هوش مصنوعی: می‌زنم خاک را بر سر چشمانم که دیگر شادمان باشند. دست به دلم می‌زنم و از غم درخواست کمک می‌کنم.

هوش مصنوعی: از آرامش جسم، دل من پر از غم و اندوه شده است؛ به همین خاطر سینه‌ام را باز می‌کنم و با الماس، زخم‌هایم را تسکین می‌بخشم.

هوش مصنوعی: من بی‌غم و بی‌درد هستم، ای کسانی که در دور و برم درد می‌کشید، باید مراقب باشید. من عشق و محبت را از آسمان‌ها می‌کاهید و به تأثیر دعا هم کم می‌کنم.

هوش مصنوعی: در دل من که هیچ لذتی ندارد، حتی یک سرمو هم درد نمی‌کند، با اینکه از غم و اندوه چیزهایی را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: از صبح تا شب فقط در فکر مشکلات و سردرگمی‌های خودم هستم و هیچ چیز جز نگرانی و پریشانی برایم نمی‌آورد. در این بین، مدام در ذهنم به حساب زلف‌های درهم و پیچیده‌ام می‌پردازم.

هوش مصنوعی: دل من پر از درد و اندوه است، اما به جای اینکه احساساتم را بروز دهم، تنها سکوت می‌کنم و بی‌تفاوتی به اطرافیان نشان می‌دهم. در حالی که دیگران ممکن است از زندگی لبخند بزنند، من در دل خود دچار غم و خاموشی‌ام.

هوش مصنوعی: من به دنبال وصالی هستم که مثل طوقی در گردن عشق باشد. دل را به شوق کسی دچار می‌کنم و خود را برای او خم می‌کنم.