هوش مصنوعی: در شب، نه نگران نسیم صبح بودم و نه صدای بلبل مرا آشفته کرده بود. در یک فضای آرام تا سحر با گل‌های خوشبو و سنبل سرگرم بودم.

هوش مصنوعی: زندگی لذتی شبیه سیل بهاری بود که به سرعت تمام شد. در این میان، لحظه‌ای را با دوستدارانم در کنار پل صحبت کردم.

هوش مصنوعی: به یاد افرادی می‌افتم که با شوق و شادی از اینجا رفته‌اند و در دلم حسرتی از تجربه‌ای که از جزئیات تا کلیت زندگی داشتم، باقی مانده است.

هوش مصنوعی: نور و جادوی چشمانم باعث شد که چیزی با ارزش به دست آید، اما هر چیزی را که می‌بردند، من با بی‌خبری و نادانی برخورد می‌کردم.

هوش مصنوعی: عشق باعث شد که من به همه توانایی‌ها و وضعیت‌هایم پی ببرم و در یک لحظه به حقیقت وجودم نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: عشق و شوق می‌توانند انسان را سریع‌تر به هدف برسانند، اما من به خاطر تردید و فکر کردن در مورد رفتن، دیر حرکت کردم.

هوش مصنوعی: در هر کاری، احساس سبکی و راحتی برای مسافر خوشایند است، چون من بیش از حد بار و توشه‌ای برای سفرم جمع نکرده‌ام و تنها به توکل اکتفا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: روزی از «نظیری» شنیدم که به عشق او دچار شوق و اشتیاق شدم. مگر می‌توانستم تصور کنم که چنین درد جانسوزی را تجربه کنم؟