نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یک معرکه خویش را به جایی نزدیم</p></div>
<div class="m2"><p>یک مرتبه حرف خون بهایی نزدیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد قافله شهید بر ما بگذشت</p></div>
<div class="m2"><p>ما مرده چنان که دست و پایی نزدیم</p></div></div>

شمارهٔ ۹۵

یک معرکه خویش را به جایی نزدیم
یک مرتبه حرف خون بهایی نزدیم
صد قافله شهید بر ما بگذشت
ما مرده چنان که دست و پایی نزدیم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به حالتی از خاموشی و بی‌عملی اشاره می‌کند. او می‌گوید که هرگز به معرکه جنگ نرفته و حتی کلامی از خون و قیمت آن بر زبان نراند. همچنین به تلفات و شهیدان اشاره می‌کند و می‌گوید ما چنان بی‌تحرک و بی‌احساس مانده‌ایم که حتی حرکتی نکرده‌ایم. در کل، بیانگر ناامیدی و سکون در مواجهه با وقایع دردناک است.

شمارهٔ ۹۳

شمارهٔ ۹۴

هوش مصنوعی: ما به هیچ جایی نرسیدیم و در یک لحظه هم سخن از خون و بهای آن نگفتیم.

یک معرکه خویش را به جایی نزدیم

یک مرتبه حرف خون بهایی نزدیم

هوش مصنوعی: صدها کاروان شهید از کنار ما گذشتند، اما ما مانند مردگانی بودیم که هیچ حرکتی نکردیم و هیچ تلاشی نکردیم.

صد قافله شهید بر ما بگذشت

ما مرده چنان که دست و پایی نزدیم

شمارهٔ ۹۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده