هوش مصنوعی: تا کی باید به خاطر غم و اندوه سر روی زانویم بگذارم؟ دیگر جایی برای زندگی در من نیست، به دنبال شهر و کوی تازه‌ای هستم.

هوش مصنوعی: من هرگز از کار و حرفه‌ام غافل نیستم و همیشه در تلاشم تا دل‌تنگی‌های خود را برطرف کنم. اگر لحظاتی از جیب آستینم چیزی کنار بگذارم، با دست خود آن را برمی‌دارم و به دیگران نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت خود شاکر هستم که هیچ گاه به من لطفی نکرده است. به یاد خوشی‌هایم نیستم و تنها غم‌هایم را به یاد می‌آورم و در دل نگاه می‌دارم.

هوش مصنوعی: کوچه‌ی محبوب، جایی است که دل عاشق را شاد می‌کند. من از هر گوشه‌ای که نگران شوم، به سمت این کوچه می‌روم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دیار کهنه، بوی خوشی از من دریافت نکرد. اما خواستم چهره زیبا و خوش‌رنگ و بویی چون گل به دیگران تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: من دارایی من عسل خالص و شور و شوق است، بر این اساس در این بازار از کالاهایم یک طرف را برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: این بیت به یک تضاد اشاره دارد که بین کفر و ایمان وجود دارد و به ابروهای معشوق که نماد زیبایی و جاذبه است، ارتباط می‌دهد. شاعر از این طریق به قدرت و جاذبه‌ای که زیبایی دارد اشاره می‌کند و می‌پرسد تا چه زمان باید این شگفتی‌ها را در قالب توهمات و جادوها دنبال کرد. این بیان نشان‌دهنده‌ی کشمکش درونی انسان‌ها در مواجهه با باورها و زیبایی‌هاست.

هوش مصنوعی: من به لذت و راحتی عادت کرده‌ام و گاهی پیش می‌روم تا از این عادت و راحتی خود فاصله بگیرم و به طبیعتم بازگردم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به احساسات عمیق خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که با اشک‌هایی که بر چشمانش می‌ریزد، بار سنگینی را سبکتر می‌کند و اگر این بار را بر موهای کسی بگذارد، همچنان خم نمی‌شود. به نوعی، از استقامت و توان خود در تحمل درد و رنج سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که این احساسات به او قدرتی می‌دهد که از سنگینی بارها و مشکلات زندگی به آسانی عبور کند.

هوش مصنوعی: من مانند گلی خوشبو هستم که عطرش همه جا پخش شده است. حالا نمی‌دانم چه کار کنم و رویم را به کدام سمت ببرم تا زیبایی و جذابیت خود را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: نظیری در حال تجربه درد عجیبی است که او را به حالت پرشور و هیجان درآورده. گویی این درد آن‌قدر شدید است که اگر ممکن بود، سینه‌اش را می‌شکافت تا به آرامش برسد؛ حتی اگر مجبور شود زنجیری به دستانش ببندد.