هوش مصنوعی: بار سنگینی از غم بر دل من نشسته و دل من تحت تأثیر زیبایی زلف اوست. اما نگرانم که این سنگینی باعث شود او از من دور شود و ارتباط ما به هم بریزد.

هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی، آرام و آهسته بر آن موهای سیاه بگذر که به خاطر جرات تو، رشته‌های محبت از هم گسسته شده است.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی، ای شب، چهره‌ات را در زلف پنهان کن، وگرنه با جمال او، هیچ شب دیگری در دنیا وجود نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: ای عشق، دوباره به ما توجه کن و دل ما را به سمت خود جلب کن، ما که در غم و اندوه غوطه‌وریم، فقط از روی مرحمت نیست که این درخواست را داریم.

هوش مصنوعی: شما در حالی که نشسته‌اید، نشانی از خود باقی نمی‌گذارید و وقتی که با ناز راه می‌روید، هیچ اثری از غم در دل دیگران نمی‌گذارید.

هوش مصنوعی: دستت را دراز کن و ببین که دل به تو دل بسته است. بر قامت تو پا بگذار و ببین که جانم به دنبال جان توست، زیر قدم‌هایت قرار دارد.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و ناز خاصی که داری، بر سختی‌های زندگی می‌افزایی و در عوض، من از روی نیاز و ناتوانی، بر عشق و محبت‌ات می‌افزایم. این وضعیت به نوعی ظلم و ستم بر من شده است.

هوش مصنوعی: ای که نمی‌توانم حتی یک لحظه ناراحتی‌ات را ببینم، از چه دلیل، خداوندا، مرا جز در باغ خوشبختی‌ات نمی‌پسندی؟

هوش مصنوعی: در هر لحظه، خیال تو در ذهنم است و او نیز به من می‌گوید که چه خوب است که این احساس را دارم.

هوش مصنوعی: چقدر ناراحت‌کننده است که شادی و خوشحالی از دنیای بیرون به خاطر این است که باید هزینه‌ای را بپردازیم تا به گنجی بدون زحمت و شادی‌ای بدون غم دست پیدا کنیم.