نشاط اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دوست گداز یار بیگانه نواز</p></div>
<div class="m2"><p>نازی زتو و جهان جهان عجز و نیاز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آتش بدلم زنی و گویی که مسوز</p></div>
<div class="m2"><p>بینی که همی سوزم و گویی که بساز</p></div></div>

شمارهٔ ۳۳

ای دوست گداز یار بیگانه نواز
نازی زتو و جهان جهان عجز و نیاز
آتش بدلم زنی و گویی که مسوز
بینی که همی سوزم و گویی که بساز

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به عشق و احساساتی که نسبت به معشوق دارد، اشاره می‌کند. او از معشوق به عنوان یاری یاد می‌کند که دلش را به آتش می‌کشد و در عین حال، انتظار دارد که این آتش خاموش نشود. شاعر خود را در حال سوختن و نیاز به معشوق می‌بیند و به نوعی تلویحاً از او می‌خواهد که درک کند که چقدر بدبخت و در عجز است. این ابیات بیانگر تضاد میان عشق و آتش درون و درعین‌حال درخواست تسکین از معشوق است.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: ای دوست، محبت و لطف یار غریبه‌نشین همچون ناز و زیبایی از توست، در حالی که در این دنیا همه نیازمند و ناتوان‌اند.

ای دوست گداز یار بیگانه نواز

نازی زتو و جهان جهان عجز و نیاز

هوش مصنوعی: دل من را به آتش می‌کشی و گویی که هیچ آتشی در کار نیست؛ در حالی که من در درون خود می‌سوزم و تو فکر می‌کنی که در آرامش هستم.

آتش بدلم زنی و گویی که مسوز

بینی که همی سوزم و گویی که بساز

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده