هوش مصنوعی: در نهایت، به خاطر عشق و حال و هوای خوشی که در دنیای می و شراب وجود دارد، خانه‌ام را در محله‌ی انسان‌های جوانمرد برپا کردم، و سرانجام خودم هم به لطف این لذت‌ها به سمت خوش‌گذران شدن و شادی ذهنی گرایش پیدا کردم.

هوش مصنوعی: زندگی مرا پیر کرده اما عشق هنوز در دل من پرشورتر از زمان جوانی است.

هوش مصنوعی: از همان دوران جوانی، شوری و لذتی در وجودم بوده که مانند نمک در کباب، طعم خاصی به زندگی‌ام بخشیده است.

هوش مصنوعی: هر چه که از روی کاغذ می‌خوانم، اشک‌های عشقم بر روی کتاب و درس‌هایم می‌چکد.

هوش مصنوعی: انسان با کارها و آثارش زنده می‌ماند. مانند اینکه نام گل در گلاب باقی می‌ماند، یاد و خاطره‌ی انسان نیز از طریق کارهایش باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: به حرف‌های من گوش کن که جانم به تو وابسته است و سوالت را پاسخ می‌دهم.

هوش مصنوعی: من به امید او دلم را به معجزه سپرده‌ام، همان‌طور که باد را به خاک و آتش را به آب.

هوش مصنوعی: تنها راه حل درد و مشکل، تسلیم شدن است و بس. دیگران فقط دارویی موقتی برای نگرانی‌ها ارائه می‌دهند.

هوش مصنوعی: به کدام روی این دل‌های خواب‌آلود نگاه کنم؟ به چهره بیدارانی که شاید در خواب ببینم؟

هوش مصنوعی: چشمه‌ی حیوان «نظیری» به وضوح می‌گوید که هیچ چیزی در این دنیا وجود ندارد که بخواهد به روشنی و زندگی رنگی بدهد؛ دنیایی که تاریک و بی‌نور است و از تابش آفتاب بی‌بهره مانده است.