هوش مصنوعی: من کنترل گفت و شنید را در دست گرفتم و اختیار آن را به تو سپردم تا تو قفل و کلید آن را داشته باشی.

هوش مصنوعی: من به خاطر غم و اندوهی که دارم، به گوشه‌ای خلوت پناه بردم و از جمع شما دور شدم. در آنجا سعی کردم با ساز و ناله، درد و دل کنم و از شراب و نوشیدنی‌های خودم دور شوم.

هوش مصنوعی: در شب، فکر وصال تو خواب را از من گرفته است، مانند کودکانی که به خاطر خوشدلی روز عید خود نمی‌توانند بخوابند.

هوش مصنوعی: من به قدری شاد و خوشبختم که در دل خود، همواره یاد و نشانه‌ای از ستاره‌های درخشان دارم. این ستاره‌ها نماد خوشبختی و سرنوشت خوب من هستند.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که در روز قیامت، خداوند با تیغ عدالتش، پاداش شهیدان را به طور کامل از آن‌ها بگیرد.

هوش مصنوعی: چهل سال است که به خاطر گذر عمر و مرگ زندگی‌ام شعر می‌نویسم. نمی‌دانم تا کی باید با صدای خودم، غم و اندوه‌ام را بیان کنم.

هوش مصنوعی: عمر من گذشته و نتوانسته‌ام از بندگی رهایی یابم. من سرمایه‌ام را در خرید و فروش خودم از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا اینچنین تلخ و نگرانم، چونکه به راستی در وجود خودم دارویی مؤثر برای درمان دردهایم نیافته‌ام.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و ارادت به پیر مغان، جانم را فدای او می‌کنم، چرا که این شخص به گونه‌ای است که باعث شده بسیاری از مردم به او دل ببندند و از حقیقت دور شوند.

هوش مصنوعی: هرگز ندیدم که دو جلوه از او به یک شکل باشد. همیشه در تشخیص خودم دچار اشتباه هستم.

هوش مصنوعی: عشق و شور و شوقی مانند تو در هیچ‌کس یافت نمی‌شود، حتی اگر صد شهر از نعمت‌های باارزش در اختیار داشته باشد، اما تو همچنان در من از خودت هم بزرگ‌تر به نظر می‌رسی.