هوش مصنوعی: ما به یاری که موهایش در هم پیچیده بود، دست نزدیم و هیچ نشانه‌ای از خودمان بر روی تار موهایش نگذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: شرم‌مان باد که در دنیا به عشق شناخته شده‌ایم، اما خودمان به آتش و نور عشق نرسیده‌ایم و در دیاری اثری از خود نگذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: در مسیر دوست، همان‌طور که خاشاک بر روی آبله‌ای ریخته شده، ما نیز بر دل سختی‌ها و دردها زخم نمی‌زنیم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به توصیف کسانی می‌پردازد که با پشتکار و انرژی بسیار به سفر و تلاش در جاده‌ای دشوار پرداخته‌اند. او به این نکته اشاره می‌کند که حتی با این همه تلاش و سرسختی، نتوانسته‌اند بر سوارکاری و قدرتی دست یابند که به آنها کمک کند تا در این مسیر به راحتی پیش بروند. به نوعی، این بیانگر سختی‌های راه و چالش‌هایی است که در سفرهای زندگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در نظر ما، تمام زشتی‌ها و زیبایی‌ها به شکل ظاهری جلوه می‌کند و ما هیچ کار خاصی برای پنهان کردن یا تغییر آن انجام نداده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در آن منطقه خوب است، یا دریافت می‌شود و یا داده می‌شود، ما هیچ گونه سنجش و معیاری برای ارزش‌گذاری آن نداریم.

هوش مصنوعی: در تنهایی خود، لحظه‌ای نمی‌توانستم با کسی مانند «نظیری» ارتباط داشته باشم و روزی بگذرانم. هیچ وقت نتوانستم در دل تاریکی به درون خود بزنم و به زاویه‌ای از وجودم دست پیدا کنم.