هوش مصنوعی: خورشیدی در آسمان‌ها وجود دارد که نمایانگر گوهری بسیار ارزشمند است و در درون آن، عمق‌های زیادی از دریاها نهفته است.

هوش مصنوعی: رای او همچون مهری است که از هر اوجی بالاتر است و قدرت تفکر او مانند دریایی است که از امواج خالی است.

هوش مصنوعی: اگر عمق دریا کم باشد، چگونه می‌تواند بلند باشد؟ اگر دریا مواج باشد، عمق آن هم باید زیاد باشد.

هوش مصنوعی: اگر دریا عمیق باشد، اما امواج آن کم باشد، آب نمی‌تواند از ظرف بریزد.

هوش مصنوعی: از عمق وجودت، دریاهایی پنهان به وجود آمده‌اند که این دریاها به رودها و جوی‌ها تقسیم شده‌اند.

هوش مصنوعی: با آمدن فصل خزانی که عطر گل‌ها را برده، جویبارها در دل این گلستان تشنه به آب جریان دارند.

هوش مصنوعی: من از آن باغ و گلستان به وجود آمده‌ام و در کنار جوی او راحتم.

هوش مصنوعی: در کنار دریا هستم، اما هنوز راه خود را نمی‌دانم و از میان امواج نیز بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: به آرامی و به تدریج، آب در دسترس من قرار می‌گیرد، اما به همان اندازه که آب می‌آید، احساس تشنگی‌ام نیز بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: از دل خود جوی خونی را به دامانم بسته‌ام و با لب‌های خشک، در کنار این جوی نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: از آن دریا که نمی‌توان در آن شنا کرد، تنها به فکر آب حیات هستم و از لبانم سرریز می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه توانسته‌ام دردها را تسکین دهم و به نوعی درمانشان کنم، اما باز هم به نوعی با کفر و disbelief مواجه هستم، که در نهایت به ایمان و باور رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر معشوق دوباره به من توجه کند و یا اگر پزشکم دوباره به دردهایم رسیدگی کند، محبت و دل‌سوزی‌اش به من کمک خواهد کرد.

هوش مصنوعی: دردها را به عنوان دارو درمان می‌کنم و بی‌اعتقادی‌ها را به شکلی که ایمان واقعی را درک کنند، توضیح می‌دهم.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که گاهی درد و رنج می‌تواند به من آرامش و راه حل بدهد و در عمق وجودم به نوعی باورهای قلبی را زیر سوال ببرد.

هوش مصنوعی: من از پزشک می‌خواهم که زحمت نکشد، تا اینکه رحمت و نیکی به جانم برگردد.

هوش مصنوعی: من تمامی رنج‌ها و دشواری‌ها را از دوش خود برمی‌دارم تا به آرامش برسم و اعتقادات نادرستی که دارم را کنار می‌گذارم تا به ایمان و باور درست دست یابم.

هوش مصنوعی: دوباره خواهم خواست که بیش از این بهبودی در عشق حاصل کنم و انتظار دارم عشق قدمی جلوتر برود.

هوش مصنوعی: شخصی را توصیف می‌کند که نه دردی دارد و نه راه درمانی، همچنین نه به کفر تعلق دارد و نه به ایمان. این بیان نشان‌دهنده حالتی است که فرد نه در یک سمت افراطی قرار دارد و نه در سمت دیگر، بلکه در وضعیتی میاناب است و نمی‌تواند به هیچ‌کدام از این دو حالت متعهد شود.

هوش مصنوعی: گاهی دچار درد می‌شوم و گاهی به درمان می‌رسم. گاهی در حال کفر هستم و گاهی به ایمان می‌آیم.