هوش مصنوعی: گفتن از درد و مشکلات خود تو را آزار می‌دهد، زیرا تلخی آن را درک می‌کنی، اما باید به یاد داشته باشی که با آنچه برای خودت عزیز است، محافظت کنی.

هوش مصنوعی: تو با زلف بلندت آن‌قدر مرا به هم ریختی که حتی نتوانستی خود را از بند و زنجیر رها کنی.

هوش مصنوعی: هیچ کاری قبل از عشق تو برایم لذت‌بخش نبود، اما وقتی تو مرا پسندیدی، من هم به خودم آراسته شدم.

هوش مصنوعی: خوشبختی و نعمت عشق تو هیچ‌گاه از یادم نمی‌رود، و به خاطر این نعمت بزرگ، همیشه در برابر سرنوشت ارزشمند خود سجده می‌کنم.

هوش مصنوعی: در دنیای افکارم شگفت زده‌ام، در حالی که با یک تصور آشنا هستم، از کسی که به او علاقه‌ دارم، نمی‌توانم رها شوم و در دام خودم گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: هر بار که از مجلس بوی خوش و دود خارج می‌شوم، با دود عود خودم، چشم بد را از خود دور می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی و فریب زلف‌های سیاه تو دچار آسیب شده است و از خواسته‌های بی‌خود و ناپسند خودم شرمنده هستم.

هوش مصنوعی: صلح و جنگ تو باعث شده که قلب من نتواند تحمل کند و فضای مناسب برای حرکت خود را نتوانم پیدا کنم.

هوش مصنوعی: عشق بازی را اگرچه اشتباه می‌دانم، اما از این کار دست نخواهم کشید و به نصیحت خودم توجهی نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: زبانت به قدری زیباست که جان آدمی را به تحسین وامی‌دارد، بنابراین با ناز و وقار بر درک بالای خود تکیه کن.