هوش مصنوعی: ای دل، در خود ذوب شو و از خود بگذر، زیرا که کدام صیقل و جلا دهنده‌ای می‌تواند زنگار وجود تو را پاک کند و تو را مانند آینه صاف و درخشان سازد.

هوش مصنوعی: در دل ما که به خداوند ایمان نداریم، چرا به دنبال کعبه هستی؟ مگر سنگ تو تراشیده نشده است؟

هوش مصنوعی: کسی که نسبت به عشق تو آگاهی ندارد، نمی‌تواند معنا و نشانه‌های دیگر عشق را بشناسد و زخم‌های ناشی از تیر تو را درک کند.

هوش مصنوعی: از درد و رنج عشق تو، دل تو چه می‌داند غافل از این است که گل محبت در جیب تو جا نمی‌شود، چون لباس تنگی به تن داری.

هوش مصنوعی: هر کسی به شیوه‌ای متفاوت به تو نگاه می‌کند و هیچ‌کس به درستی عمق و زیبایی تو را درک نکرده است.

هوش مصنوعی: ای مطرب، با نغمه‌ای دیگر مرا زنده کن. چه رازی در آهنگ تو نهفته است که گویی برای چنگ تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تو به دشمنی و سخنان تند مشغول هستی، در حالی که من طعم شیرین عشق را برمی‌گزینم که می‌تواند به ایجاد صلح و آشتی کمک کند.

هوش مصنوعی: تو مانند نسیم «نظیری» به شوق و نشاط می‌آیی، مثل گلی که نمی‌توان بوی خوش و رنگ زیبایت را پنهان کرد.