نشاط اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روی تو نگاه خویش دیدن نتوان</p></div>
<div class="m2"><p>وز دیدن تو طمع بریدن نتوان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کی دیده ببیندت که در دیده ی من</p></div>
<div class="m2"><p>تو نوری و نور دیده دیدن نتوان</p></div></div>

شمارهٔ ۵۶

روی تو نگاه خویش دیدن نتوان
وز دیدن تو طمع بریدن نتوان
کی دیده ببیندت که در دیده ی من
تو نوری و نور دیده دیدن نتوان

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از دشواری دیدن و درک واقعی وجود محبوب سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که نگاه به محبوب برایش غیرممکن است و نمی‌تواند از دیدن او دل بکند. به نوعی، وجود محبوب برای او همچون نوری است که نمی‌توان آن را مشاهده کرد، چرا که نور را تنها می‌توان احساس کرد و نه مستقیماً دید.

شمارهٔ ۵۴

شمارهٔ ۵۵

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به چهره‌ی تو نگاه کنم و نمی‌توانم از دیدن تو دست بکشم.

روی تو نگاه خویش دیدن نتوان

وز دیدن تو طمع بریدن نتوان

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند تو را ببیند در حالی که من تو را به عنوان نوری در چشمم می‌بینم و نور چشمانم را نمی‌توان دید؟

کی دیده ببیندت که در دیده ی من

تو نوری و نور دیده دیدن نتوان

شمارهٔ ۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده