هوش مصنوعی: با رفتن علم و دانش از روزگار، تمام امور و وضعیت‌های جهان تغییر کرد و دگرگون شد.

هوش مصنوعی: مژه‌ام از اشک به مانند آب دجله پر است و آستینم از گریه به اندازه جیحون تر شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به مشاهده‌ای از ظلم و رنجی که زمان بر مردم می‌آورد، اشاره می‌کند. او به شدت از وضعیت دردآور انسان‌ها ناراحت است و دلی پر از درد و خون دارد که ناشی از زخم‌های زندگی آنهاست.

هوش مصنوعی: در صبحگاه، سامری می‌خواست نفسی تازه کند و بر لب او، جانش به شوق و عشق، به حالت افسون درآمده بود.

هوش مصنوعی: از این بیماری که دارو هم آن را بدتر کرده، از این درد که درمان باعث تشدید آن شده است.

هوش مصنوعی: زندگی در لحظه‌ای نابود شد و اندوهی عمیق در دل فیلسوفان به وجود آمد.

هوش مصنوعی: امشب صحبت‌های استاد به شدت بالا گرفته و از زمین به آسمان‌ها می‌رود.

هوش مصنوعی: راه بازگشت او را مسدود کردند، زیرا از در علم الهی خارج شد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنا است که پس از مرگ شاعر بزرگ، سایه‌ای از اندوه و غم بر افکار و احساسات مردم سنگینی می‌کند، به اندازه‌ای که کلمات و معانی را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: شمعی که در شب‌های آشنایی می‌درخشد، قلبم را از مرگ احساسات و عشق نجات می‌دهد.

هوش مصنوعی: دستم از کار افتاد و درون چاه، صدای دردی شبیه به یوسف از من بلند شد.

هوش مصنوعی: شعله‌ی عشق در دل من خاموش شده است، اما چه طور می‌توانم در شب حیاتم که به مرگ من پایان می‌دهد، بخندم و شاد باشم؟

هوش مصنوعی: عروس هنوز جوان و بی‌تجربه است، پس چرا داماد به سفر می‌رود؟

هوش مصنوعی: در بحبوحه‌ی غم و اندوه، طوفان زنده‌شدن در جهان به‌پا می‌خیزد و ناله‌ای آمیخته با حسرت به باد می‌سپارد.

هوش مصنوعی: فرشتگان درخت سبز براق را تزئین می‌کنند و پرنده‌ای که به مقام عالی رسیده از قفس رهایی می‌یابد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای جدید در باغ سخن می‌گوید و همه پرندگان دیگر را به صدای خود فرا می‌خواند.

هوش مصنوعی: یک زبان در حال بیان سخن است که از زیبایی‌های کاینات سرشار شده و عشق و محبت در دل‌ها جاری است.

هوش مصنوعی: احساس عمیقی در دل خواجه به وجود آمد که باعث شد از شوق و لذت، دیگر نتواند صحبت کند یا لب به سخن بگشاید.

هوش مصنوعی: من از ناله‌ها و شکایت‌ها پر هستم و در این حالتی که غمگین و ماتم زده‌ام، سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: بلبل باغ از شدت شگفتی و زیبایی، مست و بی‌خود شده و در دل گل، صدای شادی به‌وجود آمده است.

هوش مصنوعی: کسی که زبانش مانند گل نرگس زیبا و لطیف است، تمام وجودش به شنیدن و درک دیگران معطوف شده است.

هوش مصنوعی: شب جدایی به این اندازه طولانی نیست که روز قیامت، عزا و ماتم بر پا شده باشد.

هوش مصنوعی: دیشب در میخانه، با نگاهی پر از شوق و نشاط، پیر ما مشغول فروش شراب روحانی بود.

هوش مصنوعی: شراب زلالی به آسمان فرستاده شده و خاکی که تحت تأثیر آن قرار گرفته، حالتی مست و سرشار از درد و عواطف پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: جهان تحت تأثیر یک منبع زندگی بخش قرار گرفته، به گونه‌ای که این منبع مانند می‌خمی است که در شب به جوش آمده و همه چیز را زنده کرده است.

هوش مصنوعی: کسی که با عطر آشنایی به سمت نسیم صبحانه می‌رفت، به خاطر این زیبایی از هوش رفته بود.

هوش مصنوعی: جنازه او به گونه‌ای سبک و بی‌وزن است که سایه‌اش به راحتی بر روی دوش سرگران قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: برای تابوت خواجه، زرق و برق آن را با اشک در جواهر بگنجانید.

هوش مصنوعی: خود را به دوش زمان انداخت و بار سنگینی از نظم و هنر را بر دوش روزگار قرار داد.

هوش مصنوعی: کیسه‌ای که شامل تمام ثروت‌های آسمانی است، معنای گنجی را به یادگار به ما ارائه کرده است.

هوش مصنوعی: خانه‌ها پر از چم و خم هستند و می را به دوستانی که دوستدار شراب هستند، تقدیم می‌کند.

هوش مصنوعی: غیر از ستایش چیزی ارزش نداشت و او با این ستایش آبرو و اعتبار را به دست آورد.

هوش مصنوعی: مردم با نگاه و توجه به من، از من دور شدند و در دل من چندین زخم و درد باقی ماند.

هوش مصنوعی: تن خاکی نمی‌تواند به راحتی پذیرای چنین چیزی باشد، زیرا آرزویش بسیار بزرگ‌تر از آن است که در این دنیا محدود بماند.

هوش مصنوعی: آه و افسوس که زمانه کارهای عجیبی در زندگی ما ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: دنیا sometimes به ما فرصتی بیشتر از آنچه که معمولاً انتظار داریم می‌دهد و این فرصت‌ها می‌توانند به نوعی بی‌توجهی و بی‌مبالاتی نسبت به زندگی تعبیر شوند.

هوش مصنوعی: زندگی پرچمدار، مسیری روشن و پربرکت را پشت سر گذاشته و به جایگاه والایی دست یافته است، گویی که در این مسیر از شکوفه‌های زیبا و بهارهای دل‌انگیز بهره‌مند شده است.

هوش مصنوعی: این دشمنی دیرینه بالاخره به نتیجه رسید و ضربه‌اش به اسلام وارد شد.

هوش مصنوعی: صدای بلبل در این چمن می‌خواند و گل به خاطر عمر و زندگی‌اش ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: به چه دلیلی نامه جدایی را می‌خوانی؟ قلم به خاطر این داستان بر سخن اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: داستان عشق شیرین، مانند مردی است که سنگ بر حال کوه می‌زند و باعث می‌شود کوه به حال گریز و نالیدن درآید.

هوش مصنوعی: چمن به خاطر زیبایی‌اش به درختان سرو و گل یاسمن افتخار می‌کند و در این باره به ستایش آن‌ها می‌پردازد.

هوش مصنوعی: وقتی که شمع در کنار دیگران می‌سوزد و می‌درخشد، از شدت سوزش و تنهایی خود ناله و فریاد می‌زند. در این میان، شمع به گونه‌ای تحت تأثیر مرگ صدف قرار می‌گیرد و یتیم می‌شود، گویی که موجودی بی‌کس و تنها است.

هوش مصنوعی: به خاطر این زخم که تا پایان جهان باقی خواهد ماند، هر روز بر چهره‌ی ماه، مانند تیغ، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عمر انسان به اوج خود نرسیده و به ثمر ننشسته است، نباید به او زود قضاوت کرد. زمانی که فرارسید، شادی و خنده به زندگی او می‌آید.

هوش مصنوعی: عمر گل با دیدن ابر، به یاد عمر خودش گریه می‌کند، زیرا متوجه بی‌وفایی و زودگذری زندگی‌اش می‌شود.

هوش مصنوعی: زمین به قدری گلین شده است که در زیر خاک، خواجه به خاطر درد من اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: آی وای! چقدر سخت است زندگی بدون آب، نفس آتشین درونم را نمی‌تواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: هر جا که درد و رنج خود را بیان کنم، جانم از این نثار و فداکاری آزاد خواهد شد.

هوش مصنوعی: خون از هر رگ جگرم می‌جوشد و چشمانم پر از اشک می‌شود.

هوش مصنوعی: افتخار روزگار مرد، تا زمانی که چشم‌ها به زیبایی‌های زندگی گشوده شود.

هوش مصنوعی: زیبایی دکان ناز باعث می‌شود که عشق به گیسوی محبوب آشکار شود.

هوش مصنوعی: گل از گردن حلی پایین می‌افتد و سرو به زیبایی از پا باز می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی شراب در ظرف می‌جوشد، عقل بیدار می‌شود و از حالت خواب و بی‌خبری خارج می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر خنده گل‌ها را ممنوع کنند، با وجود این، جان گل به درد خارها خواهد گشود.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان به خاطر مشکلات و ناملایمات دلگیر و عصبانی می‌شود، دعا می‌کنم که روزگار به سمت بهبود و گشایش برود.

هوش مصنوعی: آسمان چه کار دیگری می‌تواند بکند؟ جانم را برد، دیگر چه چیزی باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: خواجه با دل خوش و آسوده، از آسمان بی‌رحم و ستمگر انتقام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به سرعت از خود بیخود شدی، وقتی که از تو سوال کردند: «تو کی هستی؟» می را که هنوز تجربه نکرده‌ای، در لیوان خود بریز.

هوش مصنوعی: مرگ همچون بارانی از روی این بام خانه فرو می‌ریزد، پس بهتر است جان خود را به مکان دیگری منتقل کنی.

هوش مصنوعی: برای اهل عزاداری، خوانی درخور و شایسته است، نه اینکه غم را به اندازه کوه‌ها بر دوش بکشند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم برای تو بگریم، با اشکی بی‌اختیار و عمیق که به مانند بریدن رگ چشمم باشد.

هوش مصنوعی: ای مرگ، چگونه می‌توان تو را خجالت‌زده دانست در حالی که با کمان به دنبال شکار ضعیف و لاغر می‌روی؟

هوش مصنوعی: آسمان با قدرت، تاج خورشید را از سر پر از خودبزرگ‌بینی‌اش برداشت.

هوش مصنوعی: کفن نیکی صبحی که در کوتاهی‌اش از روز بلند طیلستان خبر می‌دهد، را در آغوش بگیر.

هوش مصنوعی: خورشید بر زمین می‌تابد و از عمق وجود ماه و زهره، بستر را برای زندگی فراهم می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواستم، می‌گفتم به دل که این درد را حس کند و تا جایی که می‌تواند آسمان و ستاره‌ها را بسوزاند.

هوش مصنوعی: گریه مانند دردی است که در دل سنگی نفوذ می‌کند و اثر خودش را می‌گذارد، چشم‌ها از شدت گریه به اندازه‌ای زخم می‌شود که گویی جگر را پاره کرده‌اند.

هوش مصنوعی: پای آن کسی که به عشق نگاه می‌کند، زخمی است و اشک‌هایش مانند تکه‌های ظریفی از نیشتر به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: حتی اگر انسان صد هزار روز زندگی کند، در نهایت چه فایده‌ای دارد؟ شب مرگ مانند یک برزخ است و آنچه به عنوان قیامت و حسابرسی در آینده خواهد آمد، مانند سپیده‌دمی است که آغاز می‌شود.

هوش مصنوعی: صبح با روشنایی و فضیلت‌هایش در حال ظهور است، اما در عین حال، غم و اندوهی بر روز علم و هنر سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: در خانه مسیح، زهره (ونوس) به خاطر آفتاب (شمس) که نوحه‌خوان است، عزا و غم دارد.

هوش مصنوعی: نوشیدنی در دل شب نوشیده شده که آنقدر مست و غرق در شادابی است که از خود و آینده‌اش کاملاً بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: نوبت به شاعر بزرگ «نظیری» رسیده است که نشان دهد بهار بعد از خزان می‌آید و اثرات آن را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: کشاورز، در جایی که نخل قدیمی افتاده است، نهالی می‌کارد که می‌تواند میوه بدهد.

هوش مصنوعی: روز به شیوه‌ای عمیق و با مفهوم آغاز می‌شود و هرچند عمر انسان کوتاه است، اما زندگی پر از معناست.

هوش مصنوعی: ما از پیر خود یک نوشیدنی می‌خواهیم که به نوبت ما رسیده است؛ این زهر، همان شربتی است که از جام تو به ما می‌رسد.

هوش مصنوعی: عرش، در حالت خوشی و سرمستی ناشی از شراب لقا و دیدار تو است و کبریای تو مثل دستانی است که بر دوش آن نشسته است.

هوش مصنوعی: در موقعیتی که از گفتار خطری وجود دارد، بزرگ‌ترین محافظ و پشتیبان روح من، ستایش توست.

هوش مصنوعی: آسمان به ما پاسخ می‌دهد و با چرخش خود نشان می‌دهد که ما به دنبال داستان تو هستیم.

هوش مصنوعی: قلمی که اعمال عاشق را می‌نویسد، باید با زیبایی و نیکی سخن بگوید.

هوش مصنوعی: صدای روحانیان در آسمان‌ها، سلامتی و زندگی‌بخشی در کلام تو باشد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به بهشت کمک کند و ارزشمند باشد، باید به هدف و خواسته تو اختصاص یابد.

هوش مصنوعی: زمانی که قدم بر روی پل صراط می‌گذاری، فرشته‌ای که در عرش است، راهنمای تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: من تنها از تو درخواست بخشش دارم و امیدوارم هر رحمت و لطفی که هست، شامل حال تو شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که این دنیا زوال‌پذیر است، باید در سرگرمی و لذت زندگی کنی، چرا که زندگی ابدی‌ات در آخرت حفظ خواهد شد.