هوش مصنوعی: شب به خاطر نام چراغ روشن نمی‌شود و گل‌ها در باغ به خاطر آغاز فروردین نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: عشق باید با نامی رسمی شناخته شود، چشمی که از اشک پر شده و دلی که بر اثر آتش عشق می‌سوزد.

هوش مصنوعی: من فقط نام عشق را شنیده‌ام، اما هرگز نکرده‌ام که به خاطر آن به دنبال چیزی بروم و به واقعیت آن پی ببرم.

هوش مصنوعی: به طور واضح بیان می‌کنم که من عاشق هستم، اما اگر بگویم که عاشق هستم، صادقانه نیست.

هوش مصنوعی: عاشق من، عشق من از تو خواستار است، ای غریبه، ای شگفتی، ای عجیب!

هوش مصنوعی: عشق جایی برای خود ندارد که بتوان به سمت آن رفت و دنبال آن گشت.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌دانستم که کجاست تا بتوانم به سوی او بروم.

هوش مصنوعی: او خانه‌اش را پنهان کرد و به مکانی نامشخص و تاریک رفت و در آنجا پناهگاهی انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: اگر از تاریکی وجود تو عبور کنم و به عشق برسم، در آن صورت می‌توانم به عنوان راهنما عمل کنم.

هوش مصنوعی: کاروان در تاریکی شب به راه افتاد و محمل او در وسط کاروان قرار داشت.

هوش مصنوعی: گاهی کاروان به جلو می‌رود و گاهی از پشت سر هدایت می‌شود، بدون نور شمع و بدون وجود شتر و صدای جرس.

هوش مصنوعی: عشق می‌گوید که ای کسی که گوشت پر شده از آهنگ من، در این دنیا همه چیز در حال جنب و جوش و هیاهوست.

هوش مصنوعی: از روشنی و درخشش من، هر دو جهان روشن شده است و در میان جمعیت مردان و زنان، من به مانند یک نشانه یا علامت خاص هستم.

هوش مصنوعی: علم و انسان از سوز من در آتش افتاده‌اند، و شعله‌های آتش همه چیز را در بر گرفته‌اند، چه تر و چه خشک.

هوش مصنوعی: قلم من با رنگ گل آراسته می‌شود و نوای من مانند آواز بلبل است.

هوش مصنوعی: از من رنگ و حالتی الهی به دست آمده است، حتی ماری که مرده است، از دامن من به سنگ تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: هر روز صبح، جیب شب به خاطر من پاره می‌شود و این بدن خاکی من به عرش و مقام بالا می‌رسد.

هوش مصنوعی: به آرامی قدم بردار و زمانی که وارد محله‌ام شدی، چشمانت را ببند و فقط زیبایی من را حس کن.