هوش مصنوعی: این من هستم که این انسان‌ها از خاک توس به دوش می‌برند و این واقعیت برایم تاسف‌بار است.

هوش مصنوعی: من بی‌هدف و سردرگم هستم، لب‌هایم خشک شده و از طرف جریان آب بازگشته‌ام.

هوش مصنوعی: هر کسی که از جانب آب (یا زندگی) موفقیتی به دست آورد، موفقیتش را به عنوان دستاوردی بزرگ می‌شمارد و به آرزوهایش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در این عالم چیزی برای من مناسب نیست، حتی جامی که به من داده‌اند، شایستهٔ حال و خواسته‌های من نیست و به سنگی می‌ماند که نتوانسته‌ام به آن دست یابم.

هوش مصنوعی: گل من که توصیفش می‌شود، توجه بسیاری را جلب کرده است، اما من به خاطر زیبایی و ظرافتی که در خود دارد، چشمانم را بسته‌ام و در دنیای گل‌ها غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: کسی که از زندگی خوب و خوشی به بدبختی و پریشانی برگشته است، مانند نابینایی است که از گلستان زیبایی به جایی آمده که جز خار و دردی دیگر نمی‌بیند. او هیچ چیزی جز بی‌حالی و رنج نخواهد یافت.

هوش مصنوعی: یوسف را کسی خریده که از کارش رانده شده و همراه با یک اسب چوبی به میدان آمده است.

هوش مصنوعی: من کیستم که در این سفر تنها و بدون راهنما هستم؟ من کیستم که از جمع دیگران منحرف شده‌ام و از قافله جا مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: یک بنده، در کار خودش به بن بست رسیده و به خاطر مشکلاتش، از درگاه صاحبش طرد شده است.

هوش مصنوعی: من بنده‌ای بی‌شرم و گستاخ هستم، اما به که شکایت کنم وقتی که خداوندی غیور وجود دارد؟

هوش مصنوعی: در این بیت به تصویر کشیدن حالتی است که شخصی نیازمند و بی‌پناه، از صدای عمومی و فراخوانی که به سوی سلطان می‌شود، بی‌بهره است. این غم و اندوه، احساس تنهایی و نداشتن امکانات را به خوبی نمایان می‌کند.