوی شهری که مملو از شادی و اندیشه های شاداب است، حرکت کرد و در مهمانی خود، شکر و خوشحالی پاشید.

هوش مصنوعی: موبدان شرط کردند که ماه را به همسری خود درآورند.

هوش مصنوعی: او با لذت و خوشی و ناز و کرشمه زندگی می‌کرد تا اینکه زمان به پایان رسید.