هوش مصنوعی: از سرنوشت سخت زندگی به جایی خوش و سرسبز رسیده‌ام، و حالا از نگاه پرندگان مهربان بی‌خبر مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من در این کارگاه بزرگ جهان بی‌آنکه نمایان شوم، همچون رشته‌ای که از سوزن افتاده، به خاطر ناتوانی‌ام به حالتی ضعیف درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی سینه‌ام را خراش می‌دهم و گاهی چهره‌ام را بارزتر می‌سازم، به اندازه‌ای که از شدت احساس، همچون خوشه‌ای از گندم در اثر وزش باد، پریشان و بی‌نظم شده‌ام.

هوش مصنوعی: در حساب و در ارزش‌ها، من به مانند یک گوهر ارزشمند هستم، اما از نظر ظاهری چندان به چشم نمی‌آیم. من از کیسه بخشنده‌ای به اینجا آورده شده‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا، speaker به شدت به محبت و توجه دیگری نیازمند است، مانند یک کودک شیرخوار که به دامن مادرش چسبیده است. او احساس می‌کند که بدون این محبت و توجه نمی‌تواند زندگی کند و به نوعی وابستگی عاطفی را ابراز می‌کند.

هوش مصنوعی: تلاشم تحت تأثیر دوستی است که در این میدان جنگیدن به سر می‌برد. به نشانه تقدیر نگاه کن که چطور قسمت من به سمت دشمن رقم خورده است.

هوش مصنوعی: من از این دیار و سرزمین جدا شده‌ام، همانند طاووس که از درخت سدر دور افتاده است.

هوش مصنوعی: پرواز دوباره‌ام را به یاد می‌آورم که خداوند با لطف و مهربانی‌اش مرا در دست این زن سالخورده گرفتار کرده است.

هوش مصنوعی: صدای طبل سفر قافله سالار به گوش می‌رسد و من در چنگال یک وضعیت دشوار و بدون راه فرار گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند گلی هستم که به رنگ و بوی هوا آراسته شده‌ام، اما لباس و دلم پر از درد و غم است و در گردنم نشانه‌ای از سوگ و اندوه دارم.

هوش مصنوعی: بوی خوش ریحان با عشق نظیری می‌آید، من از شعله‌های عشق در گلستان خلیل، به گلی که در آتش افتاده است، منتقل شده‌ام.