هوش مصنوعی: نه باید در مکانی بمانیم و سفر جدیدی آغاز کنیم، نه باید از گرد و غباری که بر دلمان نشسته، برای بهبود دیدگاهمان استفاده کنیم.

هوش مصنوعی: به این بیابان هرگز نسیمی وزیده نشده است، پس سینه‌ای پر از عشق و شور خواهیم داشت و دل‌مان را تازه و شاداب می‌کنیم.

هوش مصنوعی: همه ما مانند پروانه‌های شمع، در آتش شوق و عشق گرفتار شده‌ایم و نمی‌توانیم به‌راحتی از این جاودانگی دور شویم یا احساسات جدیدی را تجربه کنیم.

هوش مصنوعی: آنانی که تشنه دریا هستند، به آنها آبی نمی‌دهند و لب‌های خشک خود را فقط با خون تازه می‌کنند.

هوش مصنوعی: چه کسی بود که دوست ما که سفر کرده است دوباره برگردد و جان مشتاق ما را از آن دل تازه کند؟

هوش مصنوعی: مردم را به یاد این شهر کهن و فراموش شده بیندازیم و زخم‌هایی را که در دل پنهان کرده‌ایم، نمایان کنیم و داستان تازه‌ای درباره آن بگوییم.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که از ظرف خورشید نوش جان کنیم و با لبخندی شاداب، صبحگاهان را تازه و دلنشین کنیم.

هوش مصنوعی: با آرزوی خوشبختی و موفقیت برای شمس دین، اختر بزرگ، می‌خواهیم به روزهای جدیدی در سلطنت شمس و قمر بپردازیم.

هوش مصنوعی: ما باید تواضع و بندگی را پیشه کنیم و در عین حال، به شیوه‌ای دیگر و با اصولی نوین، قدرت و اداره امور را در دست بگیریم.

هوش مصنوعی: با زاری و درخواست، فقر را از خود دور خواهیم کرد و با افتخار و شکوه، دوباره همه چیز را نو و زیبا می‌سازیم.

هوش مصنوعی: هیچ نقش و نشانی از امید در جهان نمی‌توان یافت که بهتر از این باشد که ما این صفحه را پاک کنیم و از نو شروع کنیم.