هوش مصنوعی: کجاست همراهی که به جان خوشی بخشد و با قافله ی تاتار برود؟ کجاست آن مرد از دیاری دیگر و کجاست نشان و نشانه ای از آن سرزمین؟

هوش مصنوعی: جادوی او به گونه‌ای است که صبر مرا در خواب خوش می‌رباید. حالا من در میان شب اشک می‌ریزم و با شور و هیجان در پی جنگی درونم هستم.

هوش مصنوعی: داروی تلخ و نصیحت‌های دیگران هیچ کمکی به رفع این غم سنگین نمی‌کند، پس کجاست آن نوشیدنی خوشمزه که بتواند تسکین‌دهنده باشد؟

هوش مصنوعی: من که در مورد خوشی‌های باغ صحبت نمی‌کنم، چه کسی از آن لذت می‌برد؟ من که نمی‌توانم زیبایی‌های بهار را به تصویر بکشم، چه کسی از آنها بهره‌مند می‌شود؟

هوش مصنوعی: در زندگی، شادی و خوشی از هر طرف به ما نزدیک است، اما کسی که غمگین و ناراحت است، نمی‌داند چگونه به خوشحالی دست یابد، و تنها جایی که می‌تواند شادی را پیدا کند، کنار محبوبش است.

هوش مصنوعی: همانند سگی وفادار که در غار نشسته‌ام و به شدت در انتظار هستم، نمی‌دانم چه زمانی باید برای شکار به میدان بیایم.

هوش مصنوعی: این متن به حالت ناامیدی و انتظار از آنچه که می‌خواهیم پرداخته است. بیان می‌کند که عطر گل‌ها و زیبایی آن‌ها نمی‌تواند احساس عمیق ناامیدی را از بین ببرد. در واقع، فرد منتظر است تا به آنچه که آرزو دارد، برسد، اما در حال حاضر تنها یأس و ناامیدی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به من جرعه‌ای نداد که از دل خسته‌ام تسکینی بخواهد. دردی به جانم نشسته است و من گسستگی و بی‌حالی باده را می‌طلبم.

هوش مصنوعی: از گوشه‌ای لب، همیشه به من شادی می‌بخشد. آرزو دارم که در این حالت بی‌نوشیدن شراب، دلم همیشه سرشار از مستی و شادابی باشد.

هوش مصنوعی: بخت «نظیری» از ابتدا با خود حادثه‌های شیرینی به همراه آورده است. حالا تو چه چیزهایی برای خوشی و آرامش او فراهم کرده‌ای؟