نشاط اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات بازمانده » گوشه ای از بهر آسایش بجز میخانه نیست

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گوشه ای از بهر آسایش بجز میخانه نیست</p></div>
<div class="m2"><p>چاره ی رنج دو عالم غیر یک پیمانه نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنکه می بیند به بند عشق و پندم میدهد</p></div>
<div class="m2"><p>گرچه من دیوانه‌ام، پیداست کو فرزانه نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>آشنا دیدش نشاط از بسکه با بیگانگان</p></div>
<div class="m2"><p>میخورد خون زین غم اکنون تا چرا بیگانه نیست</p></div></div>

هزار خم بچشیدند و سرنگون کردند

گوشه ای از بهر آسایش بجز میخانه نیست
چاره ی رنج دو عالم غیر یک پیمانه نیست
آنکه می بیند به بند عشق و پندم میدهد
گرچه من دیوانه ام پیداست کو فرزانه نیست
آشنا دیدش نشاط از بسکه با بیگانگان
میخورد خون زین غم اکنون تا چرا بیگانه نیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات عمیق خود می‌پردازد. او می‌گوید که تنها مکانی که برای آسایشش وجود دارد، میخانه است و تنها چاره‌ی رنج‌های زندگی یک پیمانه شراب است. شاعر به عشق و دل‌باختگی اشاره می‌کند و می‌گوید که دیگران ممکن است او را دیوانه بدانند، اما در واقع بسیاری از آن‌ها درک درستی از عشق ندارند. همچنین اشاره می‌کند که آشنایان او شاد و خوشحال هستند، اما او در عذاب و غم است، زیرا بین احساساتش و واقعیت‌ها فاصله وجود دارد.

نیستی نیست عین هستی است

گوشه ای از بهر آسایش بجز میخانه نیست

هوش مصنوعی: در جایی برای آرامش، جز میخانه راهی نیست و برای رفع رنج‌های دو عالم، جز یک پیمانه شراب نداریم.

چاره ی رنج دو عالم غیر یک پیمانه نیست

هوش مصنوعی: کسی که عشق را در من می‌بیند، به من نصیحت می‌کند، ولی من دیوانه‌ام و واضح است که او حکمت و دانش ندارد.

آنکه می بیند به بند عشق و پندم میدهد

گرچه من دیوانه‌ام، پیداست کو فرزانه نیست

هوش مصنوعی: آشنا وقتی او را دید، بسیار شاد شد چون او به قدری با بیگانگان در ارتباط بوده که از غم و اندوهش خون می‌ریزد. حالا این سوال به ذهن می‌آید که چرا دیگر بیگانه‌ای در اطراف او نیست؟

آشنا دیدش نشاط از بسکه با بیگانگان

میخورد خون زین غم اکنون تا چرا بیگانه نیست

گوشه ای از بهر آسایش بجز میخانه نیست

اطلاعات

برگردان به زبان ساده