هوش مصنوعی: محصول و نتیجه هر دو جهان، تنها یک خوشه از دانه‌های خرمن ماست و دنیای مادی و تمام آنچه در آن وجود دارد، تنها گوشه‌ای از خانه و محل زندگی ماست.

هوش مصنوعی: چشمانت را ببند و وارد دنیای تاریک فقر شو تا ببینی که نور آسمان از راهی که ما فراهم کرده‌ایم، می‌تابد.

هوش مصنوعی: چشمه کوثر و باغ زیبای بهشت، هیچ‌کدام به پای نوشیدنی خوش‌عطر و خوبی که ما داریم، نمی‌رسند. نکهتی که از گلزار ما برمی‌خیزد، فراتر از همه آنهاست.

هوش مصنوعی: در این دشت چه تأثیری وجود دارد که بدون زحمت، دنیایی از محصول و خوشه را از خرمن ما فراهم کرده است؟

هوش مصنوعی: ما هرگز به نزد کسی که در آفاق بزرگ است نخواهیم رفت، زیرا خود را به خدمت شاهی درآورده‌ایم که بر گردن ما مسئولیت و پیوندی سنگین دارد.

هوش مصنوعی: همه اجازه دهید که با همه این کاستی‌ها، اکنون در شهر کودکی، شخصی با چشمان تیره، ما را به خطر می‌اندازد.

هوش مصنوعی: ما را برای انتقام دل، مگر از خودمان بخواهند؛ چرا که دامان ما با اشکی از دل آلوده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که آیا کسی خواهان اوست یا نه، بنابراین به نظر می‌رسد که وجود انسان‌ها در این دنیا بیهوده است؛ یکی دوست و دیگری دشمن.

هوش مصنوعی: به او گفتم آیا در این مسیر نشانی از شادی وجود دارد؟ پاسخ داد که دل من به خاطر تو، به مانند غباری بر روی اسب سرگردان است.