هوش مصنوعی: زندگی و وجود ما همچون خاک و آب و حبابی است که به سرعت زائل می‌شود. پس باید از زندگی لذت ببریم و باده بیاورید، چرا که اساس و بنیاد این دنیا به آب و ناپایداری آن وابسته است.

هوش مصنوعی: صدای نغمه‌های پرندگان از زیبایی چشم‌های نرگس باغ، خواب را از چشمان ما می‌برد، اما افسوس که آن کسی که باید بیدار شود هنوز در خواب است.

هوش مصنوعی: گل سوسن پیغام محبت را به زبان می‌آورد و من خوشحالم که مردم، استعداد شنیدن این سخن را ندارند.

هوش مصنوعی: کلام تلخی از زبان کسی که لبانش شیرین است بیرون نمی‌آید؛ چنین فردی فقط به کسی که سزاوار توبیخ است، توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: تو امید منی و هیچ کس نیست که تعجب کند که با وجود هزار گناه، هنوز امیدوار به پاداش هستم.

هوش مصنوعی: نسیم ملایم به باغ نشاط و شادابی می‌آورد، شاید این باد از خاک سرزمین بزرگ و باعظمت خسرو سپهر عبور کرده است.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار با نِقّ و انتقاد از سوی دیگران مواجه شوم، با همه‌ی اینها به خاطر پرسشم هنوز امیدوارم که جواب بگیرم.