هوش مصنوعی: هر روز به دنبال زیبایی و جلوه‌ی چهره‌ای هستم که در روزهای گذشته بوده است و به دیگران می‌گویم که به خاطر پنهان‌کاری‌هایشان، شرمنده هستند.

هوش مصنوعی: من از گفتن دوری کردم، زیرا در این جمع پر از نفاق، سخنان ناگفته‌ای را کشف کردم.

هوش مصنوعی: هرگز در طول زندگی‌ام به شب امید نرسیدم و نتوانستم از شراب دوساله و ماهی که فقط دو هفته عمر دارد، بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: اگر شانس من مانند خفاش باشد و هیچ چیزی نبیند، چه فایده دارد که چشم خوابیده را با سرمه‌ای که از نور خورشید گرفته‌ام، بیدار کنم؟

هوش مصنوعی: چشم‌های پر از اشک و غم من، همیشه مانند تیغی تیز درد را حس کرده‌اند و من همه راه‌های ناتوانی و ناامیدی را بسته‌ام.

هوش مصنوعی: به خوابگاه محبوب برو و همچون ناله‌ای در صبح، با بخت خود بازی کن و آنچه بی‌ارزش است را کنار بگذار.

هوش مصنوعی: موی دلم را با اشک‌های خود می‌آلایم، زیرا اشک‌های من همانند زهر تلخی است که بر دل می‌نشیند و می‌تواند الماس را نیز صیقل دهد.