هوش مصنوعی: دل خود را به رنگ‌های دنیایی، چون فصل‌های سرد دی و بهار نفرساز. در این زمان، وداع زیبایی گل و غم هزاران را بنگر.

هوش مصنوعی: بنفشه خسته است و نرگس خوابش برده، در حالی که گل در پی وفای دوستانش در سفر است. دوستان را ببین که چگونه با هم هستند.

هوش مصنوعی: خلقی که از درد و اندوه خود رنج می‌برند، مانند خاکی پر از سنگینی و غم هستند. از سینه جریحه‌دار آن‌ها گل‌های پرچم و عطر دل‌انگیز به وجود می‌آید که نشان‌دهنده عواطف و احساسات عمیقشان است.

هوش مصنوعی: دل‌ها را در ویرانی خود قرار داده‌اند و دیگر توجهی به سلطنت و قدرت ندارند، ای شاهان!

هوش مصنوعی: این شعر به تصویر کشیدن زیبایی افرادی است که در اوج هستی و قدرت قرار دارند و مانند ماه که در آسمان است، بر بام آفتاب زندگی می‌تابند. این کلاه‌داران که نماد کارگزاران و قدرتمندان هستند، زیبایی و جذابیت خاصی دارند که در نگاه نخست توجه را جلب می‌کنند. در واقع، این هنر و زیبایی آن‌ها در تعامل با زیبایی‌های طبیعی به نمایش گذاشته شده است.

هوش مصنوعی: جوانان و پیران هر دو در جلسه‌ای به رقابت پرداخته‌اند، اما هیچیک از آن‌ها نتوانسته‌اند برنده‌ی خوشبختی شوند. به سوارکاران نگاه کنید.

هوش مصنوعی: به دنبال سکون و آرامش در زمین نباش، زیرا آنجا مثل مرده‌ای است که در هر خیابان و کوی به عنوان زباله‌ دراز کشیده است. به وضعیت کسانی که در زندگی به ذلت افتاده‌اند نگاه کن.

هوش مصنوعی: در این سفر، هیچ آزاده‌ای نخواهی دید. راه‌ و رسم افرادی که به فنا رفته‌اند را بپذیر و رستگاران را مشاهده کن.

هوش مصنوعی: از اشک چشم من، گل وفا در این گلستان می‌خروشد، زیرا من همچون ابر و باران به آنجا فیض می‌رسانم.